ในวันที่ร้อนระอุแสงแดดอันแรงกล้าส่องแสงเข้ามาทางหน้าต่างกระทบกับดวงตาที่ปิดสนิทของฉัน มันสามารถเป็นเครื่องบอกเวลาได้เลยว่าตอนนี้ได้เข้าสู่เช้าวันใหม่แล้ว ฉันค่อยๆ ลุกจากที่นอนอย่างเชื่องช้า ตามด้วยการบิดขี้เกียจอย่างมีสไตล์ ด้วยท่าทางที่สวยงาม (?) แล้วฉันก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ผึ่งไว้ตรงราวตากผ้าเล็กๆ ใกล้ๆ กับประตูหน้าห้อง พร้อมกับตรงไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะได้อาบน้ำล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยพร้อมจะออกไปสู่โลกกว้างภายนอกทันที
15 นาทีต่อมา ฉันเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำและตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าสีชมพูหวานแหววอันเป็นสีที่ฉันกริ๊ดที่สุด ฉันใช้เวลาไม่ถึง 2 นาทีด้วยซ้ำในการเลือกเสื้อผ้าใส่ไปโรงเรียน โรงเรียนที่ฉันเรียนเป็นโรงเรียนนานาชาติ เครื่องแบบไม่บังคับใส่ตายตัว ฉันจัดการสวมเสื้อผ้าแบบเรียบๆ แค่เสื้อแขนยาวสีดำไม่มีลายกับกางเกงยีนขายาวสีน้ำเงินซีดๆ และจะปิดท้ายด้วยหมวกไหมพรมสีดำให้ดูเก๋ๆ (การแต่งตัวช่างไม่เข้ากับประเทศที่ร้อนอบอ้าวซะจริงนะเธอ) แล้วเดินไปนั่งเป่าผมที่ยาวสลวยสวยเก๋ให้แห้งสนิทเพื่อที่จะได้ไม่ต้องหัวเหม็นอับตอนถอดหมวก
ก๊อกๆ ผมฉันยาวเกินไปไหมนะ เบื่อจริงๆ เลยตอนสระตอนเป่าเนี้ย -_-
ก๊อกๆๆ ! ดีนะที่แม่ซื้อเครื่องเป่าผมให้ ไม่งั้นคงลำบากกว่านี้แน่เลยฉัน
ก๊อกๆๆๆๆ !!! เมื่อเป่าจนผมแห้งสนิทแล้วฉันก็จัดการปิดเครื่องเป่า แล้วจึงได้ยินเสียงเคาะประตู มันดังมาจากประตูหน้าห้องของฉัน ใครกันเนี้ย เคาะแบบไม่เกรงใจเจ้าของห้องกันเลยทีเดียว เคาะเบาๆ ก็ได้ยินแล้วมั้ง นี่เล่นเคาะซะกะจะพังเข้ามาเลย เดี๋ยวแม่จะด่าให้มองหน้ากันไม่ติดเลยคอยดู
ฉันทำหน้าบึ้งตึงเดินไปเปิดประตูให้กับใครก็ไม่รู้ที่ ณ ตอนนี้ก็ยังไม่หยุดเคาะประตูสักที
“มาแล้วค่ะ ใจเย็นๆ เดี๋ยวประตูพังงง!!” ฉันตะโกนบอกไปอย่างเริ่มมีน้ำโหแหละ เคาะอย่างกับไม่เคยเคาะประตูมาก่อนอย่างงั้นแหละ
แอ๊ด~ ฉันเปิดประตูออกให้กว้างเต็มที่ กะจะด่าคนที่เคาะให้แบบจัดเต็ม แต่ยังไม่ทันจะได้ด่า ไอ้คนตรงหน้าก็เอามือมาเคาะที่หน้าผากของฉันแบบเต็มแรง 3ที ให้ตายเถอะ! บุคคลตรงหน้าของฉันเกิดมาไม่เคยเคาะประตูหรือไงกัน ถึงได้เคาะไม่เลิกอย่างนี้! -_-^ ฉันเอามือลูบหน้าผากอย่างแค้นๆ คอยดูนะแม่จะด่าให้กลับห้องไม่ถูกเลยทีเดียว ฉันเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ทำให้มองเห็นบุคคลตรงหน้าได้อย่างเต็มตา
“อ้าว พี่...” ชายหนุ่มตรงหน้ามีทรงผมเซอร์ๆ สีโกโก้ที่จัดไม่เป็นทรงนี้ได้หวีบ้างรึเปล่านะ แต่ยังดีที่มีนัยน์ตาสีเขียวมรกตคู่นี้ช่วยเอาไว้ เลยทำให้ไอ้ทรงผมสุดอินดี้ชี้โด่ชี้เด่ของชายคนนี้ดูดีขึ้นมาได้มาก เพียงแค่สบตาเขาเท่านั้น ใบหน้ารูปไข่ที่มีริมฝีปากสีแดงเหมือนกลีบกุหลาบค่อยๆ ยกขึ้นอย่างเชื่องช้ามาให้ฉัน แก้มทั้งสองข้างของเขาก็เผยลักยิ้มออกมา มันทำให้คนตรงหน้ามีทั้งความหล่อและความน่ารักในคนเดียวกัน ฉันนี่หาทางกลับห้องไม่ถูกแทนเลยค่ะ ช่วยด้วยหนูโดนมนตร์สะกด >///<
“แหะๆ พี่เคาะเพลินไปหน่อย ไม่เจ็บใช่ไหมครับ ^ ^” กล้าถามว่าไม่เจ็บใช่ไหม -_- มาโดนเองเอาเปล่า จะได้รู้ แล้วดูทำหน้าเข้า ยิ้มซะเปิดเผยเลยนะว่าดีใจที่ได้แกล้งฉันเนี้ย
“ ชิเชอะ พี่ชินโหดร้ายมาก เคาะประตูห้องเขาแรงขนาดนี้ถ้ามันพังใครจะรับผิดชอบ แล้วยังจะมาทำร้ายร่างกายเขาอีก ไอ้โหด!” ฉันตอบกลับไปแบบเริ่มงอน ก็มันเจ็บนี่ เคาะมาได้ แดงรึเปล่าก็ไม่รู้
“ 555 งอนทีไรแก้มป่องทุกทีเลย ยังไม่ชินอีกเหรอครับ น้องติมติม ” ฉันมีชื่อว่า “ไอติม” นะคะ ไม่ใช่ติมติม อะไรของเขานะ
คนตรงหน้าฉันมีชื่อว่า “ชิน” เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน เขาอยู่ม.6 ส่วนฉันอยู่ม.4 แล้วเราสองคนก็อยู่หอพักเดียวกันด้วย แถมห้องเขากับฉันยังจะอยู่ตรงข้ามกันอีก แบบนี้มันจะเรียกว่าพรหมลิขิตได้ไหมนะ >//< 555 ถึงจะงอนแต่ใช่ว่าจะเพ้อไม่ได้นะคะ ขอเพ้อนิดนึงก็ยังดี
“ใครเขาจะไปชินกับนิสัยขี้แกล้งของพี่ละ ชิเชอะ!” ฉันหันหน้าหนีพร้อมกับกอดอกแล้วเชิดหน้าสุดฤทธิ์แถมแก้มป่องๆ ให้ครบเซตในแบบฉบับการงอนของฉัน เพ้อเสร็จงอนต่อทันทีค่ะ
“แต่งตัวเสร็จยังเนี้ย มันจะสายแล้วนะ กว่าติมติมจะมาเปิด พี่เคาะจนมือแดงไปหมดแล้วเนี้ย รับผิดชอบด้วย” ฉันหันหน้ามามองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะพูดออกมาแบบนี้ โห! โหดร้ายมากกว่าเดิมอีก พูดมาเป็นชุด คือฉันผิดใช่ไหมที่มาเปิดประตูให้เขาช้า ง้อหน่อยก็ไม่ได้ แถมยังจะมีหน้ามาให้ฉันรับผิดชอบอีก ฉันโดนเคาะตรงหน้าผากยังไม่เรียกร้องให้เขารับผิดชอบเลยนะ เฮ้อ...สรุปคือฉันต้องหายงอนและรับผิดชอบเขาใช่ไหม -_-
“ เสร็จแล้วค่ะ ขอไอติมไปหยิบกระเป๋าแปบ ” ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ยังงงๆ ว่าฉันผิดจริงเหรอ พูดจบฉันก็เดินเข้าห้องไปหยิบกระเป๋าเป้สีชมพูคู่ใจ หยิบเสร็จก็เดินตรวจตาในห้องว่าฉันคงไม่ลืมปิดไฟหรือถอดปลั๊กนะ พอแน่ใจแล้วฉันก็ออกไปหาพี่ชิน
“เรียบร้อยค่ะ” พอล็อคประตูห้องเสร็จฉันก็หันกลับมาหาพี่ชิน แต่ไม่คิดเลยว่าไอ้คนตัวสูงที่ยืนรอฉันอยู่จะยืนซะใกล้และชูมือมารอตรงหน้าฉันพอดิบพอดีอย่างนี้
“โอ๊ยยย!! ไอ้พี่ชินบ้า ยื่นมือมาทำไมเนี้ย ไอติมเจ็บนะ!” ฉันโวยวายพร้อมกับเอามือลูบหน้าผากตัวเองอย่างสุดจะทนพร้อมกับส่งสายตาไม่พอใจไปให้คนตรงหน้าอย่างเปิดเผย โอ๊ย! เช้านี้มันอะไรกันเนี้ย อีพี่ชินบ้า ยื้นมือมาซะตรงหน้าผากฉันที่เดิมพอดีเลยนะ โดนเต็มๆ ด้วย T^T
“พี่กลัวติมติมจะไม่รับผิดชอบนี่ ดูดิว่ามันแดงขนาดไหน” อีตาพี่ชินตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนจะรู้สึกผิดบวกด้วยสายตาที่ออดอ้อนสุดๆ พร้อมกับยื้นมือมาให้ฉันดูอีกรอบ แดงจริงๆด้วย แล้ว? จะให้ฉันทำอะไรล่ะ ทำแผลก็ไม่ได้เพราะมันไม่ได้เป็นแผลอะไรเลย แค่แดงอย่างเดียว แล้วหน้าผากฉันล่ะ ใครจะรับผิดชอบบบบ > <
“แล้วพี่ชินจะให้ไอติมรับผิดชอบยังไงคะ?” ฉันถามออกไปอย่างอยากรู้สุดๆ ว่าไอ้คนตรงหน้าจะหาอะไรมาแกล้งฉันอีก มาเร่งเขา แต่ตัวเองกลับมาลีลายังไม่ไปโรงเรียนสักที ความจริงโรงเรียนกับหอพักที่ฉันอยู่ห่างกันแค่2ป้ายรถเมล์เอง แต่พี่ชินเขามีรถมอเตอร์ไซค์แล้วชอบไปส่งฉันทุกเช้า มันเลยทำให้ฉันขี้เกียจเดินไปสุดๆ จะให้นั่งรถก็เปลื่องเปล่าๆ เพราะงั้นฉันเลยต้องเอาใจเขาหน่อย ไม่ได้งกนะ ก็แค่เป็นคนประหยัดเฉยๆ ^V^
“เป่าให้หน่อยดิ” -//- ให้เป่ามือนี่อะนะ ให้ตายเถอะ ทำตัวเป็นเด็กๆ น่ารักชะมัค เพราะงี้ฉันเลยชอบเขา ได้แต่แอบนะ เพราะไม่เคยกล้าบอกก็เขามันหนุ่มฮอตของโรงเรียนเลยนี่ ได้แค่นี้ก็ถือว่าดีแล้วแหละ มั้ง 555 ฉันก็ผู้หญิงที่มีหัวใจนะ จะมาให้ทำนางเอกไม่ฝันไม่หวังเลยก็คงจะไม่ใช่อะนะ ^V^
“ฟู่ๆ”ฉันจับมือเขาขึ้นมาอย่างเบาๆ แล้วค่อยๆ ก้มหน้าลงไปเป่าให้ มือผู้ชายที่เขาว่ากันว่าจะมีความหยาบกร้าน แรงๆ ไม่ค่อยจะน่าสัมผัสสักเท่าไหร่ แต่เมื่อฉันสัมผัสมือของเขากลับไม่รู้สึกถึงสิ่งที่คนชอบพูดกันเลย มันออกจะให้ความรู้สึกนุ่ม อบอุ่น น่าเก็บไว้สัมผัสคนเดียวจริงๆ อยากด้ายยย!! >//<
“หายแล้ว ไปกันเถอะเดี๋ยวจะสายแล้วจะโดนทำโทษ” พูดจบเขาก็รีบเดินนำไปทันที จะรีบอะไรขนาดนั้นเนี้ย แต่ก็ดีแล้วที่เขารีบ เพราะตอนนี้หน้าฉันคงกำลังจะแดงเป็นลูกเชอร์รี่ไปแล้วมั้ง >//< โอ๊ยยย เขินสุดๆ กันไปเลยจ้า
รถมอเตอร์ไซค์Ducatiสีแดงของพี่ชินมีชื่อด้วยนะ มันชื่อว่า ไอ้เบิ้ม ชื่อนี้ฉันเป็นคนตั้งให้เองแหละ ก็เวลาเรียกมันจะได้ไม่ต้องไปซ้ำกับรถของใครเขาไง แต่ตอนแรกพี่ชินก็ไม่ยอมหรอก แต่ไปๆ มาๆ ก็ต้องยอมแถมยังมีข้อเสนอบ้าบอมาแลกกับการที่ไอ้Ducatiมีชื่ออีก นั่นก็คือ เขาจะเรียกชื่อฉันว่า ติมติม อย่างที่เขาเรียกนี่แหละ บ้าบอปะล่ะ เฮ้อ หลวมตัวตกลงไปแล้วก็เลยปฎิเสธไม่ได้ซะด้วย ขี้แกล้งซะมัด (?)
“ถ้าพี่มีธุระต้องกลับหอมืดจะโทรมาบอกนะ” พี่ชินหันมาพูดกับฉันในขนาดที่ไอ้เบิ้มกำลังจะเข้าสู่ประตูโรงเรียน เออ...คุณพี่เขากลัวจะลืมหรือไง ทำไมไม่บอกตั้งแต่ก่อนออกรถเลยละคะ!!!!! หรือเพิ่งจะนึกออก? -_-^ ขับรถได้ประมาทจริงๆ น่าตีสุดๆ
“รับทราบค่ะ ^-^ ” ฉันตอบรับคำของเขาหลังจากที่ลงจากรถมาแล้ว พอถอดหมวกกันน็อคเสร็จ ฉันก็ยื้นให้เขาแล้วก็เดินไปเข้าแถวทันที คำว่าขอบคุณค่ะ พี่ชินไม่ต้องการแล้วเพราะเขาบอกว่าจะขอบคุณอะไรกันทุกวัน 5555 แปลกดีเนอะผู้ชายคนนี้
อันโยโฮเฮ! (?) ถึงคาบสุดท้ายสักที คาบชมรมนี่ฉันรอมาทั้งวันเลยนะ ดีใจสุดๆ จะได้ลุ้นว่าใครกันนะ ที่จะได้ตำแหน่งหัวหน้าชมรมมาครอบครอง โฮะๆ มันจะต้องเป็นฉันคนนี้แน่ๆ เพราะว่าฉันสวย >V< เกี่ยวไหม?
ฉันเดินเข้าไปในห้องชมรมพร้อมกับมองหาที่นั่งและเพื่อนรักในกลุ่ม (-_- )( -_-) ว่างเปล่า เพื่อนฉันยังไม่มาอีกเหรอเนี้ย ฉันเดินไปนั่งแถวๆ หลังห้องอย่างเซ็งๆ เหงาเนอะ เมื่อไม่มีใครคุยด้วย Y^Y ฉันจะดูเวอร์ไปไหมนะ ทั้งๆ ที่ในชมรมนี้มีเพื่อนในกลุ่มฉันอยู่แค่คนเดียวเอง 555 พูดให้ดูเหมือนเยอะ
“ไอติม แกจะเอาตำแหน่งหัวหน้าชมรมจริงๆ เหรอ” ฉันค่อยๆ หันไปอย่างช้าๆ O[]O ผมนี่ตกใจเลยครับ ทำไมเมื่อกี๊ฉันถึงไม่เห็นมัน มันมาตอนไหน ตอบ!!!!!
“แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย ยัยแป้งพัฟ” ฉันถามออกไปอย่างสงสัยใคร่รู้ พร้อมกับมองมันอย่างกลัวๆ บรึ๋ย ! มันคงไม่ใช่ผีที่หายตัวมาหรอกนะ แงๆ ขยับๆ หนีนิดนึงให้มีระยะห่าง
“ฉันก็เดินตามหลังแกมาติดๆ ไง -_-^” ขอบคุณค่ะ ขยับๆ เข้าไปหามันแปบ เฮ้อ...แล้วเราคิดว่ามันเป็นผีได้ไงวะคะ สงสัยจะยังคงมึนกับชีวิตเพราะเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ คิดแล้วก็รู้สึกร้อนๆ ที่หน้าขึ้นมาเลยแหะ
“ว่าแต่แกถามแบบนี้หมายความว่าไงอะ” ฉันตอบคนตรงหน้าด้วยคำถาม ยัยนี่อยากจะรู้ไปทำไมเยอะแยะ ยัยนี่มีชื่อว่า “แป้งพัฟ” เป็นเพื่อนในกลุ่มที่ฉันรักและสนิทมาก เพื่อนในกลุ่มของฉันมี3คน ถ้านับรวมฉันไปด้วยก็4 ถึงจะดูน้อยๆ แต่ความเหนียวแน่นนี่เกินพิกัดนะจ่ะ
“ก็...แค่อยากรู้อะ ว่าแกคิดได้ไงว่าอาจารย์เขาจะให้แกเป็น” ถามได้ตรงใจฉันมากกก ถ้าฉันตอบกลับไปว่า “ไม่รู้ดิ” จะมีใครว่าฉันไหมเนี้ย
“โธ่! พัฟ แกถามตรงไปอะ ฉันตอบไม่ได้หรอก แต่คอยดูละกัน ว่าฉันได้แน่ โฮะๆ” ฉันตอบแบบขอไปที แต่ไม่ลืมที่จะเชื่อมั่นในตัวเองแบบสุด เพราะเราจงเชื่อมั่นในตัวเองเข้าไว้ไม่ว่าเรื่องอะไร เพราะตัวเราเองเท่านั้นที่มีแต่ได้และเสีย V(^[++]^)V (ประโยคนี้คิดสดเลยนะเนี้ย5555)
“ฮัลโหลลล เด็กๆจ่ะ Sit down, please” อาจารย์ชมรมมาแล้วววว ฉันจำได้แม่นเลยค่ะ เสียงนี้ มันจะออกสูงๆ เชิดๆ เริ่ดๆ อะไรประมาณนั้น แต่ถ้านึกไม่ออก คำว่าตอแหลช่วยคุณได้ค่ะ 5555 แล้วร่างกายอันสง่าผ่าเผยของอาจารย์ก็เดินเยื้องกรายเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ ♫ทุกสิ่งที่เป็นตัวเธอ ดูงดงามไปทุกอย่างเลย ฉันเหม่อเมื่อสบตาเธอ มันละเมอเมื่อได้เจอกัน
ดูเธอออกจะเซ็กซี่ยามที่ เมื่อยามเธอส่ายเอวส่ายเอว เอวบางหุ่นเธอเซ็กซี่ยามที่ แค่มองก็สั่น ♪ (เพลง Sexy-Paradox) แบบ...เพลงนี้ยกให้อาจารย์กันเลย ณ จุดๆ นี้ 5555
“เด็กๆ คะ อาจารย์ได้บอกไปแล้วใช่ไหมเอ่ยว่าในคาบนี้เราจะทำอะไรกัน” ใช่ค่ะ แล้วหนูก็นั่งรออาจารย์เข้าห้องมาเหมือนมันนานเป็นชาติแล้วด้วย รากหนูจะงอกแล้วค่ะ ฉันได้แต่เก็บคำโต้แย้งนี้ไว้ในความคิดเท่านั้น ถ้าเอ่ยออกไปมีหวัง ตำแหน่งได้หายไปตลอดกาลแน่ๆ เพราะฉะนั้นนั่งสงบปากสงบคำจะเป็นอะไรที่ดีมาก
“ค่ะ อาจารย์ได้บอกแล้ว ว่าคาบนี้เราจะมาเลือกหัวหน้าชมรมกันค่ะ” มิใช่ฉันเลยที่ตอบ คนที่ตอบก็คือ ยัยแป้งพาย น้องสาวฝาแฝดของแป้งพัฟเพื่อนรักของฉัน ยัยนี่กับแป้งพัฟ นิสัยต่างกันสุดขั้ว แป้งพัฟจะมีความเป็นพี่สุดๆ คิดได้ว่าอะไรดีอะไรชั่ว แต่ยัยแป้งพายอะ นิสัยเหมาะกับคนเป็นน้องซะจริง เอาแต่ใจ คิดได้แต่เรื่อง “ชั่วๆ” เท่านั้น ขอเน้นคำนี้เป็นพิเศษ คงไม่ว่ากันนะคะ ^V^
“เอาละ งั้นมาเริ่มเลือกกันเลยดีกว่าเนอะเด็กๆ” อาจารย์พูดจบก็เดินไปยืนตรงหน้าโต๊ะกลุ่มของยัยแป้งพาย ในห้องชมรมโต๊ะจะถูกแบ่งเป็นกลุ่มๆ มีทั้งหมด 5 กลุ่ม โต๊ะจะเป็นแบบโต๊ะยาวๆ สีขาว ที่นักเรียนจะสามารถนั่งได้โต๊ะละ 4-6 คน ในห้องก็จะมีตู้เก็บอุปกรณ์ 2 ตู้ เตาแก๊ส 2 ถังแบบกลางๆ และตู้เย็นสองตู้ใหญ่ไว้ใส่วัตถุดิบที่อาจารย์จะให้ทำ วัตถุดิบทุกอย่างนักเรียนต้องหามาเองหมด เพราะอาจารย์บอกว่า สิ่งนี้สามารถตัดสินได้ว่าคุณมีความพร้อมและรักในการทำอาหารมากแค่ไหน
“ คนที่จะมาเป็นหัวหน้าชมรมได้เนี้ย อาจารย์จะให้คนที่อยากเป็นยกมือขึ้นแล้วก็ให้เพื่อนเลือกแล้วกันนะ ” พออาจารย์พูดจบฉันก็มีความรู้สึกว่า โอ้ ! วันนี้ทำไมอาจารย์ดูสวยขึ้นทุกองศาเลยทีเดียว เย้ๆ ความยุติธรรมมีจริง ฉันต้องได้แน่ๆ เพราะเพื่อนในชมรมต่างก็ชอบฉันกันแทบทุกคน ยกเว้นก็แต่ยัยแป้งพายกับพรรคพวกของนาง3-4คนเท่านั้นแหละที่ไม่ชอบฉัน
“ใครอยากจะเสนอตัวรับตำแหน่งนี้ยกมือขึ้นเลยเด็กๆ” พรึบ! ผมนี่รีบยกมือเลยครับ 5555 จบคำของอาจารย์สุดที่(ไม่)รักปุ๊บฉันก็รีบยกมือปับ อย่างกับยกคนแรกแล้วจะได้เป็นอย่างงั้นแหละ แต่มันก็ไม่แน่นะจ่ะ
คนที่ยกมือชิงตำแหน่งนี้มีอยู่ 2 คน คือฉันกับยัยแป้งพาย ในชั่วโมงชมรมนี้ฉันได้เอ่ยชื่อยัยนี่กี่ครั้งแล้วเนี้ย เฮ้อ...
ฉันมองเห็นชัยชนะกวักมือเรียกฉันเลยละ >V<
“2คนนี้นะจ๊ะ เดี๋ยวถ้าฉันเอ่ยชื่อใคร ถ้าพวกเธอเลือกก็ยกมือ แต่ถ้าเลือกอีกคนก็ไม่ต้องยกนะจ๊ะ โอนะคะ” อาจารย์พูดจบเพื่อนที่เหลือในชมรมก็ตอบรับคำอาจารย์ทันที เร็วๆ หน่อยไม่ได้เหรอ พูดนู้นพูดนี่อยู่ได้ฉันลุ้นจนไม่รู้ว่าจะลุ้นยังไงแล้วนะยัยนักเขียน ( -_-^^ )
“ใครคิดว่ากัญญาณัฐเหมาะที่จะเป็นหัวหน้าชมรมยกมือขึ้นจ่ะ” พรึบ! เสียงยกมือขึ้น >V< นี่ฉันตาฝาดไปรึเปล่าเนี้ย ทำไมชัยชนะมันดูง่ายกว่าที่คิดไว้อีกนะ เพราะว่ามีคนยกมือให้ยัยแป้งพายแค่ 4 คนเท่านั้น โฮะๆ ความดีย่อมชนะความชั่ว มันคือสัจธรรมของโลก
“เออ...นอกนั้นเลือกเพราพนิตเหรอจ่ะ” อาจารย์ถามแบบไม่ค่อยจะเชื่อสายตาตัวเองสักเท่าไหร่ ก็ยัยแป้งพายมันลูกรักอาจารย์เขานี่นา นิสัยขี้ประจบประแจงต้องยกให้นางเลยทีเดียว แต่เรื่องการเป็นคนดีคงจะไม่พ้นฉันแน่นอน โฮะๆ ถ้าไม่ใช่เพื่อนคงไม่รักไม่เลือกเยอะขนาดนี้หรอกจริงป่ะ >W<
“อาจารย์นงนภัสค่ะ งั้นก็แปลว่ายัยไอติมได้สินะคะ แล้วอาจารย์ก็ต้องเจอหน้ายัยไอติมบ่อยๆ ในฐานะหัวหน้าชมรมกับอาจารย์ประจำชมรมสินะคะ แล้วอย่างงี้แป้งพายจะแนะนำร้านให้อาจารย์ตอนไหนอะคะ” O_O ผมนี่ตาโตเลยครับ ยัยแป้งพายประจบอาจารย์ต่อหน้าเพื่อนทั้งห้อง น้ำเสียงกับแววตาของนางออดอ้อนสุดๆ โอ้! นางแน่มาก
“อืม นั่นสิเนอะ แล้วเมื่อไหร่อาจารย์จะสวยขึ้นละเนี้ย” แล้วอาจารย์ก็หันมามองฉันอย่างช้าๆ แล้วพูดต่อว่า
“แต่อาจารย์ว่าเราไม่ควรเอาเรื่องส่วนตัวกับหน้าที่มาปนกันนะคะนางสาวกัญญาณัฐ” ^V^ อาจารย์นี่ก็พูดได้ดีนะเนี้ย น่ารักอะ (กรุณาออกเสียงให้ตอแหลสุดๆ นะคะ ^ ^ )
“ไหนๆ ตำแหน่งก็อยู่ที่เธอแล้ว และหัวหน้าชมรมอื่นเขาก็สูงกันหมด ถ้าเธอจะสูงแค่นี้อาจารย์ว่ามันจะดูเตี้ยไปเมื่อไปเทียบกับหัวหน้าชมรมอื่น งั้นอาจารย์ขอให้ว่าที่หัวหน้าชมรมสูงขึ้นกว่านี้ 3-4 ซม. ^ ^+ ภายในเวลา 4 เดือนเท่านั้น ไม่งั้นตำแหน่งหัวหน้าก็จะต้องตกเป็นของกัญญาณัฐ โดยชอบธรรม นะจ่ะ” O[]O ห่ะ! ใครจะไปฟังธรรม หน้าตาอย่างอาจารย์เข้าวัดได้ด้วยเหรอเนี้ย
“อาจารย์จะไปฟังธรรมที่ไหนเหรอคะ หรือหนูฟังเพี้ยนไป” ฉันถามออกไปอย่างสงสัยใคร่รู้ เฝ้าแต่ภาวนาขอให้ตัวเองฟังไม่เพี้ยน
“ ^ ^+ เธอฟังเพี้ยนจ่ะ อาจารย์จะย้ำ ช้าๆ ชัดๆ นะคะ ว่า ภายใน 4 เดือนนี้เธอ นางสาวเพราพนิตต้องสูงขึ้นให้ได้ 3-4 ซม. ไม่งั้นตำแหน่งหัวหน้าชมรมจะต้องตกเป็นของกัญญาณัฐ โดยชอบธรรมจ่ะ” O[]O ชัดเลย! ใครมันจะไปทำได้! ต่อให้ 2เดือนต่อ 1ซม. ฉันก็ทำไม่ด้ายยยยยยยย TT^TT นี่เล่น 4เดือน ต้องสูงขึ้น3-4 ซม. ใครทำได้บ้าง ตอบ!
นี่ฉันยังไม่ได้บอกใช่ไหม ว่าอาจารย์ มีหน้าตาที่...มากกกก(กรุณาเติมคำในช่องว่างเองนะคะ เพราะคำนี้ออกสื่อไม่ได้จริงๆ) เหมือนกับนิสัยเลย Y^Y คนสวยรับไม่ได้เลยต้องออกมาแฉ แงๆๆๆ
Guest
