เกาะซ่อนสยอง

เกาะซ่อนสยอง

ข้าวปุ้นนักศึกษาสาวในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง กำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมสัมภาระและสิ่งของต่างๆ ที่เธอนั้นต้องการจะนำมันไปใช้ประโยชน์ ในทริปการเดินทางท่องเที่ยวครั้งนี้ หลังจากที่เธอนั้นเพิ่งจบการศึกษา และได้รับใบปริญญามาหมาดๆ  เธอจึงอยากที่จะออกเดินทางท่องเที่ยวพักผ่อน เพื่อเป็นรางวัลแก่ชีวิตของเธอ                                                                                       "ปุ้นเอ้ย เสร็จยังละลูกเพื่อนๆเขามารอลูกอยู่ที่หน้าบ้านตั้งนานแล้วนะ"

นภาผู้เป็นแม่ของข้าวปุ้น ตะโกนถามลูกสาวของตัวเองหลังจากที่พบว่า เธอนั้นขึ้นไปเตรียมสัมภาระบนห้องเป็นเวลานานมากแล้ว

"แป๊บนึงค่ะแม่ บอกเพื่อนๆรอหนูก่อนแปปนึงนะค่ะแม่ เดี๋ยวหนูลงไป"

ข้าวปุ้นตอบกลับผู้เป็นแม่ของเธอมา ก่อนที่เธอจะรีบเก็บสิ่งของที่จำเป็นต่างๆใส่ลงไปในกระเป๋าเดินทางของเธอ  หลังจากที่ได้ยินคำตอบจากลูกสาว นภาผู้เป็นแม่ก็เดินออกไปบอกกับเพื่อนๆของข้าวปุ้นที่มารอเธออยู่ที่หน้าบ้านได้สักระยะหนึ่งแล้ว

"ปุ้นมันเก็บของอยู่นะลูก มันบอกให้รอมันหน่อย เด๊๋ยวเสร็จแล้วมันจะรีบลงมา"

"ครับแม่ ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวพวกผมนั่งรอในรถก็แล้วกันนะครับ"

แสงเพื่อนชายที่เรียนมหาลัยปีเดียวกันกับข้าวปุ้น และรับใบปริญญาพร้อมกับเธอได้ตอบกลับคำของนภา พร้อมกับหันมายิ้มให้กับเธอ

"ไม่แวะเข้ามากินน้ำในบ้านกันก่อนเหรอลูก นั่งในรถร้อนจะตาย มาเถอะไปชวนเพื่อนๆในรถลงมานั่งกินน้ำกินขนมกันก่อน"

"อ๋อไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวผมไปรอในรถดีกว่าครับ"

แสงบอกนกับนภา พร้อมกับหันหลังเดินกลับไปยังรถ ที่มีเพื่อนๆของเขานั่งรออยู่ แต่ในขณะที่แสงกำลังออกเดินตรงไปยังรถได้เพียงไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นข้าวปุ้นก็รีบวิ่งลุกลี้ลุกลนออกมาจากในบ้าน พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเธอ ปากก็ส่งเสียงตะโกนออกมา

"มาแล้วค่ะ มาแล้ว"

ทันทีที่เธอวิ่งโผล่พ้นประตูบ้านของเธอออกมา เมย์ สาวสวยตาโต ซึ่งเป็นเพื่อนรักของข้าวปุ้น ก็ส่งเสียงตะโกนออกมาจากในรถทันที

"แหมกว่าจะออกมาได้นะเแก เล่นเอาพวกฉันรอกันจนเหนื่อย"

"ก็เตรียมสัมภาระอยู่นะแก มัวแต่หาของอยู่เลยช้าไปหน่อยโทษที"

"จ้า ไปกันเถอะ นี่ก็เลยเวลามามากแล้วนะ เรายังต้องเดินทางกันอีกหลายชั่วโมงเลยกว่าจะถึง"

เมย์บอกกับข้าวปุ้นเพราะเห็นว่า พวกเขาทั้งหมดนั้นเสียเวลามามากแล้ว เนื่องจากการเดินทางครั้งนี้ จะต้องใช้ระยะทางหลายร้อยกิโลเมตรจึงจะถึง ยังจุดหมายดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจที่จะเสียเวลาได้มากนัก

"แม่หนูไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยนะค่ะ อีกสองวันหนูจะกลับมาค่ะ รักแม่นะ"

ข้วปุ้นหันมาบอกกับแม่ พร้อมกับโอบกอดผู้เป็นแม่ของเธอเอาไว้ด้วยความรัก ข้าวปุ้นนั้นอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้กับแม่ของเธอ มาตั้งแต่เธอลืมตามาดูโลก ส่วนพ่อของเธอนั้น ผู้เป็นแม่ของเธอไม่เคยเอ่ยปากถึงพ่อของเธอเลยสักครั้ง ข้าวปุ้นจึงไม่อาจที่จะรู้ได้ว่าพ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ และเธอก็ไม่กล้าที่จะถามถึงผู้เป็นพ่อเลยสักครั้ง เพราะกลัวว่าจะทำให้ผู้เป็นแม่นั้นเสียใจ ทั้งๆที่ตัวเธอเองนั้นก็อยากที่จะรู้ใจแทบขาด

"ดูแลตัวเองด้วยนะลูก แล้วอย่าลืมโทรมาหาแม่ทุกวันด้วยละ แม่จะรอลูกอยู่ที่บ้านนะ"

"ค่ะแม่"

ข้าวปุ้นตอบรับคำของแม่ก่อนที่จะ คลายอ้อมกอดออกจากร่างแม่ พร้อมกับเดินไปหยิบกระเป๋าสัมภาระของเธอ แล้วเดินตรงไปยังรถที่จอดรอเธออยู่ที่หน้าบ้าน โดยมีผู้เป็นแม่ยืนมองดูเธออยู่ข้างหลัง

"ไปก่อนนะครับแม่"

แสงบอกกับนภาผู้เป็นแม่ของข้าวปุ้นก่อนที่ตัวของเขานั้น จะปิดประตูรถเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในทันที

"ฝากดูแลข้าวปุ้นแทนแม่ด้วยนะ "

ผู้เป็นแม่ส่งเสียงตะโกนบอกกับแสง เพราะกลัวว่าแสงนั้นจะไม่ได้ยิน ในสิ่งที่เธอพูด

"ครับแม่"

แสงตอบรับคำของนภาก่อนที่จะ สตราทเครื่องรถเก๋งของเขา แล้วค่อยๆขับออกจากในซอยบ้านนภาอย่างช้าๆ โดยมีนภายืนมองอยู่จนรถเก๋งวิ่งเลยลับตาของนภาไปจนสุดซอย