หอมกลิ่นกุมาริกา

กุมาริกา จิณพรต หรือน้อย 

ชนาธิป อังสุชวาล หรือพี่ใหญ่ 

“ตัวหนักใช่เล่นนะเรา”

“พี่ใหญ่รู้ว่าหนักก็ปล่อยสิคะ” กุมาริกาตอบโต้หน้างอ งอนเขาอย่างเห็นได้ชัด

“เอ้า ทำไมไม่ดิ้นลงเองอ่ะ” ชนาธิปถึงกลับกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ เขาปรับน้ำเสียงสูงขึ้นเล็กน้อยถามเชิงเย้าแหย่

“ไม่ค่ะ ใครอยากอุ้มขึ้นมานั่งก็อุ้มลงด้วย นั่งแบบนี้ก็สบายดีเหมือนกัน” หญิงสาวปฏิเสธเชิดหน้าขึ้นอย่างมีแง่งอน

“หึ เคยตัวนะเรานี่ เอ้าลงไปนั่งข้างๆ ได้แล้วเหน็บกินขาหมดแล้ว นี่น้อยหรือหมูกันแน่” ชนาธิปนึกอยากจะดึงใบหน้าสวยลงมาจูบฟัดให้หายงอนแต่เขาก็ไม่ได้ทำอย่างใจคิด เขาเพียงอุ้มคนตัวเล็กลงจากตักให้นั่งข้างๆ ไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้ขยับหนีไปไกล มือใหญ่ก็โอบเอวบางเอาไว้เสียก่อนแถมบ่นเธออีกด้วย

“พี่ใหญ่ว่าหนูอีกแล้วนะ เดี๋ยวก็อ้วนเดี๋ยวก็หมู ตัวเองล่ะวัยทองหรือไง ผู้ชายอะไรช่างไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย เลือดจะไปลมจะมาอย่างกับผู้หญิงวันแดงเดือด” กุมาริกาต่อว่าต่อขานหน้างอ

“โห มากไปล่ะนะว่าพี่ขนาดนี้เดี๋ยวปล้ำทำเมียเสียเลย” ชนาธิปอึ้งไปนิดก่อนจะกระชับเอวบางให้เบียดชิดตนเองมากขึ้นพลางเอ่ยคำขู่

“ลองดูสิ ถ้าแด๊ดไม่ยิงทิ้งก็ให้มันรู้ไป” กุมาริกายกบิดาเลี้ยงขึ้นมาขู่คืนเช่นกัน

“แน่ใจเหรอว่าอยากให้พี่ตาย หือ” ชนาธิปเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ไม่กลัวสักนิดกับคำขู่ของหญิงสาว เขาชื่อว่าเธอจะไม่ฟ้องบิดาอย่างที่ปากพูดออกมา

“ไม่พูดด้วยแล้ว” กุมาริกสะบัดหน้าหนี