คลั่งรัก

คำโปรย... 

“ไงที่รัก...พี่กลับมาแล้ว” 

เสียงเปิดประตูที่ถูกเปิดออกพร้อมๆกับเสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยอย่างร่าเริง ร่างสูงโปร่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างบอบบางที่ถูกตราตรึงไว้ด้วยข้อมือกับที่วางแขนของเก้าอี้ ขาเรียวทั้งสองข้างถูกเชือกผูกติดกับขาเก้าอี้ ริมฝีปากอวบอิ่มที่มักจะพูดแจ้วๆ ถูกปิดด้วยเทปผ้า พอชายหนุ่มเห็นเธออย่างเต็มๆแล้วก็ต้องจุปากเบาๆ 

“โอ...ที่รักพี่ขอโทษด้วยที่คนของพี่ทำเกินไป เดี๋ยวพอพี่คุยกับเธอเสร็จพี่จะไปลากพวกมันมาคว้านท้องขอโทษเธอดีไหม?” 

พอได้ยินเช่นนั้น นาริน ก็ต้องส่ายหน้าจนผมยาวๆของเธอจากที่เคยรวมตึงเป็นหางม้าหล่นลงมาทันที 

“แล้วจะให้พี่ทำโทษพวกมันยังดีคะ ?...ตัดนิ้ว? ตัดลิ้น? หรือตัดมือทิ้งดี?” 

เสียงหวานดังอู้อี้แต่คนฟังกลับไม่รู้เรื่อง ชายหนุ่มจึงเอื้อมมือไปกระชากเทปปิดปากออก  

“โอ๊ย!” 

ทินกร (ทิน) 

นาริน (ริน)