ลีโอนาร์ด & บัณฑิตา
บัณฑิตาหนีการคลุมถุงชนมาไกลถึงกรุงลอนดอน คิดว่าจะรอดพ้นจากการถูกบังคับ แต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับเธอ เมื่อมาเจอ “ผู้ชายในคืนนั้น” คืนที่เธอสูญเสียพรหมจรรย์ เขาพันธนาการเธอไว้ด้วยความสิเน่หาอันเร่าร้อน
“คุณเป็นใคร”
“จำผัวตัวเองไม่ได้หรือไง ผัวที่พรากความสาวเธอน่ะ” เขาพูด ก้าวเท้าเดินมาหาสาวสวยที่อยากกกกอดมากที่สุดในจักรวาล บัณฑิตาถอยร่นหนีเสือร้ายหมายขย้ำตน “ฉันคิดถึงเธอมากเลยรู้ไหม มามะมาให้กอดให้หอมหน่อยเร็ว”
“หยุดนะ...ว้าย!” บัณฑิตาตกใจสุดขีด กรีดร้องออกมาดังลั่นเมื่อลำแขนใหญ่ของเขารัดตัวเธอไว้ ไม่เพียงแค่นั้น ปากเขายังพรมจูบไปทั่วดวงหน้าหวานที่ส่ายหน้าหนีพัลวัน
“ฉันรอคอยวันนี้มาเป็นปี รอวันที่จะได้พบหน้าเธออีกครั้ง” เขาพูดระยะเผาขน หัวใจคนฟังเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจกับประโยคที่ได้ยิน “ฉันบอกกับตัวเองมาเสมอว่า ถ้าได้เจอเธออีก ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไป ฉะนั้นเรามาสนุกกันให้หายคิดถึงดีกว่านะ”
เหยื่อติดกับแล้ว ราชสีห์หนุ่มไม่มีวันปล่อยเธอเด็ดขาด...
โดมินิค & ม่านไหม
เมื่อก่อนสงสัยว่าทำไม รักแล้วต้องเจ็บ
เดี๋ยวนี้สงสัยว่าทำไม เจ็บแล้วยังรัก
การแต่งงานที่ไม่ได้มาจากความรัก สร้างความเจ็บปวดให้กับคนแอบรักเช่นเธอ “ม่านไหม” อย่างมากมาย เธอแต่งงานกับเขา แต่ไม่ได้รับความรัก ความเอาใจใส่ แต่กลับถูกย่ำยีหัวใจด้วยการพาคนรักเก่าและลูกชายเขาเข้ามาอยู่ในบ้าน
“อย่าเรื่องมากไปหน่อยเลย ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันให้เธออยู่บ้านหลังนี้” โดมินิคตะคอกเสียงใส่ม่านไหมด้วยความหงุดหงิด
“หย่ากันสิคะ คุณจะได้เป็นอิสระ ไม่มีอะไรต้องผูกมัด คุณจะได้แต่งงานกับคนที่คุณรัก” ม่านไหมพูดไปเจ็บปวดหัวใจไป ทว่าทางนี้เป็นทางออกที่ดีที่สุด ที่น่าจะทำมาตั้งนานแล้ว
“ทำไมถึงคิดอยากหย่า เพราะอยากไปอยู่กับมันใช่ไหมล่ะ ถึงได้ตัวสั่นอยากเลิกกับฉันขนาดนี้” เสียงเขาเข้มห้วน นัยน์ตาเหมือนมีไฟกองเล็กสุมเป็นร้อยกอง “ฝันไปเถอะว่าฉันจะหย่าให้เธอ ฉันจะให้เธอนอนกอดทะเบียนสมรสไปจนตาย”
หมาหวงก้าง...
ลีโอนาร์ด
บัณฑิตา
โดมินิค (นิค)
ม่านไหม
Guest
