Secret of me-เรื่องลับสองเรา

ต้องเล่า

.

.

.

มนุษย์ทุกๆคนบนโลกใบนี้ย่อมมีความลับเป็นของตัวเอง และแน่นอนว่า ความลับนั้นจำเป็นต้องปิดเอาไว้จะให้ใครหน้าไหนรู้ไม่ได้เด็ดขาด

.

หากต้องการฝากความลับไว้กับใครสักคน คุณคิดเหรอว่าคนๆนั้นเขาหรือเธอจะปิดมันไว้ได้ดีแค่ไหน เขาหรือเธอสามารถไว้วางใจได้ดีแค่ไหน

.

และเขาคนนี้จะพิสูจน์ให้เห็นว่าคนๆนึงที่เขาต้องการบอกความลับจะสามารถไว้ใจได้หรือไม่ เก็มมันไว้ได้หรือไม่

.

"วันนี้ว่างมั้ย"เสียงทุ้มหวานพูดผ่านทางโทรศัพท์เพื่อส่งถึงคนๆนึง

.

เขาส่งสายตามองดูเอกสารกองโตบนโต๊ะทำงานในออฟฟิศส่วนตัวของเขา ห้องสีขาวประดับด้วยเครื่องเงินมินิมอลที่ช่างเงียบสงบพร้อมกับลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศ บรรยากาศแสนเงียบสงบแบบนี้ช่างหาได้ยากจริงๆ

.

.

.

"ว่างสิ ขอแค่พูดมาว่ามีอะไร"ใครบางคนที่ยืนหันหลังให้กับห้องทำงานแสนน่าเบื่อแล้วให้ความสนใจกับบรรยากาศในเมืองด้านล่างยามเย็นแสนช่างดูวุ่นวายที่น่าเบื่อกว่า และแน่นอนว่าเขาก็ให้ความสนใจกับคนในสายที่โทรศัพท์ถึงเขาก่อน

.

.

.

"ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ"เขาพูดพลางมองรูปถ่ายขนาดกลางที่ถูกอัดใส่กรอบสีขาวที่ถูกวางไว้ข้างๆลูกตุ้มโมเมนตัมโลหะบนโต๊ะทำงานของเขา

.

.

.

"ทำไมไม่บอกผมเลยล่ะ"ร่างสูงโปร่งในเชิ้ตสีขาวกางเกงสแลคสีดำเดินมาที่โต๊ะทำงานที่ถูกประดับด้วยรูปใส่กรอบสีขาวข้างๆคอมพิวเตอร์Appleสีขาวราคาแพงที่มีกระดาษโพสต์อิทที่ถูกติดโดยเจ้าของห้องทำงาน

.

"ความลับสำหรับเราสองคนเท่านั้น เจอกันที่ออฟฟิศผมสามทุ่ม...แค่เราสองคน"เสียงทุ้มตอบกลับมาพร้อมกับบอกรายละเอียดก่อนจะตัดสายไป

.

"หึ เธอยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน...วาเวย์"มุมปากหยักกระตุกยิ้มขึ้น ใครจะไปรู้ว่าภายใต้ใบหน้าอันหล่อเหลา สันกรามคม สายตาดุดันนั้นจะมีอะไรซ่อนอยู่

.

"ท่านรองคะ สามทุ่มนี้คุณลินดาขอพบค่ะ"ประตูกระจกพ่นทรายเต็มบานถูกเปิด ร่างเพรียวบางของหญิงสาวหน้าสวยภายใต้แว่นสายตากรอบโลหะเงิน เธอเดินเข้ามาสองก้าวพร้อมกับเอกสารในมือที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเจ้านายของตนแต่อย่างใด

.

จอน เจเค

:30ปี

:รองประธานธุระกิจโรงแรมจอนโฮเทล(Jeon Hotel)

ลักษณะ:จอมเผด็จการ เป็นผู้นำ

คำขนานนาม:ท่านรอง

.

"ผมจำได้ว่าผมเคยบอกคุณไปแล้วนะ....คุณ

ฮียู"เจเคเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้พลางเล่นปากกาโลหะสีดำสนิทราคาแพงในมือของเขา

.

ลี ฮียู

:25ปี

:เลขาคนล่าสุดของเจเค(คนที่37ในครึ่งปี)

ลักษณะ:เด็กใหม่ผู้กระตือรือร้น

คำขนานนาม:ป้ายแดง(เป็นคนที่37ที่ได้ใช้ชื่อนี้)

.

"ถ้าแค่นี้คุณทำไม่ได้ คุณก็เตรียมตัวกรอกเอกสารลาออกได้เลย"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ไม่มองหน้าแม่เลขาคนสวยแม้แต่น้อย

.

เขานั้นรำคาญที่สุดเวลามีผู้หญิงมาเกาะแกะเขา เขาไม่ชอบเลยสักนิดที่จะทนฟังเสียงอ่อยของผู้หญิง และเลขาคนนี้ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย คนที่ผิดคือผู้หญิงคนที่ต้องการขอพบต่างหากล่ะ ทั้งดื้อด้าน ใจมาร มารยาทต่ำ แต่เที่ยวสอนมารยาทคนอื่น

.

.

.

'คุณลินดาคะ เข้าไม่ได้นะคะ มิสเตอร์เจเคสั่งห้ามค่ะ'เลขาสาวของเจเคเดินมาขวางทางหญิงสาวที่กำลังเดินผ่านห้องของเธอ

.

'นี่เธอ ชั้นต้องการจะพบเจเค'

บาร์ลินน่า ลินดา วิชต์

:สาวลูกครึ่งเกาหลีเยอรมัน ผู้ที่ชอบมาระรานชีวิตของเจเค

.

หญิงสาวสูกครึ่งในเดรสรัดรูปสีทับทิมตะหวาดใส่เลขาผ่านริมฝีปากที่ทาบด้วยลิปแมทสีโกแมน

.

'มิสเตอร์เจเคสั่งห้ามอย่างเด็ดขาดค่ะ'เลขาเดินมาขวางประตูที่เชื่อมระหว่างห้องเธอกับห้องว่างขนานใหญ่ก่อนถึงห้องของเจเค

.

'นี่เป็นเลขาประสาอะไรหะ! มารยาทน่ะมีมั้ย มายืนขวางทางคนอื่น'

.

'แต่คุณเข้าพบไม่ได้ค่ะ'

.

'โอ้ย! งั้นชั้นขอนัดเขาสามทุ่มที่ร้านเดิม ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเขา'หญิงสาวพูดจบก็เดินวางส้นรองเท้าจนเกิดเสียงออกไปอย่างหัวเสีย

.

.

.

"ถ้ายัยนั่นอยากหาเรื่องใส่ตัวก็ปล่อยไป ส่วนเธอก็ไปทำงานได้"เจเควางศอกลงบนโต๊ะแล้วปัดมือสั่งเลขาพลางก้มหน้าแล้วปิดตาลง

.

"...หรือว่าอยากอยู่เซ็นต์ใบลาออก"

.

"ไม่ค่ะท่านรอง!"เธอถึงกับสะดุ้งก่อนจะวิ่งแจ้นออกไป

.

.

.

เวลาผ่านไปจนถึงทุ่มครึ่งเศษๆ ร่างสูงก็พาตัวเองกลับบ้านโดยยานพาหนะคู่ใจของเขา

.

สปอร์ตคาร์สีรัตติกาลขับเคลื่อนไปตามเส้นทางประดับแสงไฟด้วยความเร็วจนเป็นที่น่าจับตามอง

.

ประตูรั้วสูงถูกสั่งเปิดอัตโนมัติโดยเจ้าของบ้าน สปอร์ตคาร์ถูกขับไปจอดตรงบรรไดหน้าประตูบ้าน

.

ร่างสูงปลดล็อคประตูบ้านสไตล์โมเดิร์นโทนสีเทา ขายาวก้าวเข้าบ้านแล้วตรงเข้าไปในห้องนอนแล้วเตรียมตัวจัดการตัวเองให้เนี๊ยบที่สุด

.

.

.

เวลาสามทุ่ม ณ ออฟฟิศของคนปลายสายที่กดโทรออก

มือหนาเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของคนปลายสายนามว่า"คิม วี" หรืออีกชื่อหนึ่งที่น้อยคนนักจะได้เรียกคือ "วาเวย์" ผูัที่เป็นรองประทานจิวเวลรี่คิม แบรนด์เครื่องเพชรชั้นนำในประเทศและต่างประเทศ

.

"ปิดกล้องวงจรปิดแล้วใช่มั้ย"ร่างสูงเดินเข้าหาร่างเพรียวบางเกินชายของชายหนุ่มอายุน้อยกว่าเขาห้าปี

.

วาเวย์ คิม(วี)

:25ปี

:รองประทานจิวเวลรี่คิม(Jewelry Kim)

ลักษณะ:เป็นตัวของตัวเอง ความขี้เกรงใจยืนหนึ่ง ปิดความลับเก่งมาก

คำขนานนาม:คุณหนูเวย์

.

"อืม"ร่างบางกล่าวพลางหันหน้ามามองคนตัวสูงกว่า

"ที่รัก"เมื่อร่างสูงโปร่งได้คำตอบตามที่เขาต้องการเขาก็รีบพุ่งเข้าหาร่างบางทันที เมื่อถึงตัวเขาก็สวมกอดร่างบางพลางซุกไซร้คอระหงด้วยความรักใคร่ ความลุ่มหลง ความต้องการ

.

อารมณ์ดิบเถื่อนของชายผู้นี้เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ มืออุ่นๆของเขาสอดเข้าใต้เสื้อเชิ้ตสีเมฆยามฟ้าสดใสในเวลากลางวัน แล้วลูบไล้ไปจนทั่วเรือนร่างชายตรงหน้าอย่างโหยหาพลางป้อนจูบแสนอันตราย

.

"อื่ม~จ๊วบ แผล่บ จ๊วฟ!"เสียงน่าอายของทั้งคู่ถูกปล่อยออกมาในห้องที่มีเพียงเขาสองคน

.

ฟันคมกัดริมฝีปากสีสตรอเบอร์รี่เพื่อบังคับให้อ้าปากแล้วฉกชิมความหอมหวาน ปากบางที่เริ่มเปลี่ยนสีถูกเปิดออกอย่างว่าง่าย ลิ้นร้อนแทรกเข้าโพรงปากอย่างง่ายดาย ลิ้นของร่างบางตอบรับลิ้นของร่างสูงแกร่งอย่างยินดี

.

จ๊วบ!

.

ทันทีที่ปากกับปากถูกแยกออกจากกัน น้ำแสนหวานของพวกเขาเชื่อมระหว่างกัน ลิ้นอุ่นหนาแลบเลียบนริมฝีปากบางน่าย่ำยีอย่างยากจะอดใจไหว

.

"อ้า!"เสียงทุ้มหวานเผลอปล่อยเสียงที่น่าอายออกไปเพราะมืออุ่นเลื่อนลงไปบีบเค้นบั้นท้ายงอนเด้งผ่านเนื้อผ้า

.

"ผมต้องการคุณ ยอดรัก อื่ม~"เสียงทุ้มเปล่งออกมาด้วยความต้องการ สายตาหื่นกามของเขาส่อให้เห็นตัณหาราคะที่เขามีต่อคนตรงหน้า ว่าแล้วเขาก็บดขยี้ปากบางอีกครั้ง

.

มือเรียวถูกกำเข้าหากันแล้วทุบลงบนอกแกร่งหลายครั้งคราวเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ ทำให้ร่างสูงแกร่งผละริมฝีปากออกเพราะแรงบังคับจากการกระทำ

.

"แฮ่กๆ ฮ่า~แต่คุณไม่อยากฟัง..."

.

"ผมก็อยากรู้นะ แต่ตอนนี้ผมขอปลดปล่อยก่อนได้มั้ย"เขาพูดพลางลูบไล้ใบหน้าสวยงามน่าหลงไหลราวหญิงสาว

.

"แค่เสียงอันมีสเน่ห์ของคุณผ่านเข้าหูของผม ผมก็ต้องการคุณแล้ว ได้โปรดเถอะวีนัส"เขาวิงวอนขอร้องคนตรงหน้าด้วยสายตาอ้อนวอน จนแววตานั้นใสเหนือนัยน์ตาสีคาราเมลเป็นประกาย

.

"ก็ได้"ทันทีที่คำตอบรับแสนดีถูกเปล่งออกมา เขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าร่างบางออกจนหมดเกลี้ยงแล้วอุ้มไปวางลงบนโต๊ะทำงานที่ถูกเคลียร์พื้นที่บนนั้นจนโล่งราวกับว่ารู้เหตุการณ์ล่วงหน้า

.

ทันทีที่ร่างบางถูกวางลง ร่างสูงแกร่งก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนและไม่ลืมที่จะถอดของร่างบางออกเช่นกัน

.

"เจเค"เสียงทุ้มหวานเปล่งออกมาพร้อมกับสีหน้าตึงเครียด

.

"ไม่ต้องกลัวที่รัก จุ๊บ"เขากล่าวจบก็ยกขาเรียวตั้งชันบนโต๊ะพร้อมกับแยกออก

.

.

.

09:21pm

.

สองร่างเปลือยล้มตัวลงนอนบนโซฟาพร้อมผ้าห่มเนื้อสีเทาผืนโต

.

แขนแกร่งโอบรัดเอวบางเข้าหาตัว ศีรษะแสนหนักอึ้งของเขาวางลงบนหมอนอิงก่อนจะมองร่างบอบบางที่กำลังนอนซุกอกของเขา

.

ลมหายใจอุ่นจากจมูกโด่งรั้นได้รูปทรงสวยของวาเวย์รดลงบนแผงอกอย่างสม่ำเสมอ

.

"...ฉ-"

.

"ชู่ว~...อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ เธอเหนื่อยมากแล้วเวย์ นอนพักเถอะ ฉันจะอยู่กับเธอตลอด"มือหนาเลื่อนไล่จากแผ่นหลังบางขึ้นมาลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มเบาๆ

.

"แต่-"วาเวย์เงยใบหน้าขึ้นมองเจเคพลางจะกล่าวบางอย่างแต่กลับพบเพียงสายตาดุดันจ้องเขม้นมองตน

.

"ก็ได้...นอนแล้วก็ได้"แพ้....แพ้ตลอด แพ้ให้กับสายตาดุดันและความเป็นผู้ใหญ่ของเจเค...แฟนของเขา

.

เรียวสายตาหรี่ลงก่อนจะหลับไปในที่สุด

.

.

.

Secret of me

เรื่องลับเราสอง

.

.

.

____________________