"วันที่พวกเรามีความสุขที่สุดคือวันแต่งงาน”
“1ชีวิตต้องถูกพรากไป”
“ไม่มีวันหวนกลับคืนมาชั่วชีวิต”
1ปี ก่อนจะเกิดเหตุ
ประเทศเราได้อนุมัติให้ชาวสีม่วงได้แต่งงานกันได้ชายหนุ่มญี่ปุ่นกับชายหนุ่มสัญชาติอังกฤษได้หมั่นหมายกันหลังจากคบหาดูใจกันเกือบ 5 ปี มีพิธีจัดงานแต่งที่หอคอยแห่งลอนดอนทั้งคู่กำลังสาบานรักต่อหน้าผู้คนนับแสนคน 1 คนมีหน้าที่การงานเป็นผู้นำของนักการทูตอังกฤษทางด้านเจ้า(ผู้ชาย) หน้าที่การงานเป็นเพียงพนักงานบริษัทอะไหล่การยนต์ที่เดินทางเข้ามาทำงานในประเทศอังกฤษ ทั้งคู่พบเจอกันที่ร้านกาแฟเล็กในเมืองแห่งหนึ่งแล้วรักกันมาจนถึง5ปีนี้ จนกระทั้งคำสัญญาว่ารักเอ่ยออกจากไป 1คำ เพียงเสี้ยววินาทีนั่นเอง
“ ทิมมี่!!!!”
“คุณแม่?”
“ฉันเคยบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าหาคบหากับผู้ชายน่ะ!!!”
“แต่ผมรักเขา!!!!”
“แกจะรักมันแค่ไหนแม่ก็ไม่ยอมให้พวกแกแต่งงานกันหรอก”
…… แกรก!!!......... เสียงชักไกปืจากบอดิการ์ด
“จัดการมันแล้วลากตัวลูกชายฉันมา”
“อย่านะครับคุณแม่!!!!”
...............ปัง!!!................
“.....!!!!?............”
“เคย์อิจิ!!!!!!!”
เสียงสายฝนที่ไม่ทราบสาเหตุทำไมถึงตกกระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วงจนดูน่ากลัวร่างที่จมกองเลือดสีแดงอาบไปทั่วตัวชุดสีขาวมีแต่เลือดจากการถูกยิง ฝ่ายเจ้าบ่าวถูกผู้เป็นแม่ดึงตัวกลับไปที่รถ เขาร้องไห้ตะโกนเรียกชื่อผู้เป็นแฟนตลอดเวลา แต่เสียงเรียกนั่นเขาได้ยินเสมอแต่ร่างกายแน่นิ่งไปเสียแล้ว ผู้คนในงานแตกตื่นกับเหตุการณ์นี้ก่อนสายฝนจะชำระเลือดจนหมด
.
.
.
“........อัก......อะ.........”
.
.
.
“........ทิมมี่..........”