เสียงครวณอันเเสนเศร้าสร้อ ดุจดั่งเสียงครวญจากป่าเขาลำเนาไพร
แสงเทียนวูบไหว วาวระยิบระยับ
ดั่งแสงจันทราสาดส่องท้องธารา
เนื้อนวลขาวผ่องจับตา ดั่งนภายามรุ่งสาง
"เยียน.....ข้าพอแล้ว"
เสียงของชายหนุ่มดังแผ่วเบาราวกับยุงบินร้องทักผู้ที่กำลังหึกเหิมกับเพลงรักอันร้อนแรง
"ขอรับ.."
เป็นคำตอบรับจากผู้ปลุกเร้าอารมณ์ เขาพลางเอื้อมมือลูบผมที่แผ่สยายบนผ้าปูผืนบางอย่างเชื่องช้าและอ้อยอิ่ง
ราวกับสามีผู้จากจรกับภรรยาผู้รักยิ่ง
เหตุปลุกปั่นราคะเช่นนี้ยอมมีสาเหตุอันต้องชำระนั้นย่อมเป็นเรื่องธรรมดา
รีวิว (0)
เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว
Guest
