FanFic Five night at Freddy NC 18+
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกคน เชื่อว่าหลายๆคนน่าจะรู้จักชื่อของตัวละครทุกตัวเป็นอย่างดี โดยส่วนตัวเราเป็นคนที่ชอบอ่านนิยาย บวกกับชอบเรื่องนี้อยู่แล้ว เลยอยากจะเขียนนิยายแฟนฟิคออกมาเผื่อว่ามีคนอยากจะอ่าน ตอนแรกเราเขียนให้เพื่อนอ่านแล้วเพื่อนชอบมากเลยแนะนำให้มาลงในนี้ ถ้าชอบก็อย่าลืมติดตามอ่านกันจนนิยายเรื่องนี้จบไปพร้อมๆกันนะคะ จะพยายามอัพเดตทุกวันเนื่องจากเป็นช่วงที่ไม่มีเรียน สามารถตะแล๋นได้ยาวๆเลยล่ะค่ะ 555555
คิดว่าน่าจะมีคนไม่เยอะมากที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงช่วงของ Sister Location หรือตอนที่พวกแฟนๆทำออกมาเป็นหุ่นรูปร่างผอมแห้งหน้าตาสยอง ดังนั้นจะไม่มีตัวละครของช่วงนั้นเพื่อความเข้าใจง่ายมากขึ้นของผู้อ่านนะคะ ลองมาอ่านกันดูนะคะ ติชมได้นะคะแต่อย่าแรง จะนำคำติชมไปปรับปรุงเรื่อยๆค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
ปล . ไมค์กี้ / มีมี้ ของเรามีเซอไพรส์นะคะ ถึงช่วง nc ก็จะรู้เองค่ะ อิอิ
บทนำ
“เฮ้อ ฉันจะไปฝึกงานที่ไหนดีนะ” ฉันบ่นขึ้นในขณะที่กำลังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงของเพื่อนสนิทของฉัน ‘เจเรมี่’ เขาเป็นเพื่อนที่เวลาไปไหนมาไหนต้องมีเขามาด้วยทุกที่ เอ๊ะๆ แต่อย่าพึ่งจิ้นกันนะ ฉันเอาเพื่อนไม่ล๊งงง เมื่อขึ้น ปี 2 พวกเราก็จำเป็นจะต้องไปฝึกงาน เพื่อเอาใบรับรองประสบการณ์ไปยื่นในการทำงานหลังจบการศึกษา นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องมานั่งงกๆหางานพาร์ทไทม์นี่แหละ
“ฉันว่าฉันจะไปทำงานที่ร้านพิซซ่าที่ชื่อ Freddy อะไรสักอย่างนี่แหละ เห็นว่าเป็นสาขาที่สอง เขากำลังหายามอยู่พอดี ถ้าฉันทำงานได้ดี ฉันอาจจะได้เงินเดือนก็ได้” เจเรมี่พูดขึ้นในขณะที่สายตากำลังจับจ้องไปที่หน้าคอมพิวเตอร์ของเขาก็จะหันมามองฉันที่ทำหน้าเซ็งโลกอยู่บนเตียง “แล้วนายล่ะ จะไปทำงานที่ไหน”
“ไม่รู้สิ มีที่ไหนที่น่าทำบ้าง ฉันยังไม่ได้คิดเลยว่าจะทำอาชีพอะไรด้วยซ้ำ”
“งั้นมาสาขาที่ 1 มั้ย เห็นเขาบอกเป็นร้านพิซซ่าร้านแรกที่เขาก่อตั้งขึ้นมาเลย เป็นร้านที่พวกเด็กๆชอบไปนั่งกินนั่งเล่นกันด้วย นายชอบเด็กๆไม่ใช่หรอ ฉันว่านายน่าจะชอบหุ่นที่นั่นด้วย เห็นนายชอบตุ๊กตาหมีมากๆเลยนี่หน่า นายน่าจะชอบหุ่นที่นั่น” เจเรมี่พูดพลางชี้ไปที่หน้าจอคอม ฉันมองไปตามปลายนิ้วมือของเขาแล้วสายตาก็สะดุดไปเห็นหุ่นยนต์หมีแต่เป็นร่างเหมือนคนเด๊ะๆ แค่มีหูของหมีและใส่หมวกใบจิ๋วถือไมค์โครโฟนอยู่บนเวทีพร้อมกับกระต่ายถือกีต้าร์ และไก่..เอ๊ะหรือเป็ด.. เอาเป็นว่าเป็นผู้หญิงที่มีหน้าตาสละสลวยใช้ได้กำลังเต้นพร้อมกับถือแพนเค้กอยู่ในมือและคอยแจกให้พวกเด็กๆได้กินกัน
“ความคิดดีแหะ งั้นตกลง ฉันจะไปสาขาที่หนึ่ง ส่วนนายไปสาขาที่สอง” ฉันเปลี่ยนจากนอนกลิ้งมาเป็นนั่งคุยกับเจเรมี่
“ดีล”
Part Mike
ฉันมาถึงที่ร้านพิซซ่าเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินไปในร้าน
“สวัสดีจ่ะ มีอะไรให้ช่วยมั้ย” หุ่นยนต์ที่เหมือนคนเด๊ะๆในร่างหญิงสาวอายุราวๆ 17-18 ปี โผล่มาในชุดเดียวกับที่ฉันเห็นในรูปบนคอมของเจเรมมี่ “ฉันชื่อ Chica The Chicken ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ พึ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกใช่มั้ย ฉันไม่เคยเห็นเธอเลย”
“ใช่ ฉันมาหาผู้จัดการสาขาน่ะ มาฝึกงานเป็นยาม” ฉันพูดไปมองพวกเด็กๆที่เล่นกับหุ่นยนต์เหมือนคนไป
“ยาม..งั้นหรอ..” ชิคก้าพูดเบาๆ
“เธอว่าอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าจ๊ะ เดี๋ยวไปเรียกผู้จัดการมาให้นะจ๊ะ นั่งรอตรงนี้ก่อน” ชิคก้าพูดก่อนจะถึงแขนฉันเบาๆให้ไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆพวกเด็กๆที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานก่อนจะเดินไปที่ห้อง manager
“สวัสดีจ่ะ เธอคือคนที่จะมาฝึกงานเป็นยามสินะ” ผู้หญิงที่ดูมีอายุพอควรเดินมาอย่างยิ้มแย้ม
“ใช่ค่ะ ฉันมาสมัครงานเป็นยามค่ะ”
“งั้นกรอกประวัติในใบนี้ แล้วก็เซ็นสัญญาในใบนี้นะจ๊ะ” ผู้จัดการสาขายื่นเอกสารสองใบมาให้ฉัน ฉันรับมาเพื่อกรอกประวัติและเซ็นสัญญาต่างๆ
ชื่อ ไมค์ นามสกุล xxx ชื่อเล่น มีมี้
ยอมรับการฝึกงาน _____________
ลายเซ็น
เมื่อเซ็นเสร็จฉันก็ยื่นใบทั้งสองให้ผู้จัดการสาขาก่อนที่เขาจะเดินกลับห้องแล้วเดินออกมาพร้อมชุดยามให้ฉัน
“ลองใส่ดูนะจ๊ะ น่าจะพอดีไซส์หนู”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับมาก่อนจะเดินไปห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดแล้วเดินออกมาพร้อมเสื้อเชิ้ตสีขาวเสื้อกั๊กสีน้ำเงิน และกระโปรงพีชสั้นสีน้ำเงินเข้ม “พอดีตัวเป๊ะเลยค่ะ” ฉันยิ้มให้ผู้จัดการสาขาก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาใกล้ๆ
“เริ่มงานวันนี้เลยมั้ยจ๊ะ” ผู้จัดการถามฉัน
“แน่นอนที่สุดค่ะ!” ฉันตอบแล้วส่งยิ้มให้ผู้จัดการก่อนที่เขาจะเดินจากไป “เอาหล่ะ เรามาเริ่มฝึกงานดีกว่า” ฉันพูดก่อนจะเดินสำรวจไปทั่วๆทั้งร้าน..
ตอนที่ 1
23.56 น.
ใกล้จะได้เวลาปิดร้านแล้วสินะ ฉันก้มมองที่นาฬิกาข้อมือของฉันก่อนจะเดินกลับมาที่หน้าร้าน ซึ่งตอนนี้ไม่เหลือเด็กเลยสักคน ฉันเดินเล่นไปมาสักพักก็รู้สึกได้ถึงสายตาของใครบางคนกำลังมองมาที่ฉันอยู่ ฉันหันไปมองรอบๆห้องที่มีแค่ฉันกับหุ่นอีก 4 ตัวก่อนจะเดินไปใกล้ๆมันอย่างไม่ได้คิดอะไร พอมามองใกล้ๆหุ่นพวกนี้ก็หน้าตาดีทุกตัวเลยนะเนี่ย แต่ที่แก้มของหุ่นหมีมีเศษคัพเค้กติดอยู่ฉันเลยหยิบผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดให้อย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องยาม
“แหม่ เขาเช็ดหน้าให้นายด้วยนะเฟรดดี้” ทันที่ที่ยามคนใหม่เดินกลับทางเดินไปบอนนี่เจ้าคนหูกระต่ายนั่นแหละครับพูดขึ้นทำให้ผมแอบเขินไม่ได้
“อืม” ผมตอบกลับเงียบๆ
“อดใจรอเที่ยงคืนไม่ไหวแล้ว อยากวิ่งไปหายามคนใหม่เต็มทน” คราวนี้ฟ็อกซี่เอ่ยขึ้นบ้าง หนุ่มหล่อในคราบหมาจิ้งจอกโจรสลัดพูดขณะที่ตัวก็ยังคงไม่ออกมาจากม่าน
“นั่นสินะ อดใจรอไม่ไหวเลยหล่ะ..” ผมยิ้มมุมปากเบาๆก่อนจะรอเวลาไปเรื่อยๆ..
“อ้า ฉันต้องทำอะไรบ้างหล่ะเนี่ย” ฉันพึมพำอยู่คนเดียวเพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เนื่องจากไม่มีใครสอนงานฉันเลยสักคน เข้ามาแบบงงๆง่ะ
กริ๊งๆๆ กริ๊งๆๆ กริ๊งๆๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งและรีบรับโทรศัพท์อย่างเร็ว
“ฮาโหลๆ” เสียงปลายสายพูดขึ้น
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีๆ ฉันชื่อโฟนกายนะ เป็นยามคนเก่า ฉันจะบอกให้ว่าต้องทำอะไรบ้างโอเคมั้ย”
“ค่ะ”
“ก่อนอื่น เธอต้องรู้ไว้ว่าหุ่นที่นี่ไม่ใช่แค่หุ่น ระวังตัวเอาไว้ให้ดี”
“หมายความว่ายังไงคะที่ว่าไม่ใช่หุ่น”
“ก็หมายความตามนั้นแหละ ระวังตัวให้ดี ที่ยามคนเก่าๆลาออกมาเยอะเพราะทนกับหุ่นพวกนี้ไม่ได้นี่แหละ มันหวังจะฆ่า..” ฉันตกใจกับสิ่งที่เขาพูด หมายความว่ายังไง หุ่นจะฆ่าเราได้ยังไงฉันไม่เข้าใจ
“หุ่นพวกนี่นะหรอจะมาฆ่า ฉันไม่เข้าใจ”
“เอาหน่า เดี๋ยวเธอก็เข้าใจเอง”
“อ่า..”
“ต่อไป เธอเห็นจอไอแพดนั่นไหม มันคือกล้องวงจรปิดแต่ละห้องแต่ละมุม ให้เธอคอยเปิดดูว่าพวกหุ่นเดินมาหาหรือเปล่า ถ้าเข้ามาใกล้ก็กดปิดประตูไป ห้ามเปิดประตูให้พวกมันเด็ดขาด อย่าหาว่าไม่เตือน และห้ามออกมาจากห้องช่วงเที่ยงคืนถึงหกโมงเช้าหล่ะ เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจค่ะ” ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องดูพวกหุ่นก็เถอะ! บอกให้ชัดหน่อยจะเป็นไรไปนะ -*-
“งั้นก็ดี ถ้ามีอะไรก็โทรมาหาฉันนะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” คงจะโทรไปหรอกโว้ยย ไม่บอกไรให้มันชัดเจน คุยไปคงลำบากเปล่าๆ ฉันวางสายก่อนที่จะเปิดหน้าจอไอแพดขึ้นมาดู พวกหุ่นก็ยืนอยู่ที่เดิมนี่หว่าไม่เห็นมีอะไรพิเศษหนิ..
00.50 น.
ฉันกำลังจะเฉาตายอยู่แล้วเนี่ยยย ไม่มีอะไรทำเลยรึยังไงนะ
ตึกๆ.. ตึกๆ..
เสียงอะไรหน่ะ? ฉันได้ยินเสียงเลยเปิดหน้าจอไอแพดขึ้นมา ก่อนจะพบว่าหุ่นหมีไม่อยู่บนเวทีแล้ว.. แล้วหายไปไหนหล่ะ? ฉันเปิดดูทุกห้องก็ไม่เจอแม้แต่เงาเลยวางไอแพดลงก่อนจะไปเปิดไฟฉายดูที่หน้าประตู
“สวัสดียามใหม่” เสียงทุ้มๆนุ่มนวลของใครบางคนเอ่ยขึ้นก่อนที่ฉันจะมองไปข้างหลังของทางเดิน
“เอ่อ.. กะ..กะ..กรี..อุ๊บ” ฉันช็อคและกำลังจะกรี๊ด แต่มือเย็นๆของใครบางคนมาห้ามไว้ก่อน ฉันรีบหันไปมองก่อนจะเจอหุ่นผู้ชาย ผิวขาวซี๊ด ที่หัวมีหูกระต่ายสีม่วงติดอยู่ ดวงตาสีแดงเลือดกำลังมองมาอยู่ “หุ่น..มาได้ยังไงกัน” ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะค่อยๆเดินถอยหลังกลับไปนั่งเก้าอี้ที่ห้องก่อนจะตั้งสติแล้วเดินไปดูอีกรอบ
“พวกหุ่นเดินมาเองจริงๆด้วย!” ฉันตกใจมาก ไม่คิดว่าพวกหุ่นจะเดินมาเองได้
“คุณยามมม เอาพิซซ่าหน่อยมั้ยคะ” เสียงของเด็กสาวเสิร์ฟคนเดิมดังขึ้นอีกฝั่งหนึ่งของประตูก่อนจะยื่นถาดพิซซ่ามาให้
“เอ๋ เอ่อ.. ขอบใจจ่ะ” ฉันขอบคุณเธอก่อนที่จะหยิบพิซซ่าขึ้นมากินเผื่อว่าพวกเขาจะไป แต่ผิดคาด พวกเขากลับมายืนมองฉันกินพิซซ่าอย่างขมขื่น -0- “พวกนายเดินเองได้ พูดเองได้ด้วย..” ฉันพูดทั้งๆที่ปากยังเต็มไปด้วยพิซซ่าที่แสนอร่อย “หือ..อาหย่อย..” ฉันพูดออกมาอย่างลืมตัว
“ว่าแล้วว่าต้องชอบพิซซ่าหน้านี้” เสียงของเด็กสาวเสิร์ฟพูดขึ้นก่อนจะยิ้มร่าแล้วเดินจากไป
“เป็นอะไรไป กลัวพวกเราเหรอ” เสียงหวานๆของกระต่ายพูดขึ้น “ผมชื่อบอนนี่นะครับ เป็นกระต่าย”
“อ่า..” ฉันมองที่เขาสักพักก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องแนะนำตัวเอง “ฉันชื่อไมค์กี้ เอ่อ..หมายถึงมีมี้..ยินดีที่ได้รู้จักจ่ะ”
“ส่วนฉันเฟรดดี้ เป็นหมี” เสียงทุ้มของอีกตัวพูดขึ้น
“อื้อ ยินดีที่ได้รู้จัก..ว่าแต่พวกนาย..จะมาฆ่าฉันหรอ?” ฉันถามอย่างกลัวๆ ฮือ ฉันจะตายไม่ได้นะฉันยังใช้ชีวิตไม่คุ้มค่าเลยย
“โฟนกายบอกมาหรอ?” เฟรดดี้ถาม
“อื้อ เขาบอกยามคนอื่นๆกลัวพวกนายฆ่ากันหมด”
“ก็ใช่ เพราะยามคนอื่นๆเป็นผู้ชายที่คล้ายกับคนที่ฆ่าพวกเราแล้วเอาวิญญาณมาสิงในหุ่นนี้ พวกเราแยกไม่ออกหรอก”
“อ่า..เป็นอย่างนี้นี่เอง..”
“คุณยามอยากไปนั่งหน้าร้านมั้ย ในห้องนี้มันอุดอู้” บอนนี่ถามด้วยสายตาแพรวพราว ราวกลับว่าถ้าฉันปฏิเสธเขาต้องเศร้าน่าดู
“อื้อ ไปสิ” ฉันเดินตามพวกเขาไปอย่างช่วยไม่ได้
“พวกเราไปเล่นที่อื่นก่อนนะ ตามสบายนะคุณยามใหม่” พวกหุ่นที่เหลือเดินจากไปทิ้งให้ฉันอยู่กับเฟรดดี้ตามลำพัง ฉันเกร็งมากๆเลยแหละ ทำตัวไม่ถูกแล้วฮือ
“คุณยามไม่ชอบฉันหรอ” เสียงทุ้มของเฟรดดี้เอ่ยขึ้นแบบเศร้าๆ ฉันทำหน้าไม่อยากอยู่กับเขาขนาดนั้นเลยหรอ ฉันเปล่าน้า
“เปล่านะ ฉันชอบมากๆเลยหล่ะ ตุ๊กตาหมีหน่ะนะ ฉันชอบหมีมากๆเลย!” ฉันพูดยิ้มๆใส่เขาทำให้หน้าตอนนี้ของเขาเหว๋อเลยหล่ะ “ทำไมหรอ ยามคนเก่าๆไม่ชอบนายหรอ”
“อือ..พวกเขากลัวพวกเราหน่ะ เราจะฆ่าเขานี่หน่า” พูดแล้วฉันก็กลัวตายขึ้นมาเหมือนกันแหะ -_- “แต่ฉันอยากได้คุณยามนะ”
“มะ..หมายความว่าไง?”
“ฉันอยากได้คุณยาม..ไม่เคยมีใครกล้าเข้าใกล้พวกเรามาก่อนนอกจากคุณยาม แถมคุณยามยังเช็ดหน้าให้ฉันด้วย”
“อ่า ฉันก็แค่เช็ดไปเฉยๆเท่านั้นเอง”
“คุณยามไม่ชอบฉันสินะ” ทำไมเสียงเขาถึงดูดุดันอย่างนี้หล่ะ ใจคอฉันเริ่มจะไม่ค่อยดีแล้วสิ “ถ้าไม่ชอบ ก็ต้องทำให้ชอบ..”
“เมื่อกี้นายว่าอะไรหรือเปล่า?” เมื่อกี้เขาพูดกระซิบอ่ะ ฉันไม่ได้ยิน ฮือ “โอ๊ย เดี๋ยวสิ นายจะลากฉันไปไหน”
“ไปเป็นของผมเถอะครับคุณยาม..” หมายความว่ายังไง ไปเป็นของนาย เดี๋ยววว
“เจ็บนะ!” ฉันโดนเขาลากเอาๆ อยู่ๆหุ่นตัวนี้ก็เปลี่ยนไป หรือเพราะฉันไปเช็ดหน้าเขากันนะ..
ตุ้บ!
เขาโยนฉันลงบนเตียงนอนในห้องที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ก่อนที่เขาจะขึ้นมาคร่อมฉัน..
01.45 น.
“นายจะทำอะไรหน่ะ!!”
“ถ้าเธอไม่ชอบฉันก็ไม่เป็นไร..ฉันจะทำให้เธอชอบฉันเดี๋ยวนี้” เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร เขาถอดเสื้อของฉันออกก่อนจะเอาหน้าลงมาซุกไซร้ที่เนินอกของฉัน ฉันกำลังจะโดนหุ่นยนต์ทำแบบนั้นกับฉันหรอ ไม่นะ..
“ไม่เอานะ ไม่เอา..” ฉันไม่มีแรงที่จะต่อต้านเขา แค่คนธรรมดาฉันยังสู้ไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับหุ่นยนต์ตัวนี้หล่ะ “ฮึกๆ.. ไม่เอานะ ฉันกลัว..” อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา ฉันกลัว..ฉันไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน มาทำงานแค่ชั่วโมงเดียวฉันก็ต้องเจออะไรแบบนี้แล้วหรอ
“คุณยามก็เป็นของผมสิ” เฟรดดี้หยุดการกระทำทั้งหมดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
“เป็นยังไง ฮึก..”
“เป็นคนของผม”
“เป็นหุ่นหรอ”
“-__-“
“ฉันไม่เข้าใจ”
“เป็นของผม...” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าลงมาซุกไซร้ต่อ แต่ครั้งนี้เขาทำเบาลง เปลี่ยนจากกัดแรงๆเป็นเม้มขบและดูดแทน มันทำให้ฉัน..รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยหล่ะ..
“อื้ออ..” ฉันเผลอทำเสียงหน้าอายออกมาโดยไม่รู้ตัว สัมผัสมันช่างนุ่มนวลต่างจากเมื่อกี้อย่างลิบลับ “แฮ่กๆ พ..พอแล้ว.. มัน อ่ะ..เสียว..”
“มาเป็นของผมเถอะคุณยาม..” เฟรดดี้ยังไม่หยุดแต่ตรงกันข้าม เขาเริ่มปลดตะขอกระโปรงของฉันออกก่อนจะโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี เขาใช้มือข้างหนึ่งของเขาล็อคแขนทั้งสองข้างของฉันไว้ ก่อนที่จะเอาอีกมือหนึ่งมาสัมผัสหน้าอกของฉันที่กำลังชูชันใส่เขาอย่างที่บังคับไม่ได้
เขาขบเม้มและดูดยอดอกของฉันก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจูบฉันที่นอนหอบพร้อมกับคราบน้ำตาอยู่ อ่า..คืนนี้ฉันคงไม่รอดแล้วแหละ เขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะเริ่มกลับไปซุกไซร์เนินอกของฉันต่อ
“ตรงนี้แฉะแล้วนะคุณยาม..” เฟรดดี้เอานิ้วเรียวยาวของตัวเองสอดใส่เข้ามาในกลีบรักของฉัน
“อ๊ะ..เจ็บ..” ฉันเจ็บแปล๊บๆขึ้นมาแล้วรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกเล็กน้อย
“แน่น..” เฟรดดี้พูดพลางขยับนิ้วไปด้วย
“อื้อ.. เร็วขะ..อึ้นอีก อ่ะ อ่ะ..” ฉันเริ่มพูดไม่ได้ศัพท์หลังจากที่เขาทำให้ฉันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“เจ็บหรือเปล่า” เขาถามฉันโดยที่เขายังสอดนิ้วค้างไว้อยู่หนึ่งนิ้ว ฉันส่ายหน้าให้เขาเพราะฉันเริ่มไม่เจ็บแล้ว เขาเลยสอดนิ้วกลางเข้ามาอีกนิ้วหนึ่ง มันทำให้ฉันเจ็บแปล๊บๆอีกครั้งก่อนจะรู้สึกดีตามมา “รู้สึกดีมั้ยคุณยาม” เขาถามฉันโดยขยับนิ้วไปด้วย ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าหมีที่ดูน่ารักในรูปจะดูหล่อเหลาได้ขนาดนี้เมื่อเห็นในห้องที่มีแค่แสงจันทร์สลัวๆส่องมา ดวงตาสีฟ้าทะเลของเขาดูดีอย่างบอกไม่ถูกทำให้ฉันไม่อยากละสายตาไปเลย
“นิดหน่อย อ๊ะ.. อื้อออ..” จากความเจ็บเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นความเสียวอย่างบอกไม่ถูก ฉันทำตัวไม่ถูกเลย นี่เป็นครั้งแรกของฉันที่จะมาทำอะไรอย่างนี้ เขาเริ่มปลดซิบกางเกงของเขาออก ทำให้ฉันได้เห็นแท่งของเขาที่ทั้งใหญ่ยาว และดูแข็งจนน่ากลัว..
“ทำให้หน่อยคุณยาม..” เฟรดดี้พูดพลางยื่นมือมา ฉันยื่นมือให้เขาก่อนที่เขาจะเริ่มสอนฉัน ฉันชักขึ้นและลงอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะกลัวจะทำให้เขาเจ็บ หุ่นยนต์เจ็บได้รึเปล่านะ..
“ซี๊ด..”
“อ่ะ! เจ็บหรอ ฉันขอโทษ! คือฉันทำไม่เป็น..” ฉันตกใจมากเมื่อได้ยินเขาร้อง แต่เขากลับส่ายหัวเบาๆแล้วจับมือฉันให้ทำให้เขาอีก
“ฉันไม่เจ็บ ฉันเสียว” เฟรดดี้พูดเสียงอ่อย ฉันเห็นว่าเขาไม่เจ็บแต่กลับรู้สึกดีเลยทำให้เร็วขึ้นและใช้ปากช่วยด้วยการอมเขาอมออก
“อื้ออ..” เขาครางเสียงทุ้ม เสียงของเขานุ่มลื่นน่าฟังแม้กระทั่งตอนคราง..
“พอแล้ว..” เขาพูดก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบฉัน เราจูบกันอย่างดูดดื่มก่อนที่เขาจะเอาเจ้านั่นของเขามาจ่อที่กลีบของฉัน “ทนหน่อยนะ” ฉันพยักหน้าเขาจึงเริ่มสอดใส่เข้ามารวดเดียวจนมิดด้าม
“กรี๊ดดด!! เจ็บ! เอาออกไป เอาออกไป ฉันเจ็บ!!!” ฉันเจ็บจนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ฉันทั้งทุบตีและจิกเขา แต่ก็ไม่เป็นผล เขาไม่สะเทือนเลยสักนิด และยิ่งฉันขยับฉันยิ่งเจ็บเองฉันเลยร้องไห้อยู่เฉยๆและไม่ขยับ เฟรดดี้เห็นดังนั้นเลยก้มลงมาจูบซับน้ำตาของฉันก่อนจะจูบอย่างดูดดื่มทำให้ฉันเผลอลืมความเจ็บไป ในหัวขาวโพลนไปหมด สติไม่อยู่กับตัวมีแต่ความรู้สึกเจ็บและรู้สึกดีไปในตัวพร้อมๆกัน
“อ่า แน่น..” เฟรดดี้สบทก่อนจะเริ่มขยับเร็วขึ้น ฉันรู้สักดีอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็ยังเจ็บอยู่
“เจ็บ..” เฟรดดี้ได้ยินจึงค่อยๆขยับช้าลงเพื่อให้ฉันคุ้นชิ้น เมื่อฉันเริ่มคุ้นชิ้นความต้องการยิ่งมากขึ้น.. “เร็วอีก.. แห่กๆ” ฉันเริ่มหอบหายใจเหนื่อย ในห้องนี้อากาศถ่ายเทไม่สะดวกทำให้ฉันหอบได้ง่าย
“อื้อๆๆ” ฉันเริ่มไม่อายที่จะคราง เพราะเฟรดดี้ดูเหมือนจะพอใจที่ได้ยินเสียงของฉัน ฉันเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ฉันยังต้องการมันอีก มากๆด้วย.. “เร็วอีก..อึก..เฟร..เฟรดดี้..เร็วขึ้น..อ่ะ..อีก..” ยิ่งเขากระแทกเร็วและแรง ฉันยิ่งพูดไม่ได้ความมากขึ้น แต่เขาก็สนองตามที่ฉันต้องการ
“เฟรดดี้..อ๊ะ..ฉันรู้สึกแปลกๆ..อ่ะๆ..” เฟรดดี้รู้ว่าฉันกำลังจะถึงฝั่งฝันเขาจึงขยับสะโพกแรงขึ้นและถี่ขึ้นอีก
“อ๊ะ..”
“อ๊ะเฟรดดี้..” เราสองคนเอ่ยพร้อมกัน น้ำอุ่นๆจากร่างกายของเขาไหลเข้ามาทางกลีบรักของฉัน..
04.29 น.
“คุณยาม..” เฟรดดี้เรียกขณะที่เขากำลังกอดฉันจากด้านหลัง
“หือ??” ฉันตอบอย่างอ่อนเพลีย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ทำอะไรแบบนี้ และเป็นครั้งแรกที่ฉันเจ็บและเหนื่อยมากขนาดนี้
“คุณยามเป็นของผมแล้วนะ..” เนี่ยหรอ ความหมายที่เขาอยากจะสื่อ
“อ่า..” ฉันไม่แน่ใจว่าฉันควรจะตอบอะไรไป ฉันเจอเขาไม่ถึงครึ่งวันเลยด้วยซ้ำ แถมมีอะไรกับเขาแล้วด้วย แต่ความรู้สึกคุ้นชิ้นเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนกลับเกิดขึ้น และเกิดขึ้นกับความรู้สึกของฉัน..ที่มีต่อเขา..
“คุณยามยังจำฉันไม่ได้อีกหรอ” เฟรดดี้ถามเสียงเศร้า
“หมายความว่ายังไง?”
“คุณยามเคยสัญญากับผมที่สวนเด็กเล่นตอนเด็กๆนะจำไม่ได้หรอ” ตอนเด็กๆ? สวนเด็กเล่น?
“เด็กชายผมทอง ตาสีฟ้าน่ะหรอ..” ฉันถามเล่นๆเพราะนั่นเป็นคนเดียวที่ฉันเจอที่สวนเด็กเล่นตอนเด็กๆ
“คุณยามจำผมได้จริงด้วย!” เฟรดดี้ทำเสียงดีใจ เดี๋ยวนะ เฟรดดี้คือเด็กผู้ชายคนนั้นหรอ “คุณยามจำสัญญาของเราได้มั้ย?”
“สัญญาอะไรหรอ” ฉันจำไม่ได้จริงๆนะ
“จำไม่ได้หรอ..” เฟรดดี้ทำเสียงเศร้าอีกครั้ง ฉันจึงหันกลับไปหาเขาและกอดเขาตอบ
“อื้อ ขอโทษนะ”
“งั้นไม่เป็นไร ฉันจะทำให้เธอจำสิ่งที่เราสัญญากันไว้ในวันนั้นเอง” เฟรดดี้พูดพร้อมหน้าจริงจัง
“อ่ะ..อื้อ” ฉันตอบแบบกลัวๆ ฉันไปสัญญาอะไรกับเขาไว้นะ อย่าบอกนะว่าเรื่องที่ฉันสัญญาว่าจะคบเขาจริงจังเมื่อพวกเราอายุ 18 และจะแต่งงานกันหลังเรียนจบหน่ะ.. ฉันไม่คิดว่าเขาจะจำได้นะ ถ้าเขาเป็นเด็กชายผมทองจริง เขาก็คือคนที่ฉันชอบมาตั้งแต่เด็กๆนี่หน่า ฉันคลั่งเขามากเลยหล่ะ คลั่งจนถึงช่วง ม.1 ก่อนที่เขาจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย และมันก็ทำให้ฉันเริ่มจำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับเขา.. “อัลเฟร็ด?” เขาสะดุ้งเมื่อฉันเรียกชื่อเด็กชายผมทอง.. จริงๆด้วย เขาคือเด็กคนนั้นจริงๆ “นายหรอ อัลเฟร็ด เฟรดดี้..”
“อื้อ เธอจำฉันได้จริงๆด้วย” เฟรดดี้สีหน้าดีขึ้นกว่าตอนแรกมาก เขากระชับอ้อมกอดของเขาให้แน่นขึ้นไปอีก ถึงเขาจะเป็นหุ่นยนต์แต่ฉันก็รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก “เธอเป็นของฉันแล้วนะคุณยาม” เขาเอาจมูกของเขามาถูที่จมูกของฉันอย่างอ่อนโยน
“อ๊ะ อื้ออ” เป็นก็เป็นวะ ทำไมใจง่ายอย่างนี้นะเรา พึ่งมาทำงานวันแรกก็ไปเป็นของคนที่เคยแอบชอบตอนเด็กๆเฉยเลย.. เอาเถอะ เป็นไงก็เป็นกัน “แล้วนายจะเป็นหุ่นอย่างนี้ไปตลอดเลยหรอ”
“ถ้าได้รับความรักมากๆก็ได้กลับไปเป็นคนล่ะนะ แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นร่างนี้หรือร่างเดิม” ร่างเดิมโดนฝังไปละมั้งหน่ะ - -*
“งั้นฉันจะให้ความรักนายเยอะๆเลยละกัน”
“ขอบคุณนะครับ คุณยามของผม”
เป็นไงบ้างคะ ไม่ได้เขียนบ่อย เขียนไม่ค่อยถูกใจใครรึเปล่าง่า ชอบไม่ชอบก็ติมาได้นะคะ ไปละค่ะ ไว้จะมาอัพตอนที่ 2 นะคะ รออ่านกันหน่อยนะคะ
Guest
