คำโปรย
หมอหนุ่มจบนอกได้มีโอกาสมาทำงานเป็นจิตแพทย์อยู่โรงบาลเอกชนแห่งหนึ่งได้ไม่นาน เขาก็มีงานด่วนเข้ามาซะแล้ว คนไข้คนนี้มีอาการน่าเป็นห่วงมากเขาจึงตกลงรับงานนี้ทันทีโดยไม่มีเวลาแม้แต่จะไปหาพักสำหรับคืนนี้
แต่แล้วใครจะคิดเล่าว่าจะต้องมาทำงานร่วมกับนักจิตวิทยาคนหนึ่งที่เป็นใครไม่เป็นดันมาเป็น 'ขุนทัพ' ที่ผมไม่ชอบหน้าอีก เจอกันทีไรเขาก็พล่ามเรื่องสุขภาวะจิตของผมย่ำแย่อย่างนั้นอย่างนี้ ให้ผมช่วยรักษามั้ยอะไรแบบนี้ ผมเกลียดหมอนี่ชะมัด
“สวัสดียามเช้าที่สดใสครับคุณหมอจู” ขุนทัพยิ้มให้
“...สวัสดี” ผมกัดฟันตอบกลับไป ถ้าเลี่ยงได้ผมก็ไม่อยากจะเสวนากับหมอนี่เหมือนกัน
“คุณหมอจูเป็นจิตแพทย์ใช่มั้ยครับ...สุขภาวะจิตของหมอค่อนข้างย่ำแย่นะครับ สนใจให้ผมไปรักษาให้มั้ย” เขาทักขึ้นแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้
“ไม่ต้อง! ผมดูแลตัวเองได้” ผมพูดพลางพยายามจะออกจากบทสทนานี้สักที
“...งั้นเอาไว้เจอกันคราวหลังก็แล้วกันนะครับคุณหมอจูคนเก่ง” เหมือนเขาจะรู้ตัวว่าคู่สนทนาไม่พร้อมจะคุยด้วย...คิดเองได้เหมือนกันนี่นา
ทั้งๆ ที่หมอนี่เป็นคนที่หล่อมากแท้ๆ แถมอัธยาศรัยดีด้วยอีกต่างหาก น่าเสียดายถ้าเขาไม่มาทำเรื่องแบบนั้นกับผมก่อน ผมคงทำงานร่วมกับเขาได้แล้วแท้ๆ ไม่น่าเลยจริงๆ
--------------------
เรื่องนี้เป็นนิยายสั้นๆ นะคะ ยังไงก็สามารถคอมเม้นต์ติชมกันได้น้า
Guest
