" ทิม " ชายหนุ่มที่เสียพ่อแม่ตั้งแต่ยังเล็กๆและไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เขาเติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้าจนอายุได้ 15 ปี เขาทำงานเล็กงานน้อยส่งเสียตัวเองเรียนและหาเงินช่วยบ้านเด็กกำพร้าที่กำลังจะโดนยุบ เพราะขาดแคลนเงินช่วยเหลือจากรัฐ เขาจึงพยายามทำทุกอย่างที่ทำได้
จนได้เจอกับ " ซัน " เพื่อนในห้องที่บังเอิญเจอกันบนรถเมล์หลายต่อหลายรอบ จนได้สนิทกันในที่สุด เป็นคนช่วยหางานดีๆให้เขาทำ และเพื่อให้ประหยัดเงินไปอีกหน่อย ซันเลยชวนเขามาอยู่คอนโดด้วยกัน ถึงแม้ตอนแรกจะปฏิเสธ เพราะเป็นห่วงทางฝังบ้านเด็กกำพร้า เนื่องจากคอนโดกับบ้านเด็กกำพร้ามันอยู่ไกลกันมากต้องนั่งรถไฟสองสถานี แต่ถ้าเทียบกับโรงเรียนที่เรียนอยู่มันก็ใกล้อีก " แม่ยิ้ม " ผู้อำนวยการบ้านเด็กกำพร้าที่เขาเคารพรักเหมือนแม่ ก็เลยให้ไปอยู่กับซันมันจะได้สะดวกกว่า เขาก็เลยยอมอยู่เพราะมาคิดดูอีกที ถ้าไปกลับจากโรงเรียนไปบ้านเด็กกำพร้ามันเสียเงินเยอะ ถ้าเอาส่วนนั้นเก็บไว้ก็หลายบาทอยู่ คงช่วยแม่ยิ้มได้นิดๆหน่อยๆ
เวลาผ่านไปล่วงเวลานานหลายปี จนทั้งสองเรียนมหาวิทยาลัย พวกเขาก็ยังคงเรียนอยู่ที่เดียวกันถึงแม้จะต่างคณะกันก็ตาม แต่ก็ชวนกันมากินข้าวเที่ยงด้วยกันบ่อยๆจนเคยชิน เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน แต่ความรู้สึกที่ทิมมีให้ซันเริ่มแปรเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่เขาเริ่มวัยแตกหนุ่ม ที่รู้ว่าความรักมันคืออะไร และรู้ว่าตัวเองนั้นแอบรักเพื่อนสนิทมานานมาก แต่ก็ไม่เคยสารภาพรักออกไปสักครั้ง เพราะกลัวความสัมพันธ์ของเราสองคนต้องจบลงตลอดไป
เขาก็ยังคงทำหน้าที่เพื่อนสนิทต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งวันที่พวกเขาสังสรรค์กินเหล้ากับผองเพื่อน จนเมามายไม่มีสติกลับคอนโด ด้วยความเมาบวกกับความต้องการของทั้งสอง จึงได้มีความสัมพันธ์ทางกายที่ไม่รู้ว่ามันจบลงตอนไหน แต่ในเช้าวันใหม่ที่พบว่าทั้งคู่นอนเปลือยเปล่า และรอยกุหลายเต็มตัวนั้นบ่งบอกว่าพวกเขาทำอะไรกันเมื่อคืน ซันได้แต่ขมวดคิ้มเป็นปมเอามือนวดขมับเบาๆ คิดในใจว่าตัวเองทำผิดพลาดไปแล้ว ก่อนจะมองหน้าทิมที่นั่งหน้าซีด และเขาจึงเอ่ยขึ้นมาว่า
"เรายังจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปใช่มั้ย"
"อะอื้ม"
โดยที่ไม่รูัเลยว่าคำพูดของเขาทำร้ายจิตใจอีกคนขนาดไหน แต่ด้วยความที่ทิมต้องรักษาความสัมพันธ์แบบนี้ไปตลอด จึงต้องตอบไปแบบนั้น ด้วยใจที่เจ็บปวดร้าวไปหมด
ถ้าเขายังอยากที่จะมีซันอยู่เคียงข้างกายตลอดไป เขาต้องทำหน้าที่เพื่อนที่ดีแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าวันหนึ่งเราต้องแยกออกจากกัน...
Guest
