“ห๊ะ!!! อะไรนะ นักเรียนใหม่ เป็น หลาน ของ ผอ. รร. ของเราหรอ?”
‘ทำไมวันนี้มันช่างเป็นวันเปิดเทอมที่หน้าเบื่อจริงๆ เฮ้ออออออออ
ชีวิตนี้คงไม่มีอะไรดีแล้วสินะ เฮ้อ ชีวิตของผมนี้มันหน้าเบื่อจริงๆเลย’
ร่างเล็กบ่นในใจกับตัวเองอย่างเซ็ง เค้าคิดว่าในชีวิตนี้เค้าคงไม่ได้ทำอะไรนอกจากการเรียนและกิจกรรม
ที่เค้าชอบมาก หลังจากคนร่างเล็กคิดไปได้สักพัก ก็มีคนร่างสูงเข้ามาแตะที่ไหล่ของเค้าและทำให้คนร่างเล็กตกใจเล็กน้อย ก่อนที่เค้าจะหันหน้าไปหาคนร่างสูง
“ไง มึง....ไม่เจอกันนานสบายดีนะ..? ” ร่างสูงถามก่อนที่จะเอามือออกจากไหล่ของคนร่างเล็ก
“กู...สบายดีแล้วมึงหล่ะ” ร่างเล็กตอบ และถามร่างสูงกลับ
“อืม...กูสบายดี”
.
.
.
.
.
.
หลังจากเลิกเรียน
ผมเดินเพื่อที่จะไปร้านเดิมที่ผมเคยนั่งประจำ แต่ในขณะที่ผมกำลังเดินไปนั้นผมก็ได้เจอกับคนร่างสูง
ที่เจอกกันเมื่อตอนเช้ามายืนอยู่ตรงหน้าผม....แล้วมันมาทำอะไรตรงนี้? มาขวางทางผมทำไม?
ความสงสัยเริ่มเข้ามาในหัวของผมอะไรของมัน?
ทางทางแปลกๆ ยืนยิ้มอยู่ได้?
เป็นบ้าหรอ?
“ นิมึงเป็นบ้าหรอมายืนขวางทางกูทำไม ? ”
“................”
ไม่มีคำตอบออกมาจากปากของคนร่างสูง
“ นิกูถามไม่ได้ยินหรือไง หูตึง หรอ ? ”
“ ....ป่าวกูได้ยิน ”
“แล้วทำไมไม่มึงไม่ตอบกูเล่า”
“กูต้องตอบมึงด้วยหรอ?”
“นิมึงโง่หรือแกล้งโง่กันแน่”
“............”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนร่างสูง
ถถถถถถถถถ...ไรกันวะกุถามไม่ได้ยินหรอ แม่งหูตึงไงวะ
“ไรวะ...ถอยไปดิขวางทางคนจะเดิน”
“ไม่...กูไม่ถอย เพราะ......”
“เพราะ....?”
“กูจะไปด้วย”
“ ห๊ะ !!! ”
หลังจากนั้นเราก็เดินมาด้วยกันจนถึงที่หมาย เราเข้าไปนั่งอยู่ในร้านด้วยกันโดยไม่ได้คุยอะไรกัน
จน......
“พรุ่งนี้กูไปรับนะ”
มันบ้าป่าววะ แม่งบ้านอยู่คนละที่เลยนะ มึงโง่ป่ะ เดินผ่านหน้า รร มารรับกู
“ไม่ต้องหรอกกูมีขาเดินเองได้ มึงไม่ต้องมารับกูหรอก”
“กูจะไป”
“กูไม่ให้ไป”
“ได้”
เฮ้ย!!!!! มันง่ายขนาดนั่นเลยหรอ
“กูไม่ไปรับ...แต่กูจะไปนอนบ้านมึงเอง”
ห๊ะ !!!! บ้านกูหรอ ไอ้บ้า
“กูไม่ให้ไป จบนะ”
แค่นี้ก่อนน้าาาาาาา
เดี๋ยวว่างจะมาต่อ เป็นยังไงบ้างคราาาาา
เค้าเป็นแต่เด็กฝึกหัดนังไงก็แนะนำเค้าด้วยน้าาาา
Guest
