love outside the law (รักนอกกฏ)​

เซียวจ้าน เขาผู้ก้าวเข้ามาในตะกูลหวังในฐานะลูกติดภรรยาใหม่ของหัวหน้าตระกูล​หวัง หวังอี้ปิงตระกูลที่มีอิทธิพล​อันดับตันๆของประเทศ ที่มีบริษัท​ใหญ่​ในเครืออย่างมากมาย ฟังดูแล้วเหมือนเขาจะเหมือนหนูตกถังข้าวสารที่ได้พ่อเลี้ยงเป็นถึงมหาเศรษฐี​แต่ปล่าวเลย ''​อี้ป๋อ''​ลูกชายคนเดียวของตระกูล​หวังกับมองว่าเขากับแม่เป็นเหมือนปลิงที่คิดจะมาดูดเลือดดูดเนื้อจากพ่อของเขา สงคราม​ประสาท ความกดดัน และการกลั่นแกล้งจากผู้ชายคนนี้เป็นสิ่งที่เซียวจ้านต้องรับมือทุกวัน

''​อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย นายเคยได้ยินไหม''​สายตาคมรีดูดุดันกับเสียงกวนประสาทของคนบางคนที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครดังเข้ามาในโสตประสาท​ของผมในขณะที่​ผมกำลังนั่งเขี่ยมือมือเผื่อดูความเลื่อนไหวของโลกโซเชี่ยลอย่างเบื่อหน่าย

''​ฉันยังต้องปั้นวัวปั้นควายให้นายเล่นอยู่อีกหรอ อี้ป๋อ''​ฉันตอบกับไปด้วยเสียงที่กวนอารมณ์​พอกัน ใช่ฉันไม่มีวันยอมถูกรังแกฝ่ายเดียวแน่ๆ ที่สำคัญฉันแกกว่าเขาตั้ง6ปี แต่ไอ่เด็กนี้กับไม่มีสัมมาคารวะ​เอาซะเลย แถมต่อหน้าหวังอี้ถง กับทำเหมือนดีกับเราสองแม่ลูก แต่พอรับหลังก็แผงฤทธิ์​ใส่ สตอมาก็สตอกลับไม่โกง

''​นี่นาย เซียวจ้าน!!! ''​ร่างสูงทำหน้ายักษ์​ถลาเข้าหาร่างบางอย่างไม่ทันตั้งตัว

''​โอ๊ย!! อี้ป๋อฉันเจ็บนะเว้ยย ปล่อย''​ร่างบางของเซียวจ้านดิ้นรน​สบัดแขนออกจากมือแกร่งที่จับแขนเขาไว้มันแน่นเหมือนครีมเหล็กก็ไม่ปาน มันเจ็บเหมือนกระดูดจะแตกซะให้ได้

''​เหอะ!! แค่นี้ทำสำออย เมื่อกี้ยังปากเก่งอยู่เลยนี่ ขฃจริงไหมห๊ะ!! ''​ร่างโปรงของอี้ป๋อดันร่างเซียวจ้านไปติดกำแพงด้านหลังและดันร่างบางเข้าไปในมุนบ้านซึ้งเป็นที่ลับตาคนก่อนร่างบางจะตกใจเมื่อหลังกระแทกกับผนังอย่างแรง

ตึก!! ''​โอ้ย!! มันเจ็บนะเว้ยไอ่เด็กบ้า อื้อออ''​เซียวจ้านตะโกนด่าอี้ป้อก่อนจะโดนร่างหนาบีบกรามเล็กก่อนบีบมันอย่างแรง

''​ชู่~~อย่าดังไป เดี๋ยวคนในบ้านจะรู้ว่าเรารักกันดีแค่ไหน จริงไหมเซียวจ้านหึๆ''​ ร่างหนาหัวเราะเบาๆก่อนแสยะยิ้มร้ายใส่คนที่ได้ขึ้นชื่อว่ามีสถาน​ะเป็นพี่ชายของเขาแต่ไม่มีวันที่อี้ป๋อจะยอมรับได้แค่แก่กว่า ไม่ได้คลานตามกันมาสายเลือดเดียวกันก็ไม่ใช่ก็แค่ลูกของผู้หญิงที่เป็นเมียพ่อ แล้วก็ไม่มีทางที่เขาจะยอมรับผู้ชายที่ร่างกายอ้อนแอ่นบอบบางร่างเล็กแบบนี้เป็นพี่แน่ๆ

''​ปล่อยฉัน มันเจ็บนะ''​ร่างบางพยายามแกะมือหนาออกจากใบหน้าเขาอย่างเอาเปนเอาตาย แน่นอนเขาเจ็บและเจ็บมากๆมืออี้ป๋อใหญ่มากเพียงมือเดียวก็สามารถปิดใบหน้าเขาได้ทั้งหน้าแล้วเมื่อแกะไม่ได้สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือ... กัด ใช่

''​โอ๊ย!! เซี่ยวจ้าน นาย!! ''​ร่างหนาสะดุ้งสุดตัวสบัดมือด้วยความเจ็บปวด เพราะโดนคนตัวเล็กกัดจนจมเขี้ยว ก่อนจะโดนอีกรนผลักจนล้มลงก่อนตัวการจะวิ่งหนีขึ้นชั้นบนของบ้านอย่างรวดเร็ว

''​ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ่ตัวแสบ ฉันไม่ปล่อยให้พวกแกอยู่อย่างสบายใจแน่''​ อี้ป๋อตะโกนคาดโทษตัวการที่ทำเขาเจ็บก่อนกัดฟันแน่นมองรอยฟันบนมือเขาอย่างเจ็บใจ