When The Bells Ring Again : เมื่อรักดังอีกครั้ง

วาดโดย : VampireGeminight 

When The Bells Ring Again : เมื่อรักดังอีกครั้ง 

                  ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินไปมากันอย่างขวักไขว่ ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนที่แบบผมที่เดินไปเดินมาเข้าออกตามคณะต่างๆเพื่อหาคณะที่ตัวเองสนใจ รุ่นพี่นักศึกษาที่คอยสร้างความคึกคักสนุกสนานเรียกพวกผมเข้าไปดูคณะของตัวเอง ทำให้บรรยากาศรอบๆดูคึกคักไปซะหมด Open House ก็แบบนี้แหละครับผมเองก็ไปมาหลายที่รู้สึกบอกไม่ถูกทุกทีเหมือนมหาลัยที่ผมไปมามันยังขาดอะไรไปซักอย่างแบบว่าเหมือนมันไม่ใช่ที่ของผมหน่ะความรู้สึกผมมันบอกอย่างงั้นนะ แต่เอาเถอะที่นี่น่าจะดีอยู่นะเปิดเป็นที่สุดท้ายแล้วด้วยต้องได้แหละวะ 

ผมที่พึ่งมาถึงก็ได้แต่หันมองซ้ายขวาอยู่ตรงทางม้าลายใกล้ๆกับสามแยกภายในมหาวิทยาลัย ไม่รู้จะเริ่มจากทางไหนดีแผนที่ก็ไม่มี เดินๆไปก็แล้วกันจะได้ไปดูหลายๆคณะด้วยนี่ยังเช้าอยู่เลยยังมีเวลา ผมยืนรวมปะปนกับผู้คนมากมายบนทางเท้ารอที่จะข้ามถนนไปอีกฝั่งเมื่อรถโล่ง รออยู่ไม่นานนักทางก็สะดวกผมจึงก้าวลงบนถนนเดินข้ามไปอีกฝั่ง 

กริ๊ง...... 

                  ผมที่เดินอยู่กลางถนนฉะงักขึ้นเมื่ออยู่ๆก็มี เสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่งดังขึ้นแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ผม ฉะงัก แต่มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นที่อยู่ๆก็เกิดขึ้นมาในอก และไม่รู้ว่าผมหูเพี้ยนรึป่าว แต่เหมือนว่าตอนที่เสียงนั้นดังขึ้น ทุกเสียงรอบๆข้างมันหายไป เพราะถ้ามีคนทำกระดิ่งตก ผมว่าผมคงไม่มีทางได้ยินแน่ๆคนเยอะขนาดนี้ เสียงพูดคุย เสียงฝีเท้า ไหนจะเสียงรถอีก แปลกแหะ หูฟาดแหละ ผมเลิกคิดเรื่องเสียงนั่นก่อนจะเริ่มออกเดินอีกครั้ง 

-ภีน- 

“ว่าไงมาย” ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ 

“พี่ มอส มารับ มายหน่อย ดิ มายไปไม่ถูกง่ะ” 

“อ่าวไหนบอกไม่มาไงยายแสบ แล้วนี่จากบ้านมายังไงเนี่ยไม่ใช่ว่านั่งรถมาคนเดียวนะ แล้วไม่บอกพี่เมื่อเช้าจะได้นั่งรถมาด้วยกัน” 

“โห้พี่มอสอย่าพึ่งบ่นหน่า เพื่อนมันพึ่งบอกมายว่าจะมาอ่าา น้าๆมารับหน่อยน้า” 

“ที่บ่นเนี่ยเพราะเป็นห่วงนะไยแสบ แล้วนี่อยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปรับ” 

“มายอยู่หน้ามอ่า เห็นป้ายคณะแพทย์อยู่ใกล้ๆ” 

“โอเค อย่าเดินไปไหนละอยู่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวพี่เดินไปหาเอง” 

“ค่า”   

น้องสาวผมว่าขึ้น ผมเป็นคนหวงคนในครอบครัวหนะครับไม่รู้เป็นอะไรตั้งแต่เด็กๆแล้ว แม่บอกว่าตอนเด็กๆผมงอแงทุกทีเวลาที่ไม่เจอใครอยู่ใกล้ๆ พ่อกับแม่นี่แทบไปห่างจากผมไม่ได้เลย พอมีน้องสาวผมก็ห่วง จนเจ้าตัวบ่นตลอดว่าจะห่วงอะไรนักหนา ไม่รู้สิครับ ผมก็ห่วงแบบนี้ทุกคนแหละครับพ่อแม่น้อง มันรู้สึกไม่สบายใจรู้สึกกลัวเสียคนในครอบครัวไป ไม่รู้ทำไมถึงมีความคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ที่บ้านก็ชินๆกันแล้วแหละครับ หลังจากวางสายจากน้องสาวตัวแสบผมก็เดินออกจากคณะมาทางหน้าคณะแพทย์ ไม่นานนักก็มาหยุดรอข้ามถนนตรงสามแยกรวมกับคนอื่น วันนี้วุ่นวายจริงๆแหะคนเยอะมากก็อย่างว่าแหละครับ ม ดังก็งี้ ผมจัดการก้าวลงไปบนถนนเมื่อรถโล่ง ก้าวเดินออกไปตาก็พยามมองหาน้องสาว 

กริ๊ง...... 

                  อยู่ๆเสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นตอนที่ผมอยู่กลางถนนผมหยุดเท้าลง พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆที่อยู่ในใจ อยู่ๆมันก็รู้สึกอบอุ่น แต่ก็รู้สึกโหยหาอย่างบอกไม่ถูก จู่ๆก็รู้สึกว่าต้องมองหาอะไรสักอย่าง ผมเลยกวาดตามองไปรอบๆหันสายหันขวาแม้ว่าไม่รู้ว่าสิ่งที่ต้องหาคืออะไรก็ตาม ก่อนจะหันหลังไป เจอแผ่นหลังเล็กสวมชุดนักเรียนกางเกงสีน้ำเงินหยุดอยู่บนถนน ความรู้สึกที่มีอยู่ในใจมันกลับรุนแรงขึ้น เมื่อเห็นหลังเล็กนั่น แล้วอยู่ๆก็มีความคิดในหัวขึ้นมาทันที นี่แหละสิ่งที่ผมมองหา 

"พี่มอส....พี่มอส..... พี่มอส!!" 

"ห้ะ! เอ่อ อยู่นี่เอง". ผมหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะเจอเข้ากับน้องสาวที่เดินลงมาหาผม 

"เหม่อมองอะไรอยู่อ่าพี่มอส รีบเดินเร็วมาหยุดอะไรกลางถนน" น้องพูดขึ้นพร้อมดึงผมให้เดินกลับมาบนทางเท้าหน้าคณะแพทย์ 

"อ่อ อืมเปล่าไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะ". ผมว่าขึ้นก่อนจะดันหลังยัยตัวแสบให้เดินออกไปเบาๆ พร้อมกับกวาดตามองรอบๆหาคนตัวเล็กอีกครั้งแต่ก็ไม่เจอ คงจะเดินไปแล้วแหละ จะได้เจออีกมั้ยนะ 

-มอส- 

เปิดเรื่องใหม่แล้วจ้าเรื่องนี้สัญญาว่าจะไม่ม่านะ (มั้งนะ) ฝากด้วยนะค้าบ