มีคนเคยบอกฉันว่า ฉันมันปีศาจ เป็นสัตว์ประหลาดบ้างละ ไม่มีใครอยู่ข้างฉันเลย ทุกคนเกลียดฉัน ฉันเองก็เกลียดตัวเองเหมือนกัน...
ฉัน...อยากจะตาย...
หรือไม่...ฉันก็อยากจะไปในโลกแฟนตาซีซะครั้ง...
ดีจังที่สามารถปลูกดอกไม้ได้ในที่แบบนี้...
---ชื่อของฉันคือ โอลิเวีย มิร่า ไอซ์บราเคล เจ้าหญิงลำดับที่ 2 แห่งอาณาจักรไอซ์บราเคล
ฉันมักจะมาที่สวนดอกไม้เพื่อทำจิตใจให้สงบ ส่วนหนึ่งก็เพราะฉันทนแรงกดดันของพวกคนรับใช้ไม่ได้
"เจ้าหญิงคะ"
มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นจากด้านหลังของฉัน
"อะ! คะ...คาเรน มีอะไรรึเปล่าคะ?"
คนที่เรียกฉันเธอคือ คาเรน สาวรับใช้คนสนิทของฉัน เธอมักจะคอยดูแลฉันเสมอและไม่เคยว่าร้ายอะไรฉันแต่กลับให้กำลังใจเสมอ
เธออ่อนโยนกับฉันมาก...
"ฉันก็แค่มาสูดอากาศบริเวณสวนดอกไม้น่ะ"
"งั้นหรอคะ แต่จะหักโหมมากเกินไปไม่ดีนะ..."
"ขอบคุณมากค่ะ"
ถึงฉันจะพูดแบบนั้นก็ตาม แต่ว่า...
หลังจากนั้นคาเรนก็เดินกลับปราสาทไป...
***
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ฉันยังคงอยู่ที่สวนดอกไม้แห่งนี้...
"อะ...สะเสียงอะไรน่ะ!?"
มีเสียงดังสั่นสะเทือนทั่วทั่งพื้นดิน ฉันสังเกตุความผิดปกติและพบว่ามีบางสิ่งบางอย่างตกลงมาบริเวณสวนดอกไม้
"อะ...ฉันต้องรีบไปดู"
ฉันเดินไปดูบริเวณที่เกิดหลุม ก่อนจะพบกับร่างของผู้ชายคนหนึ่ง มีผมสีแดงอ่อน ดวงตาสีแดง
"...เอ่อคือ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ!?"
ฉันถามเขาด้วยความเป็นห่วงเพราะร่างกายของเขาเต็มไปด้วยแผล
"โอ้ย...เจ็บชะมัดเลย!!!"
ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย เขาดันตัวของเขาออกจากหลุมก็จะยืนขึ้นมองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่หงุดหงิด
"เห้ย!!! เธอน่ะ!"
"ค่ะ...คะ มีอะไรคะ?"
"ที่นี่ที่ไหน!? แล้วเธอเป็นใคร?"
"เอ่อคือว่า...ที่นี่คือสวนดอกไม้ที่อยู่รอบปราสาทไอซ์คราเบลคะ ฉันคือเจ้าหญิงชื่อว่า โอลิเวียคะ"
ฉันตอบคำถามของเขาด้วยใบหน้าที่ตกใจ
"หืม งั้นหรอ"
เขาพูดตอบฉันด้วยสายตาที่เย็นชา
"แล้วคุณเป็นใครกันคะ!?"
"ไม่มีความจำเป็นต้องบอกเธอซะหน่อย"
ทีเขายังถามฉันเลย แต่พอฉันถามเขากลับไม่ตอบ...
"ดูเหมือนฉันจะต้องไปแล้ว"
เขาพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เย็นชาพลางเงยหน้ามองท้องฟ้าขณะที่เขากำลังเดิน แต่กลับทรุดตัวลงและสลบไป
"นี่คุณ!? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"
ฉันพูดถามเขาพลางเขย่าตัวเขาอย่างแรงด้วยความตกใจ
...ดูเหมือนเขาจะเหนื่อยสินะ...
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?
Guest
