“ที่ครอบครัวเรามีทุกวันนี้ได้เพราะสมสู่กับปีศาจงั้นหรือคะ?”
“อย่าได้เรียกอย่างนั้น เรียกว่ารับใช้ก็พอ”
“เหมือนกันไหมคะ”หญิงสาวถอนหายใจ “แล้วครั้งนี้เป็นเวรใครขึ้นเตียงล่ะคะ?”
“ไม่รู้หรอก ไม่มีใครรู้ ก่อนถึงวันนั้น ท่านจะเลือกเอง” “แต่จากที่เคยมีมาจะเป็นเด็กสาวบ้านรองห่างๆสักคนมาตลอด ครั้งนี้ก็น่าจะเหมือนกัน”
“แล้วปีศาจเป็นใคร?”
“เรียกว่าท่านเถอะยายหนู เดี๋ยวท่านได้ยินขึ้นมาจะพาลโมโหเอา ท่านน่ะจะเป็นใครก็ได้ คนนอกก็ได้ คนในตระกูลก็ได้ ล่าสุดท่านยังเคยเป็นเด็กเก็บรังนกเลย”
“หือ...แล้วญาติพ่อเค้ายอมได้ยังไง มีอะไร...เอ่อ รับใช้ท่านเด็กเก็บรังนก”
“ไม่ยอมไม่ได้หรอก”
.........
“ในร้อยในพันปีนี้ สิงสู่ สมสู่มาแล้วกี่ร่างกี่นางกันล่ะคะท่าน” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงประชด
“ความทรงจำของผมตอนนี้มีไม่มากหรอก จำไม่ได้แล้วว่านานแค่ไหน น่าจะต้องรออีกสัก 10 ปี ถึงจะเริ่มลบความทรงจำของร่างนี้ทิ้งไปบ้าง แล้วเริ่มจำได้ ถึงตอนนั้นจะบอกแล้วกันว่ากี่ปี” หนุ่มหน้าซื่อไม่เหมาะกับแววตาเจ้าเล่ห์ตอบกลับมา
“ว่าแต่ คุณหนูรู้แล้วใช่ไหมครับว่าจะต้อง ‘รับใช้’ ผมยังไง” คนหน้าซื่อยิ้มเจ้าเล่ห์
โอ้ย....เธอกะจะสร้างบ้านหลังเล็กๆใช้เงินจากตระกูลอยู่กับแม่ไปจนแก่ตาย ทำไมถึงต้องโดนส่งมารับใช้ปีศาจนิสัยเจ้าเล่ห์แบบนี้ด้วย โลกไม่ยุติธรรม ไม่ใช่สิ โลกบ้าอะไรเนี่ย นี่มันยุคไหนแล้ว ใครเค้าเชื่อกันแล้วว่ามีปีศาจ มีแต่ตระกูลนนี้นี่แระ แลกเปลี่ยนสาวพรหมจรรย์ บ้าที่สุด รู้งี้ใจแตกไปตั้งแต่เด็กซะก็ดี
Guest
