ข้าชอบชีวิตสงบสุข

"จะว่ายังไงดีละ.....อืม..งั่นเอาเป็นว่าเราจะเล่าเรื่องของเราให้เจ้า...ฟัง" เสียงที่เรียบง่ายเอ่ยออกมาราวกับสายลมอ่อนๆที่พัดผ่านไปมา

"ถ้าจะให้เล่า...เรื่องนี้คงยาว....งั่นเรามาเริ่งเล่ากันเลย...นิทานที่เป็นที่เล่าขานนานนับหมื่นปี..."

กาลครั้งหนึ่ง

"อึก อึก อึก" น้ำเสียงนั้นราวกับคนกำลังจะหยุดหายใจ "ที่นี้ทีไหนกัน....จำได้ว่าเราป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้วเราก็...." น้ำเสียงในช่วงหลังนั้นก็ค่อยๆหายไปราวกับคนเป็นใบ้เสียอย่างนั้น

"ตื่นแล้วงั่นรึ....เจ้ามนุษย์.." น้ำเสียงที่หนักแน่นแต่กับหนาวเย็นไปถึงก้นปึ้งของหัวใจเอ่ยออกมา

"ใครนะ!! ใครกัน! ออกมาเดี่ยวนี้นะ!!" หรือว่านี้คือโลกคนตาย ผีหรอต้องเป็นผีแน่ ไม่นะ! ข้ากลัวผี แล้วความคิดนั้นก็ถูกตัดไปโดยคำ

"เจ้าว่าใครเป็นผีเจ้ามนุษย์!! ช่างหารกล้านัก!!" เสียงลึกลับตวาดออกมา

"อ่าว?? ไม่ใช่ผีหรอกหรอ ขอโทษที" เด็กหนุ่มเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ผี แถมยังเสียมารยาทอีกจึงขอโทษอีกฝ่ายไป

"เจ้าไม่ใช่คนของที่นี้....มนุษย์...เจ้ามาจากที่ใด การพูดการจาของเจ้าช่างแปลประหลาดนัก" เสียงลึกลับนั้นสังสัยขึ้นมา

"ไม่ใช่คนของที่นี้...." เมื่อเด็กหนุ่มได้สติกลับมาครบครั่นก็มองรอบๆตัวเอง

"ไม่จริงงง!! ที่นี้ที่ไหนกันนนน!!" เสียงตะโกนดังลั่น

"เจ้าจะแหกปากไปใย..." เสียงลึกลับต่อว่าเด็กหนุ่ม

"ก็....." เมื่อได้สติกับมาครบสิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นคือ เต่า!! เต่าตัวใหญ่เท่าภูเขาสูงลูกหนึ่ง และเด็กหนุ่มก็ใบ้รับประทานเป็นที่เรียบร้อย