สยบรัก เครื่องบรรณาการ

นิยายเรื่องนี้ ได้รับแรงบันดานใจมาจาก ซีรีย์เกาหลี เรื่อง Arthdal Chronicles ร่วมกับจินตนาการของผู้แต่งทั้งหมด เนื้อหาในเรื่องเป็นเพียงการสมมุติขึ้น ทั้งชื่อตัวละคร ชื่อชนเผ่า และเรื่องประวัติศาสตร์ต่างๆมีเพียงตัวบุลคลที่ผู้แต่งขออนุญาตนำมาใช้เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน ทั้งนี้ผู้แต่งไม่ได้มีเจตนาจะลบหลู่หรือดูหมิ่นใดๆ  

โปรดวิเคราะห์และมีวิจารณญาณในการอ่านนะคะ 

**ชี้แจงอีกสักนิด 

ส่วนของตัวละครที่ผู้แต่งนำมาใช้นั้น เพราะผู้แต่งมีความชื่นชอบส่วนตัว แต่อีกนัยหนึ่งคือการจับคู่ตัวละครให้ดูเหมาะสม เพราะแนวที่แต่งเป็นแนว Y ซึ่งผู้แต่งก็มีความกรี๊ดกร๊าดเรื่องแบบนี้อยู่แล้วจึงได้จับคู่ให้ตัวละคร นายเอก นั้นดูอ่อนแอบอบบางเพื่อขอเรียกคะแนนสงสารจากผู้อ่านทุกท่านนะคะ 

บทนำ** 

ย้อนกลับไปเมื่อสมัยบรรพกาล ในยุคที่มีการฆ่าฟันเพื่อยึดครองแผ่นดินที่เรียกว่า "ชนเผ่า" เข่นฆ่ากันไร้ความปราณีความป่าเถื่อนและความรุนแรงของเหล่านักรบที่เรียกตนเองว่า "ราชา" ใช้อำนาจยึดแผ่นดินของชนเผ่าๆเล็กให้อยู่ภายใต้การปกครองของตนผู้ใดขัดขืนต้องสูญสิ้นชีวิต เผ่าใดมิยินยอมลุกขึ้นต่อสู้ก็ต้องสูญสิ้นเผ่านั้นไปชั่วกัลปาวสาร 

อู๋ อี้ฟาน ราชาเผ่า จาติล่า <สิงโต> 

ซ่ง จี้หยาง ลูกชาวเผ่า <ซิสเน่>หรือ เผ่าหงส์ เป็นชนเผ่าเล็กๆแห่งการประมงและเป็นหนึ่งในเผ่าที่อยู่ภายใต้การปกครองของ จาติล่า 

// อู๋ อี้ฟาน เป็น บาร์ธาซ//   

ราชาเผ่า จาติล่า เป็นผู้ที่เหล่าบริวารทั้งหลายให้นามราชาผู้นี้ว่า <นักรบดาบเดียว> ความหมายโดยนัยก็คือ ใครก็ตามที่โดนดาบคู่กายของราชาบาร์ธาซ สัมผัสผิวกาย ร่างของคนผู้นั้นจะขาดสะบั้นทันที ซึ้งฉายานี้เองทำให้ ไม่มีใครกล้าที่จะต่อกรด้วย กลับกันนั้น ชนเผ่าต่างๆกลับมาขอผูกมิตรสงบศึกโดยทุกปีจะส่งเครื่องบรรณาการมาถวาย เช่น ข้าวของเครื่องใช้สมฐานะ รวมไปถึงถวายหญิงชาวบ้านให้เป็นนางกำนัล เพื่อแสดงความเคารพต่อราชาแห่ง จาติล่า 

"ซิสเน่ไม่ส่งเครื่องบรรณการอย่างนั้นเหรอ หึ ดี! เตรียมตัวให้พร้อมข้าจะไปเด็ดปีก หงส์" 

รอยยิ้มร้ายและดวงตาวาวโรวน์ราวกับจะเผาผลานทุกสิ่งปราฏกขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลาทำให้องครักษ์ที่ยืนรับคำสั่งอยู่ถึงกับร้อนๆหนาวๆ 

// ซ่ง จี้หยาง เป็น ลีอัน//  

ชาวบ้านเผ่า ซิสเน่ เด็นหนุ่มตัวเล็กที่เกิดมาพร้อมความพิเศษที่สามารถสืบทอดทายาทได้และเลือดของลีอันก็สามารถรักษาบาดแผลให้หายได้เพียงแค่สัมผัสโดนเท่านั้น ความลับนี้ไม่มีใครล่วงรู้ นอกจากผู้นำเผ่าและพ่อแม่ของลีอันเท่านั้น 

"ในเมื่อ ซิสเน่ ไม่ส่งเครื่องบรรณาการ ข้าก็จะมาเลือกเครื่องบรรณาการของข้าเอง" 

มือใหญ่กำข้อมือน้อยไว้แน่นหนาจนแดงก่ำพร้อมประกาศกร้าว 

"ฮึก ปล่อยข้านะ ข้าเจ็บ ฮึกฮื่อออ" "อย่าเอาลูกข้าไปเลยเจ้าค่ะ" 

"ข้าเลือกแล้ว ใครก็อย่าได้คิดขวาง ไม่อย่างนั้น ซิสเน่ จะสูญสิ้น" 

เสียงทุ้มใหญ่ตวาดลั่นกังวาน ก่อนจะควบอาชาตัวใหญ่ออกไป พร้อมมีลีอันดิ้นรนทุบตีอย่างไม่ยินยอมอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง จวบจนอาชาตัวใหญ่นั้นวิ่งลับสายตาหายไปจากเผ่า ซิสเน่ 

ปาร์ค ชานยอล ราชาเผ่า พูม่า <เสือ> 

บยอน แบคยอล ลูกชาวบ้านเผ่าเล็กๆอย่างเผ่า <เซีย>หรือเผ่ากวาง ชนเผ่าแห่งศิลปะและเป็นอีกหนึ่งชนเผ่าที่อยู่ภายใต้การปกครองของ พูม่า 

//ปาร์ค ชานยอล เป็น วัลดัส// 

ราชาเผ่า พูม่า และเป็นราชาที่ชื่นชอบการต่อสู้และการใช้กำลัง ไม่มีความปราณีศัตรู อยากได้อะไรต้องได้ ไม่สนถูกหรือผิดบรรดาเผ่าในปกครองต่างหวาดกลัว ไม่มีใครท้าทายอำนาจ พูม่า จึงทำให้เผ่าต่างๆในปกครองต่างพากันทำเครื่องบรรณาการส่งให้ราชา พูม่าทุกคืนวันเพ็ญ แต่วันเพ็ญปีนี้ เหล่าเผ่า เซีย จะต้องส่งเครื่องบรรณาการที่เป็น คน หาใช่สิ่งของแบบที่ผ่านมา ตามความต้องการของราชา วัลดัส 

"เซีย กล้าขัดคำสั่งของข้างั้นหรือ เห็นที่วันเพ็ญปีนี้ข้าจะต้องจับ กวางมาเป็นอาหารสักตัว" 

ร่างแกร่งสมชายชาตรีก้าวเท้าอย่างมั่นคงออกไปยังลานหน้าเผ่าเพื่อมุ่งหน้าไปยังเผ่า เซียเพื่อสั่งสอนให้หลาบจำที่บังอาจท้าทายอำนาจ พูม่า 

//บยอน แบคยอล เป็น อัญญา// 

ชาวเผ่า เซีย เด็กหนุ่มตัวเล็กผู้สดใสร่าเริงเป็นที่เอ็นดูของคนในเผ่า และเป็นเด็กคนเดียวที่เกิดมาพร้อมคำทำนายของผู้นำเผ่าว่าอัญญานั้นจะเป็น กวางขาวครองเมือง แต่หนทางที่อัญญาต้องเจอนั้นจะหนักหนา จะถูกทรมานจิตใจ แต่ถ้าผ่านพ้นทุกข์นี้ไป อัญญาจะเป็นผู้นำความอุดมสมบูรณ์มาสู่เผ่า เซีย ในที่สุด 

"ข้าใจดีไปหรืออย่างไร เซีย ถึงได้กล้าแข็งข้อกับข้า!! เมื่อเป็นเช่นนั้นข้าก็จะมารับตัวเครื่องบรรณาการของข้าเอง มานี่!!" 

มือใหญ่ดั่งคีมเหล็กกล้า ฉุดดึงกระชากกายเล็กจนปะทะอกแกร่งแขนใหญ่ไม่รอช้าตวัดอุ้ม เซีย น้อยผู้โชคร้ายขึ้นพาดบ่า แล้วออกเดินไปยังอาชาตัวใหญ่ที่ยืนสง่างามรอรับใช้ราชา พูม่า  

"ปล่อยข้านะ ฮึกฮื่ออ ท่านพ่อท่านแม่ช่วยข้าด้วย" 

เสียงเล็กร่ำร้องทั้งทุบตีดิ้นรน แต่มีหรือที่ราชา พูม่าจะเห็นใจ   

หลิว ไห่ควาน ราชาเผ่า เซรเปียนเต้ <งู> 

จู จ้านจิ่น ชนเผ่า <ซูริ> หรือเผ่า หนู เผ่าที่อยู่ภายใต้การปกครองของ เซรเปียนเต้ เป็นเผ่าที่รักความสงบและยังเป็นอีกหนึ่งเผ่าที่ขึ้นชื่อในเรื่องการทำ ชีสและแป้ง 

// หลิว ไห่ควาน เป็น โรฮาน// 

ราชาเผ่า เซรเปียนเต้ ผู้ปราดเปลื่องเมื่อใดที่ลงสนามรบ ฝ่ายศัตรู ถือได้ว่าเจอกับหายนะที่ใหญ่หลวง จนมีหลายครั้งที่เผ่าใกล้เคียงมาขอร้องให้โรฮานเป็นผู้นำทัพในการออกรบศึกต่างๆ เพื่อแลกกับการอยู่ในการปกครองของ เซรเปียนเต้ 

บรรดาเหล่าลูกเผ่า ซูริ นั่งถวายความเคารพต่อราชาโรฮาน ที่บัดนี้ยืนสง่างามอยู่เบื้องหน้าเพียงเพราะโรฮานที่กำลังเดินทางกลับจากพบปะสหายได้แวะเข้ามาที่ ซูริเพื่อหาอะไรทำแก้เบื่อก่อนกลับเผ่าเท่านั้นเอง 

"ปล่อยข้า จะทำอะไรข้า ไม่นะ" เสียงเล็กดังขึ้นเมื่อทหารติดตามโรฮานจับตัวให้ลุกขึ้นยืน 

"ข้าเพียงแค่เบื่อน่ะ ช่วยเล่นกับข้าหน่อยได้ไหม" 

ตาคมจ้องมองร่างเล็กอย่างพอใจก่อนจะเดินไปตวัดอุ้มคนตัวเล็กให้เข้าไปในโจมหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น  

"ฮึก ไม่นะ ฮื่ออ ข้าไม่ไป ปล่อย" 

เมื่อโรฮานนำของเล่นแก้เบื่อหายเข้าไปในโจมเพียงไม่นาน ชาวเผ่าซูริ ก็ต้องก้มหน้าซ่อนความสงสารต่อเหยื่อตัวเล็กที่กรีดร้องแทบขาดใจ โดยที่ไม่มีใครสามารถช่วยเหยื่อตัวน้อยนี้ได้เลย 

// จู จ้านจิ่น เป็น วิด้า// 

ชนเผ่า ซูริ ตัวเล็กที่เป็นที่หมายปองของหนุ่มน้อยใหญ่ทั้งหลายด้วย วิด้านั้นเกิดมามีหน้าตาสะสวยไม่สมชาย อีกทั้งร่างกายยังผอมบางจึงทำให้มีหนุ่มเผ่าใกล้เคียงและหนุ่มในเผ่าเองรุมจีบไม่เว้นวัน และวิด้านั้นยังเกิดมาพิเศษด้วยร่างกายนั้นมีกลิ่นหอมคล้าย ดอกแก้วเพราะเหตุนี้จึงทำให้ตัววิด้านั้นดึงดูดให้ผู้คนเข้าใกล้อย่างไม่รู้ตัว 

"ข้าไม่ไปกับท่าน ปล่อยข้าไปเถอะ ฮึก" ดวงตากลมโตวาววับไปด้วยน้ำสีใส 

เอ่ยอ้อนวอนต่อราชาตรงหน้าพร้อมดิ้นรนไปในทีอย่างไม่ยินยอมเพราะมีมือใหญ่กอดรัดเอาไว้ 

"ข้าแค่อยากเล่นแก้เบื่อเท่านั้นเอง มาเล่นกับข้าเถอะ" 

มือใหญ่กดคนตัวเล็กให้นอนราบบนเตียงไม้แล้วพาตนเองไปทาบทับและก้มลงซุกไซร้กลิ่นหอมใต้ร่างอย่างไม่ปราณีต่อเสียงเล็กที่กรีดร้องร่ำไห้ที่ถูกราชา เซรเปียนเต้ ประหัตถ์ประหารน้ำใจอย่างเจ็บปวด 

หวัง อี้ป๋อ ราชาเผ่า ฮอค <เหยี่ยว> 

เซียว จ้าน ชาวบ้านชนเผ่า ลาปิเน่ หรือเผ่า กระต่าย ชนเผ่าเล็กๆแห่งการทำเกษตร ที่ทำการเพาะปลูกพืชผักต่างๆในผืนดินของเผ่าจนทั้งเผ่าถูกปกคลุมไปด้วยแปลงผักทั้งหลายมองแล้วระรื่นตา แต่พื้นที่ทำกินของ ลาปิเน่ นี้อยู่ใกล้กับชายเขาซึ่งเป็นที่อาศัยของเผ่า ฮอคซึ่งแน่นอนว่า ลาปิเน่ ก็อยู่ภายใต้การดูแลของ ราชา ฮอค อีกเช่นกัน 

//หวัง อี้ป๋อ เป็น อลัน// 

ราชาเผ่า ฮอค ผู้แข็งแกร่งและโหดร้าย มีความปราดเปรียวว่องไวเป็นเลิศและยังเป็นราชาที่ไม่ฝักใฝ่เรื่องรักใคร่ใดๆแต่กลับมองว่าเป็นเรื่องที่ไร้สาระทั้งปวง และอย่างราชาเผ่า ฮอค ก็มีแต่คนมาถวายตัวเป็นนางกำนัลให้ทั้งนั้นไม่ว่าจะได้จากการชนะศึกหรือยินยอมมาเองโดยที่มิได้เอ่ยปากเรียกร้อง 

"ปีนี้ ลาปิเน่ ขอส่งเสบียงล่าช้าขอรับ องค์ราชา"ทหารผู้ติดตามเอ่ยบอกต่อราชาของเผ่า 

"หึ คนอย่าข้า สามารถมาต่องรองได้งั้นหรือ ในเมื่อคิดจะลองดี ก็ได้ เตรียมม้าให้ข้า ข้าจะไปจับ กระต่าย" 

ใบหน้าหล่อเหลาของราชาวาดรอยยิ้มเหี้ยม ดวงตาแข็งกร้าว กระชับดาบในมือแน่น พร้อมฟาดฟันถ้าคิดจะลองดีกับ ฮอค ล่ะก็อย่างหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบอีกเลย ลาปิเน่ 

//เซียว จ้าน เป็น เมเบล// 

หนุ่มน้อยน่ารักชาวเผ่า ลาปิเน่ ผู้มีรอยยิ้มสดใสที่ใครได้เห็นต่างหลงรัก เมเบลเกิดมาพร้อมความพิเศษที่จะให้ใครล่วงรู้ไม่ได้เป็นอันขาดว่าเมเบลนั้นสามารถปรุงอาหารให้กลายเป็นยาพิษได้ แต่ถึงเมเบลจะรู้เรื่องความพิเศษของตน เมเบลก้ไม่เคยนำมันมาใช้เลยสักครั้งเพราะเมเบลมองว่าความพิเศษของตนเองนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ดี เมเบลจะไม่ใช้มันเด็ดขาด 

"ลาปิเน่ ขอส่งเสบียงช้า งั้นข้าก็จะเอาเจ้าไปแก้ขัดก่อนก็แล้วกัน" 

"ไม่ไป ปล่อยข้า ฮึกฮึก ข้าไม่ไปนะ" 

"จะไปดีๆ หรือจะให้ข้า เผาพืชผักของเผ่าพวกเจ้าดีล่ะ" 

"ท่านมันคนใจร้าย" เมเบลต่อว่าทั้งน้ำตานองหน้าหวาน 

"ดี! ทหาร ขุดพืชผักของลาปิเน่ขึ้นมาให้หมด" 

"ฮึก ไม่ไม่ อย่าทำนะ หยุดเถอะ ฮื่ออ" 

"ไปกับข้า ไม่งั้นข้าจะฆ่าคนในเผ่าเจ้าให้หมดทุกคน" 

แขนแกร่งตวัดอุ้มร่างเล็กขึ้นพาดบ่าแล้าจับให้นั่งบนอาชาตัวใหญ่ โดยมีเสียงร่ำร้องของลาปิเน่ตัวน้อยพร้อมทั้งออกแรงขัดขืนดิ้นรน แต่ราชา ฮอค ก็หาได้สนใจไม่ กลับกอดกระชับเอวเล็กแน่นพร้อมกับตวัดเชื่อกควบอาชาตัวใหญ่ออกไปทันที 

@ อธิบายเกี่ยวกับการจับคู่ตัวละคร  

-คู่ อี้ฟาน&จี้หยาง ผู้แต่งเลือกจากความสูงความสุขุมของพี่คริส และความตัวเล็กบอบบางของจี้หยาง (((ใครที่จิ้นคริสเลย์ หรือ ฮ่าวจี้ ก็อย่าเพิ่งนอยด์กันนะคะ ที่ผู้แต่งเลือกทั้งสองมาคู่กันเพราะว่าจี้หยางตัวเล็กและผอมกว่าพี่เลย์ค่ะ))) 

-คู่ ชาน&แบค ผู้แต่งเลือกจากการที่เราๆทุกคนต่างจิ้นคู่นี้กันอยู่แล้วและบางโมเม้นท์ของพวกเขาก็น่ารักมากๆค่ะ 

-คู่ ไห่ความ&จ้านจิ่น ผู้แต่งเลือกจากความสูงของไห่ควาน และความตัวเล็กของจ้านจิ่นบวกกับความตาโตมีลักยิ้มของเจ้าตัว(((สำหรับใครที่จิ้นควานเฉิง อย่าเพิ่งโกรธผู้แต่งนะคะ ผู้แต่งไม่ได้มองว่าจัวเฉิงไม่น่ารัก แต่ที่เลือกจ้านจิ่นเพราะว่าจ้านจิ่นนั้นมีลักยิ้มที่เด่นชัดและยังตัวผอมบางกว่าจัวเฉิงค่ะ))) 

-คู่ ป๋อ&จ้าน ผู้แต่งเลือกเพราะซีรีย์ที่ชาวเราติดกันงอมแงมยิ่งกว่ากัญชาซึ่งหนึ่งในนั้นคือผู้แต่งด้วย อีกเหตุผลก็คือผู้แต่งเห็นโมเม้นท์ต่างๆของทั้งคู่แล้วเคมีมันเข้ากันอย่างถึงที่สุดผู้แต่งเลยทำใจที่จะแยกคู่นี้ออกจากกันไม่ได้เลยค่ะ 

ปล. ชื่อตัวละคร ชื่อชนเผ่า มาจากภาษาฝรั่งเศษและอังกฤษ ซึ่งมีความหมายทั้งหมด สามารถไป Google กันได้ค่ะ 

สุดท้ายนี้ ผู้แต่งขอมาเรียกคะแนนสงสารเองบ้าง มาคอมเม้นท์ติชมให้ผู้แต่งกันบ้างนะคะ