เงยหน้าหน่อยสิ

สายน้ำผึ้ง เดินก้าวเร็วๆ ไป มือน้อยคอยปาดน้ำตาที่เอ่อล้นไหลอาบสองแก้ม.. 

แว่นตากลมๆ ของเธอตอนนี้ จับฝ้าไปด้วยความเสียใจที่อกหักฉับพลันรุนแรงทำให้เธอมองทางข้างหน้าไม่ชัด.. 

แต่ต่อให้สายตาพร่า หัวใจหนักอึ้งเจ็บปวด สองเท้าของเธอก็จำทางไปยังสถานที่พักใจของเธอได้.. เธอเดินลงรถเมล์ ลัดเลาะหลบผู้คนเลี้ยวเข้าตรอกเล็กแคบที่รถยนต์เข้าไม่ได้แถวย่านกรุงเก่า บนเกาะรัตนโกสินทร์ที่มีแต่ตึกปูนสองชั้นโบราณ เธอเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาด้วยความชำนาญ จนไปถึงตรอกทางตันแห่งหนึ่งที่ยังเหลือต้นไม้ใหญ่ปกคลุมทอดให้เงาอยู่บ้าง 

ร่างบางเดินรวดเร็วว่องไวราวนางไม้ จะต่างก็เพียงแค่เป็นนางไม้ยุคสมัยใหม่ ใส่ชุดนักศึกษาสะพายย่ามผ้า และใส่รองเท้าผ้าใบ สาวผิวขาวร่างบางเดินจ้ำก้มหน้าก้มตามองพื้นตลอดเวลา กลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นสู้กับแรงโน้มถ่วงโลก 

ทันทีที่ภาพประตูเหล็กดัดสีเขียวคล้ำปรากฏขึ้นผ่านม่านน้ำตา บนผนังปูนฉาบเก่าๆ ที่สีหลุดร่อนตามกาลเวลา เธอแทบกลั้นเสียงสะอื้นไม่ไหว รู้สึกเหมือนจะขาดใจรอมร่อ.. แต่ไม่สิ คนอย่างเธอจะไม่ร้องไห้ในที่สาธารณะเด็ดขาด สายน้ำผึ้งพยายามอดกลั้น.. ผลักประตูเหล็กดัดเข้าไป ป้ายทองเหลืองขนาดไม่ใหญ่เขียนไว้ข้างออดโบราณข้างประตูว่า 

ห้องสมุด อัปสราเนรมิต 

เปิดให้บริการ 9.00-22.00 น. ปิดทุกวันพฤหัสบดี  

ค่าใช้บริการรายวัน 50 บาท สมาชิก ฟรี  

สาวอกหักเดินพุ่งพรวดเข้าไป ! ไม่ทันสังเกตปรายตามองป้ายหน้าห้องสมุดแห่งนี้ว่า ในวันนี้ วันที่เหมือนโลกกำลังจะถล่มทลายใส่เธอ.. 

ป้ายทองเหลืองหน้าห้องสมุดประจำของเธอ เหมือนจะมีข้อความเพิ่มอีกหนึ่งบันทัด 

ราวกับมีผู้มีเวทย์มนตร์มาแอบมือบอนจารึกเพิ่มไว้ 

มีกาแฟและ wifi free 

เหมือนรอรับแขกพิเศษ เพิ่มอีกสักคน... 

พอพ้นประตูเหล็กดัด ก็เป็นทางเดินเหมือนอุโมงค์มีหลอดไฟห้อยจากเพดานลงมาต่องแต่งพอให้ทางเดินไม่มืดและเย็นเกินไป  

สาวผมเปียที่กำลังต่อสู้กับความช้ำในใจ และน้ำตาที่ปาดเท่าไรก็ไม่หมด ควานหาผ้าเช็ดหน้ามือสั่นๆ ในย่ามผ้าใบใหญ่ มาซับหยุดความเสียใจที่ไหลบ่าเหมือนทำนบเขื่อนแตก ราวกับว่าจะหากกดซ่อนน้ำตาได้หมด เธอจะสามารถลบภาพที่เห็นพี่เอิร์ธ รุ่นพี่สุดหล่อในดวงใจที่ไปกับสาวคนใหม่ที่เห็นวันนี้ 

ใบหน้าเรียวกัดฟัน ริมฝีปากเรียวยาวเม้ม หัวใจเธอร่ำร้องอยากหาที่ร้องไห้เงียบๆ ห่างไกลสายตามนุษย์ แต่ความเสียใจมันบีบหัวใจจนเธอรู้ดีว่าคงไปไม่ถึงหอพักแน่ๆ .. 

เธอจึงเลือกที่นี่.. 

ห้องสมุดแห่งนี้ที่เธอค้นพบเมื่อไม่นานนี้ว่าอยู่ระหว่างมหาวิทยาลัยกับหอพักของเธอ.. ซึ่งแทบไม่มีใครมาใช้บริการ 

เธอผลักประตูไม้ด้านๆ บานโต เข้าไปอย่างคุ้นเคย 

เพื่อพาตัวเองไปหามุมสงบเพื่อร้องไห้เงียบๆ และหากหยุดร้องไห้แล้วก็ฝังตัวเองจมกับนิยายสักเรื่อง 

เพื่อลืม... 

ลืมความเจ็บช้ำเสียใจในวันนี้ในอ้อมกอดของห้องสมุดเล็กๆ แห่งนี้ที่โลกลืมและได้กลายเป็นมุมส่วนตัวของเธอ... 

ความสงบเงียบเคร่งขรึม และกลิ่นไอหนังสือเก่าและไม้เก่าในห้องสมุดแห่งนี้ที่เป็นเหมือนบ้านที่สองให้เธอมาสิงสถิตย์บ่อยๆ เคยช่วยบรรเทาความทุกข์ใจที่ระบายบอกใครไม่ได้ของเธอมาก่อนแล้ว.. 

เธอไว้ใจห้องสมุดนี้.. 

แต่สายน้ำผึ้งไม่รู้เลยว่า 

น้ำตาที่เปียกมือของเธอ ตอนที่ผลักบานประตูไม้สักที่หนาและหนักของห้องสมุด 

ได้ปลุกให้เวทย์มนตร์ภายในห้องสมุดนี้ตื่นขึ้นมาแล้ว... 

เพราะห้องสมุดแห่งนี้สร้างขึ้นเพื่อช่วยให้มนุษย์ค้นพบความฝันที่ซ่อนอยู่ในใจ.. 

และหากความฝันนั้นคือความรัก 

มันก็จะชี้ทางให้สมหวังด้วย... 

----------------- 

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซี นางเอกเป็นหนอนหนังสืออกหักที่เผอิญไปเจอห้องสมุดมีเวทย์มนตร์ที่ดูดเธอเข้าไปในหนังสือที่ห้ามยืมออก ส่วนพระเอกเป็นเกมเมอร์ที่บังเอิญได้มาพบกัน  

เพียงรำเพย