Chapter 1
กริ๊งๆ เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้น ทำให้ชายร่างสูงคนหนึ่งที่กำลังยืนเช็ดแก้วอยู่หันมามองผู้มาเยือน ใช่ ที่แห่งนี้คือบาร์ ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง วันนี้เป็นวันศุกร์ ทำให้มีผู้คนมาใช้บริการเป็นจำนวนมาก
“ยินดีต้อนรับครับ คุณลูกค้า” เสียงเข้มเอ่ยกล่าวต้อนรับชายหนุ่มที่รุ่นราวคราวเดียวกับตนเอง
“สวัสดีครับ” เสียงอ่อนหวานกล่าวทักทายกลับไป
“เหมือนคุณเพิ่งจะเคยมาที่นี่นะครับ” ชายร่างสูงกล่าว เนื่องจากเขาอยู่ที่นี่มานานแล้ว เขาจะจำหน้าลูกแค่แต่ละคนได้ ซึ่งครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาไม่เคยเห็นชายคนนี้มาก่อน
“ครับ...ผมเพิ่งย้ายมาที่เมืองนี้ครั้งแรก คุณช่วยแนะนำให้ผมได้ไหมครับ”
“ด้วยความยินดีครับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าชอบดื่มไหมครับ”
“ผมไม่เคยดื่มมาก่อนเลยครับ”
“อย่างนั้นหรอครับ ถ้างั้น เริ่มแรกเอาเป็นม็อกเทลก่อนนะครับ มันคือเครื่องดื่มที่มีรสหวาน ไม่มีแอลกอฮอล์ครับ”
“งั้น...รบกวนด้วยนะครับ” ใช้เวลาไม่นานม็อกเทลก็ถูกเสิร์ฟอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มยกมันขึ้นดื่ม
“อร่อยจัง”
“ได้ยินแบบนี้ผมก็ดีใจครับ...ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอครับ” ชายหนุ่มบาร์เทนเดอร์เอ่ยถาม
“ผมชื่อ ริชาร์ด ครับ คุณล่ะ”
“ผมหรอ ชื่อ เมลโล่ ครับ” ริชาร์ดพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะสนใจกับเครื่องดื่มตรงหน้า เขาไม่รับรู้ว่าเมลโล่ได้จ้องมองทุกการกระทำของเขา เอาตรงๆก็คือริชาร์ดคือสเป็กของเมลโล่เลยทีเดียว ตัวเล็กๆขาวๆ หน้าตาดูใสซื่อ น่ากลั่นแกล้ง
“พี่เมลโล่ สวัสดีครับ” เสียงชายอีกคนดังขึ้นจากด้านหลัง ริชาร์ดจึงหันไปมองตามเสียงก็พบชายอีกคนที่น่าจะเด็กกว่าแค่ปีหรือสองปี เมสื่อเห็นว่าริชาร์ดหันไปมอง เจ้าตัวก็หันกลับมาส่งยิ้มสดใสให้
“สวัสดีครับ คุณลูกค้า ผมชื่อ ลีโอ นะครับ เป็นเด็กเสิร์ฟของที่นี่” ลีโอพูดพร้อมส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้
“เอ่อ...สวัสดีครับ ผม ริชาร์ด ครับ”
“ผมไม่เคยเห็นคุณเลย เพิ่งมาที่นี่หรอครับ”
“ใช่ครับ”
“นี่ๆ คุณอายุเท่าไหร่หรอครับ ผมจะได้ใช้สรรพนามถูก”
“เอ๊ะ ผม 26 ปีครับ”
“งั้นก็รุ่นพี่ผมน่ะสิ ผม 25 ปีนะ ผมรู้สึกชอบพี่มากๆเลย ให้ผมเรียกว่า พี่ริชาร์ดนะครับ”
“หืม? ก็ได้ครับ”
“เดี๋ยวเหอะลีโอ เดี๋ยวเจ้าของร้านรู้ว่านายมาจีบลูกค้าแบบนี้เดี๋ยวก็โดนหรอก”
“แหมพี่เมลโล่ ผมรู้นะว่าพี่คิดอะไรอยู่ พี่บอกตัวเองเถอะครับ ผมแค่อยากมีพี่ชายน่ารักๆแบบพี่ริชาร์ดเท่านั้นเอง” ริชาร์ดที่ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์และสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังพูด ก็ได้แต่นั่งฟังทั้งสองโต้เถียงกันไปมา
“ถ้านายรู้แบบนี้แล้ว ก็ไปทำงานได้แล้วครับ ลูกค้าทางนู้นเรียกครับ” เมลโล่ตอบกลับด้วยร้อยยิ้มที่แอบแฝงบางอย่าง
“ไปก็ได้ พี่ริชาร์ดไว้เดี๋ยวผมมาคุยด้วยนะครับ”
ริชาร์ดไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็ส่งยิ้มให้ รอยยิ้มนั้นเล่นเอาคนที่อยู่ใกล้ถึงกับหลงไปตามๆกันเลยทีเดียว เมลโล่เองที่เริ่มสนใจในตัวริชาร์ด ก็หันไปมองเหล่าคนที่จ้องมายังชายร่างบางผู้นี้ด้วยสายตาขุ่นเคือง
“คุณริชาร์ดครับ”
“ครับ??”
“คุณอยากลองดื่มค็อกเทลไหมครับ”
“ค็อกเทล?”
“ใช่ครับ ผมเลี้ยงเอง” ว่าจบก็หันไปผสมเครื่องดื่มค็อกเทล แล้วนำมาวางตรงหน้าริชาร์ด
“ลองดื่มสิครับ”
“หวานๆขมๆนะครับ” ริชาร์ดพูดหลังจากที่ลองดื่มแล้ว
“มันผสมแอลกอฮอล์นิดหน่อยน่ะครับ” เมลโล่ตอบพร้อมยิ้มอย่างมีเลสนัยย์ ริชาร์ดนั่งดื่มและพูดคุยกับเมลโล่ไปเรื่อยเปื่อย
“คุณโอเคไหมครับ” เมลโล่เอ่ยถาม เมื่อเห็นริชาร์ดมีอาการแปลกๆ
“ผมรู้สึกมึนๆ ร้อนๆครับ”
“งั้นหรือครับ เดี๋ยวผมมาสักครู่นะครับ” เมลโล่เดินหายไปในประตูด้านหลัง ซึ่งเป็นทางไปหลังร้าน เขาเดินไปหาเจ้าของร้านเพื่อขอใช้ห้องพักพนักงาน เขาคิดที่จะให้ริชาร์ดพักก่อนมากกว่าจะปล่อยให้กลับบ้านไปเลย
“คุณอาเธอร์” เมลโล่เรียกชื่อคนที่นั่งสูบบุหรี่ ตากลมอยู่หลังร้าน
“ว่าไง เมลโล่”
“ผมขอให้ลูกค้าคนหนึ่งเข้าไปพักในพนักงานได้ไหมครับ”
“หืม? ลูกค้าเป็นอะไร”
“น่าจะเมา เขาคออ่อนมากๆเลยครับ”
“ใช่หรอ ปกตินายไม่เคยขอให้ลูกคนไหนเข้ามาพักเลยนะ เมาก็เมา ก็ปล่อยให้กลับบ้านไปนี่” อาเธอร์พูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
“หึหึหึ คุณช่างเข้าใจเจตนาของผมเสียจริง”
“ก็ได้ แต่อย่าทำอะไรที่ร้านนะ”
“คุณเห็นผมเป็นคนยังไงครับ เลิกงานเดี๋ยวผมก็พาเขากลับบ้านเองแหละ”
“ตามนั้น”
หลังจากคุยกันจบ เมลโล่ก็เดินกลับมาที่บาร์ก็เห็นริชาร์ดฟุบหน้าหลับอยู่ที่โต๊ะบาร์ ข้างๆกันก็มีลีโอยืนมองอยู่
“ทำอะไร” เมลโล่ถาม
“ก็เฝ้าให้พี่ไงครับ ถ้าผมไม่เฝ้าไว้คงโดนคนอื่นคาบไปแน่นอน”
“เออๆ ขอบใจแล้วกัน ฉันจะพาเขาไปนอนในห้องพักพนักงาน”
“ขอคุณอาเธอร์แล้วหรอ”
“แน่นอนสิ” พูดจบเมลโล่ก็เดินมาอุ้มริชาร์ดไปยังชั้นสองที่เป็นห้องพักของพนักงาน ภายในห้องมีโซฟายาวอยู่สามตัว แล้วก็ล็อกเกอร์สำหรับเก็บของ เมลโล่วางริชาร์ดให้นอนลงกับโซฟา ก่อนจะกลับไปทำงานของตัวเองให้เรียบร้อย
หลังจากที่เมลโล่เก็บร้านพร้อมกับพนักงานคนอื่นแล้ว พวกเขาก็พากันไปห้องพักพนักงานเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าจะกลับบ้านกัน
“พี่เมลโล่ ริชาร์ดหลับปุ๋ยเลย น่ารักจัง” ลีโอเดินไปหยุดข้างๆโซฟาที่ริชาร์หลับอยู่
“ใครน่ะลีโอ” พนักงานอีกคนถามขึ้นเมื่อเห็นคนแปลกหน้าอยู่ในห้องพัก
“ของฉัน” เมลโล่ตอบด้วยประโยคสั้นๆ ก่อนจะเดินตรงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วอุ้มริชาร์ดลงไปด้านล่าง เมลโล่เดินไปยังซอยที่ห่างจากร้านไปไม่ไกล ในซอยมีรถสีดำจอดรออยู่ ก่อนจะมีชายตัวใหญ่ใส่สูทเดินออกมาโค้งให้ทีหนึ่ง แล้วเดินไปเปิดประตูรถให้
ระหว่างทางที่รถวิ่ง เมลโล่ก็เอาแต่ให้ความสนใจกับริชาร์ดที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย เมลโล่เกลี่ยเส้นผมและลูบไล้แก้มขาวๆนั้นด้วยความเพลินมือ เวลาผ่านไปสักระยะรถก็ได้มาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง จะเรียกบ้านก็จะเล็กไป มันคือคฤหาสน์ เป็นคฤหาสน์หลังเดี่ยวที่รอบข้างมีแต่ป่า ต้นไม้เต็มไปหมด เมลโล่อุ้มริชาร์ดลงจากรถ ตลอดทางที่เขาเดินก็มีเหล่าคนรับใช้และบอดี้การ์ดยืนรอต้อนรับตลอดทาง เมลโล่พาริชาร์ดไปที่ห้องนอนของตเอง
“ไปเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันชุดหนึ่ง” เมลโล่สั่งคนรับใช้สาวที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” สาวใช้เดินไปเอาชุดมาให้เมลโล่ ระหว่างนั้นเมลโล่ก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าของตนก่อนจะเดินออกมาแล้วพบสาวใช้ยืนรอเอาชุดที่เขาสั่งมาให้
“ฉันจัดการเอง เธอไปได้แล้ว”
“ค่ะ นายท่าน” ว่าจบเธอก็เดินออกจากห้องไป เมลโล่เอาชุดวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมออก เผยผิวขาวนวลใต้เสื้อผ้า เมลโล่ต้องพยายามข่มใจตัวเองไว้ จะรีบร้อนไม่ได้เด็ดขาด เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ริชาร์ด เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่เพื่อให้ริชาร์ดสบายตัว เมลโล่ใช้นิ้วโป้งไล้ริมฝีปากอวบอิ่มไปมาก่อนจะก้มลงจูบ
“วันนี้ขอแค่นี้พอ ฝันดีเด็กของฉัน” เมลโล่ถอนริมฝีปากออกแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆ แล้วค่อยๆหลับไป
Guest
