พ่อเลี้ยง ::2::
“พาลูกชายมาหาพ่อหน่อยสิ”
“!”
“ไม่ต้องมาทำหน้าตกใจพ่ออยากเจอลูกไม่ได้หรือไงไหนๆก็อยู่บ้านเดียวกันแล้วแท้ๆ”
“เอ่อ...คือ..ว่า”
“ว่าอะไร”เซฮุนพูดพลางเหลือบตามองหญิงชราที่มีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัดรอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากก่อนจะจะตีสีหน้าปกติเมื่อหญิงชราเงยหน้าขึ้นสบตา
“คุณแทยอนไม่อนุญาตให้คุณหนูมาวุ่นวายกับคุณผู้ชายค่ะ กลัวคุณผู้ชายจะรำคาญ”
“ฉันรักเด็กจะตายไป”
“แต่ว่าคุณแทยอนสั่งไว้นะค่ะ”
“แล้วไงขัดใจฉันก็โดนไล่ออก ไม่ทำตามคำสั่งของแทยอนก็โดนไล่ออกไม่ว่าจะทำยังไงก็โดนไล่ออก ให้ฉันเจอเด็กนั่นแล้วฉันจะไม่พูดเรื่องนี้กับแทยอนว่าไง ตามใจฉันแทยอนไม่รู้หรอกถ้าไม่มีใครปากโป้งไปบอก”ชายหนุ่มพูดหญิงชรามีท่าทีลังเล คนคนนี้ไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่ถึงแม้ตอนนี้จะมีอำนาจในบ้านหลังนี้ก็ตามเธอก็ยังไม่อยากทำตามคำสั่งซักเท่าไหร่
“.....”
“คิดดูนะถ้าฉันบอกแทยอนว่าทุกคนขัดใจฉันอะไรจะเกิดขึ้นละ ก็โดนไล่ออกไง แต่ถ้าตามใจฉันก็จะไม่โดนไล่ออกแล้วแทยอนก็จะไม่รู้หากฉันไม่พูด ฉันมาอยู่ที่นี่ในฐานนะสามีของแทยอนลูกของแทยอนก็เหมือนลูกของฉันอยากเจอลูกไม่ได้เหรอไง”
“ยังไงดิฉันก็ไม่สามารถทำตามที่คุณผู้ชายขอได้หรอกนะค่ะ”
“ก็แล้วแต่นะ”ชายหนุ่มไหวไหล่ก่อนจะหันไปสนใจทีวีต่อ
“คุณกวางดูสิลู่หานวาดรูปเสร็จแล้วสวยใช่ไหมมีคุณกวาง คุณแม่กวางและก็คุณพ่อกวาง คุณกวางคงคิดถึงคุณแม่กวางกับคุณพ่อกวางแน่ๆลู่หานเลยวาดรูปนี้ให้คุณกวางจะได้หายคิดถึงไง คิกๆ”เด็กหนุ่มพูดพลางกลิ้งไปมาบนเตียงนุ่มที่เต็มไปด้วยกระดาษและดินสอสีมากมาย ตากลมใสมองรูปภาพที่ตัวเองวาดภาพที่มีพ่อแม่และลูก
“อึก...คุ..คุณกวางลู่หานรู้สึกเหงาจังเลย ลู่หานไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ลู่หานรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว รู้สึกหนาวอยากกอดคุณกวางมาให้ลู่หานกอดนะ..อึก..”ลู่หานสะอื้นเบาๆพลางคว้าคุณกวางเข้ามากอดแนบอก
“ไม่ใช่แบบนี้..ไม่เห็นหายหนาวเลยอยากกอดคุณแม่ ฮืออออ..อ..ลู่หานอยากกอดคุณแม่..อึก..”
แอ๊ดด.ด
“คุณหนู!คุณหนูเป็นอะไรค่ะ ใครทำคุณหนูแบบนี้ โถ่คุณหนูของพวกเรา”ดึงเด็กหนุ่มเข้ามากอดปลอบยกมือลูบกลุ่มผมนิ่มอย่างทะนุถนอมเธอรูสึกเหมือนใจสลายที่เห็นคุณหนูที่เป็นดั่งดวงใจของพวกเธอเสียน้ำตาแบบนี้
“พี่คาซม..อึก..กอดลู่หานอยากกอด..”
“นี่ไงค่ะดาซมกำลังกอดคุณหนูอยู่คุณหนูไม่ร้องนะค่ะมีอะไรบอกดาซมนะค่ะ...รู้ไหมค่ะเวลาคุณหนูร้องไห้พวกเราก็อยากจะร้องไห้ตามไปด้วย..คุณหนูอย่าร้องไห้อีกนะค่ะ..อึก..พวกเราทนไม่ได้...”ดาซมน้ำตาคลอเธอทั้งรักและสงสารเด็กหนุ่มในอ้อมกอดของเธอ
“..อึก..ละ..ลู่หานไม่ได้อยากร้อง..คุณน้ำตามันไหลออกมามาเอง....”
“โถ่...คุณหนูของพวกเราแล้วคุณน้ำตาไหลออกมาได้ยังไงค่ะคุณหนูบอกดาซมได้ไหมค่ะ”เด็กหนุ่มเงยหน้ามองหญิงสาวแล้วจึงหันไปหยิบรูปที่ตัวเองวาดส่งให้กับเธอ ดาซมขมวดคิ้วกับสิ่งที่ลู่หานยื่นให้
“ละ..ลู่หานวาดรูปนี้ให้กับคุณกวาง..อึก..คุณกวางจะได้ไม่ต้องคิดถึงคุณพ่อกวางกับคุณแม่กวาง..ซู๊ดด..”น้ำมูกที่ไหลอย่างต่อเนื่องจนจะเข้าปากเล็กๆน่ารักนั่น ดาซมรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าของเธอออกมาเช็ดให้ทันที
“แต่พอลู่ห่าน..อึก.มองคุณพ่อกวางกับคุณแม่กวางลู่หานก็รู้สึกเหงา รู้สึกเหมือนลู่หานอยู่คนเดียวทั้งที่บ้านก็มีคนเยอะ..ซู๊ดด.ด..ลู่หานหนาว หนาวตรงนี้”มือเล็กยกขึ้นทาบบริเวณอกดาซมฟังลู่หานเล่าถึงสาเหตุที่ร้องไห้เธอก็พอจะเข้าใจลู่หานเป็นเด็กที่น่าสงสารเป็นเด็กมีปัญหาทางสมองและยังขาดความอบอุ่นมาตั้งแต่เด็กๆเพราะแทยอนที่เป็นแม่ไม่เคยใส่ใจดูแลลู่หานเลย
“พี่ดาซมเวลากอดคุณแม่..อึก..มันเป็นยังไงเหรอฮะ”
“ดาซมไม่ได้กอดท่านมานานมากแล้วล่ะค่ะ แต่ความรู้สึกตอนกอดมันอบอุ่นและมีความสุขมากไม่ว่าเราจะเหนื่อยหรือท้อแท้มากแค่ไหนหากเราได้กอดท่านความรู้สึกเหนื่อยท้อแท้ก็จะหายไปทันทีเลยค่ะ”
“อึก..ลู่หานอยากกอดคุณแม่”
“...”
“คุณพ่อละฮะ กอดคุณพ่อ”
“เหมือนกับคุณแม่เลยค่ะอบอุ่นแล้วรู้สึกปลอดภัย”ดาซมพูดลู่หานเบะปากอีกครั้งความรู้สึกที่อยากจะได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่ทะลักเข้ากอบกุมหัวใจดวงน้อยๆ ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยน้ำตาซุกตัวเข้าหาอ้อมอกของสาวใช้นอกจากเหล่าสาวใช้ในบ้านนี้แล้วลู่หานก็ไม่เคยได้กอดใครอีกเลยแม้แต่แม่แท้ๆของตัวเอง
“คุณหนู...”
“ฮือออออออ..ลู่หานอยากกอดคุณแม่กับคุณพ่อ...อึก..ลู่หานหนาว ลู่หานกลัว...ฮือออออ”คาซมปาดน้ำตาของตัวเองทิ้งพลางลูบหลังเล็กเบาๆ
“เหนื่อยไหมคะคุณหนูของดาซมนอนนะค่ะ”ตากลมใสที่บัดนี้แดงก่ำ บวมเป่งค่อยๆปรือและปิดลงในที่สุดหลังจากที่คุณหนูหลับไปแล้วดาซมจึงจัดการเก็บข้าวของบนที่นอนให้เข้าที่ก่อนจะค่อยๆประคองให้ลู่หานขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วจึงห่มผ้าให้
“หากไม่มีใครรักคุณหนู ดาซมคนนี้จะรักคุณหนูเองนะค่ะ...”
“หืม..เซฮุนนา...ใจเย็นสิค่ะแทไม่หนีคุณไปไหนหรอก..”
“ถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไรค่ะ..อืมมม.”
“เด็กผู้ชายที่อยู่ในบ้านน่ะ”ชายหนุ่มถามแทยอนดันแผงอกของคนรักออกเธอมองหน้าเซฮุนด้วยความสงสัยในเมื่อเธอสั่งเหล่าคนใช้ไว้แล้วทำไมเซฮุนถึงเจอลู่หานได้อีก
“เด็กนั้นสร้างความรำคาญให้เซฮุนเหรอค่ะ ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้แหละใครที่สร้างความรำคาญให้เซฮุนฉันจะไม่เอามันไว้”เธอพูดอย่างโมโหก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแต่กลับถูกมือใหญ่คว้าเอวเอาไว้ซะก่อน
“ไม่ใช่เด็กนั่นหรอกคนใช้ต่างหาก”
“คนใช้ ?”
“ผมอยู่บ้านคนเดียวแทก็ไปทำงานอยากเล่นกับเด็กคนใช้ก็ไม่ให้เล่นบอกว่าเป็นคำสั่งของแทที่กลัวว่าเด็กนั่นจะมาสร้างความรำคาญให้ผม”
“เซฮุนเหงาเหรอค่ะ โอ๋..ที่รักของแทเซฮุนก็ไปเที่ยวกับเพื่อนก็ได้นิทำไมต้องอยากไปเล่นกับเด็กนั่นด้วยขนาดแทเป็นแม่แทยังรำคาญมันเลย”
“แทอยากให้ผมไปเที่ยวกับเพื่อนเหรอครับ ไม่กลัวผมมีกิ๊กเหรอ”ชายหนุ่มถามหญิงสาวมีสีหน้าคิดหนักไอ้กลัวเซฮุนมีกิ๊กเธอก็กลัวอยู่หรอกแต่ถ้าให้อยู่บ้านกับลู่หานท่าทางจะวุ่นวายกว่าเดิม
“ลู่หานไม่เหมือนเด็กปกติ เด็กปกติก็น่ารำคาญอยู่แล้วนะค่ะยิ่งปัญญาอ่อนยิ่งน่ารำคาญ”
“ผมรักเด็กนะครับ”
“งั้นก็ได้ค่ะถ้าเซฮุนต้องการแบบนั้นแทก็ไม่ขัดแต่ถ้ามันทำให้เซฮุนรำคาญรีบบอกแทนะค่ะ”หญิงสาวพูดก่อนจะยกมือโอบรอบคอชายหนุ่มให้เข้ามาใกล้ ริมฝีปากเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงบดจูบลงบนริมฝีปากหนาก่อนจะดันร่างของเซฮุนให้นอนราบไปกับเตียง
“แททำเองนะค่ะ”ฉีกยิ้มยั่วยวนคนใต้ร่าง เสื้อผ้าและชั้นในถูกถอดโยนทิ้งลงข้างเตียงมือหนาลูบไปตามต้นขาเรียวของหญิงสาวที่กำลังโชว์ลีลาเร่าร้อนอยู่ด้านบน
“อ่า....”
ค่ำคืนที่เผาผลาญพลังงานมากที่สุดในรอบสัปดาห์ได้จบลงสองร่างนอนกอดก่ายกันอย่างเหนื่อยล้าหญิงสาวพลิกตัวลูบใบหน้าชายคนรักอย่างหลงใหล เธอจะไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนมาใกล้ชิดกับเซฮุนเด็ดขาด
“คาซมมมมมลู่หานอยากกิน กินอันนู้~”ปากเล็กยู่เข้าหากันอย่างน่ารักพลางชี้ไปยังจานผลไม้สีสันสดใส ที่วางอยู่กลางโต๊ะมือเล็กเอื้อมไปหยิบแต่โดนสาวใช้เลื่อนจานหนี
“ไม่ได้นะค่ะต้องทานโจ๊กในชามให้หมดก่อนนะค่ะ”
“ก็ลู่หานอยากกินอันนั้นมากกว่านิ”พูดเสียงอ่อยก่อนจะตักโจ๊กในชามกินช้าๆตามประสาเด็กที่ชอบกินอะไรสีสันล่อใจเหล่าคนใช้อมยิ้มไปตามๆกันกับความน่ารักของลู่หาน
หญิงสาวในชุดทำงานสีสันสดใสเดินเข้ามาภายในครัวเหลือบตามองลู่หานก่อนจะเดินไปนั่งยังที่ประจำของตัวเองสักพักเซฮุนก็เดินตามเข้ามานั่งหัวโต๊ะข้างๆแทยอน
“คุณเซฮุนกับคุณแทยอนจะรับกาแฟหรือเปล่าค่ะ”
“ไม่ล่ะ”
“ฉันขอน้ำส้มนะ แล้วก็นมให้ลู่หานด้วย”แทยอนพูดทุกคนในครัวยกเว้นเซฮุนหันมามองเธอเป็นตาเดียวด้วยความสงสัยร้อยวันพันปีไม่เคยสนใจลู่หานบางครั้งทำเหมือนลู่หานไม่มีตัวตนเลยด้วยซ้ำ
“งงอะไรกันฉันสั่งก็ไปทำสิ”
“ค่ะๆๆ”
“ลู่หาน”แทยอนเรียกเด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตาผู้เป็นแม่แววตาสดใสเหมือนกวางทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แพขนตายาวขยับขึ้นลงพลางตักโจ๊กเข้าปาก
“อยากมีพ่อเหมือนคนอื่นไหม”เด็กหนุ่มพยักหน้า
“ลู่หานอยากมีพ่อฮะ”
“งั้นก็ดีจะได้อยู่กันได้ปกติ นี่เซฮุนมีฐานนะเป็นพ่อของนายเป็นลูกก็ต้องเชื่อฟังพ่อ ห้ามเถียง ห้ามเกเรเข้าใจไหม”แทยอนพูดลู่หานมองเซฮุนที่นั่งอยู่ข้างๆแทยอน ใบหน้าน่ารักเต็มไปด้วยรอยยิ้มรีบตักโจ๊กกินจนหมดชามก่อนจะคว้าผลไม้สองสามชิ้นจากจานแล้ววิ่งขึ้นห้องไป
“ไร้มารยาทเซฮุนรับเด็กแบบนี้ได้เหรอค่ะ”
“เด็กยังไงก็เป็นเด็กนั่นแหละผมไม่ถือหรอก แทไม่รีบไปทำงานเหรอจะแปดโมงแล้วนะ”
“ว๊าย!จริงด้วยแทไปก่อนนะค่ะเย็นนี้เจอกัน จุ๊บค่ะเซฮุน”แทยอนพูดแล้วจึงรีบเดินออกไป เซฮุนยกยิ้มอย่างหาคำมาอธิบายไม่ถูกก่อนจะเปลี่ยนสีให้เป็นปกติหลังจากเล่าสาวใช้หันมามอง
“มีงานอะไรก็ไปทำสิฉันจะไปเล่นกับลูกรักซักหน่อย”
“......”
ขายาวก้าวไปตามขั้นบันไดอย่างไม่รีบร้อนสองมือล้วงกระเป๋าผิวปากอย่างอารมณ์ดีก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าบานประตูสีขาวหมุนลูกบิดเข้าไปอย่างง่ายดายเพราะห้องไม่ได้ล็อค เป้าหมายนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงกว้างชายเสื้อยืดที่เลิกขึ้นมาทำเอาชายหนุ่มหายใจติดขัดผิวขาวที่เพียงแค่เห็นก็ยากที่จะลืมมันลง ร่างสูงนั่งลงบนเตียงใกล้ๆกับเด็กน้อย
“คุณพ่อ”
“ว่าไงครับเสี่ยวลู่”มือหนายกลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆลู่หานมีท่าทีเกร็งเล็กน้อยนอนมองคนที่ตัวเองพึ่งเรียกว่าพ่อก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
“คุณพ่อหล่อจังคุณกวางดูสิคุณพ่อของลู่หานหล่อมากๆเลย คิกๆๆ”
“เสี่ยวลู่ครับรักพ่อไหม”
“รักสิฮะลู่หานรักคุณพ่อกับคุณแม่ที่สุดเย้ย แต่คุณแม่ไม่รักลู่หานคุณพ่อรักลู่หานไหมฮะ”ลู่หานถามดวงตาใสจ้องมองเซฮุนอย่างคาดหวังถ้าคุณแม่ไม่รักอย่างน้อยก็ขอแค่คุณพ่อรักก็ยังดี
“รักสิครับพ่อรักเสี่ยวลู่นะครับถ้าเสี่ยวลู่เป็นเด็กดีและเชื่อฟังพ่อเข้าใจไหมครับเพราะฉะนั้นมาให้พ่อกอดก่อนเร็ว”เซฮุนพูดลู่หานพยักหน้ารัวก่อนจะคลานเข้ามาหาเซฮุนชายหนุ่มดึงร่างเล็กเข้าไปกอดลู่หานสะดุ้งเล็กน้อยเพราะไม่เคยโดนผู้ชายกอด
“ลู่หานมีความสุขที่สุดเลยฮะ ให้ลู่หานกอดคุณพ่อมั่งนะฮะคุณพ่อจะได้มีความสุข”
“ได้สิครับ”
แขนเล็กโอบรอบเอวผู้เป็นพ่อพลางซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกกว้างเซฮุนมองใบหน้าที่หลับตายิ้มอย่างมีความสุขแพขนตาหนาราวกับผู้หญิงจมูกรั้นที่เชิดขึ้นอย่างน่ารักริมฝีปากสีชมพูเอิ่บอิ่มไม่อยากจะจิตนาการอะไรตอนนี้เลยกลัวกวางจะตื่นและวิ่งหนีไป แต่สำหรับคนมือไวอย่างเซฮุนความคิดนั้นมาช้าไปมือหนาลูบไปตามเนื้อนวลขาวที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมา
“อย่าสิฮะลู่หานจักจี๋”
“เสี่ยวลู่ครับปล่อยพ่อก่อนนะ”เมื่อเห็นทีท่าว่าจะไม่ดีเพราะยังไม่อยากทำอะไรลูกกวางตอนนี้จึงจำเป็นต้องหลีกเลี่ยง
“ทำไมฮะคุณพ่อไม่มีความสุขเหรอฮะลู่หานกอดคุณพ่อแล้วมีความสุขนะฮะ”เด็กน้อยถามอย่างสงสัย
“มันไม่เหมือนกันนะครับเสี่ยวลู่พ่อมีความสุขนะที่ได้กอดเสี่ยวลู่แต่กอดนานๆก็ไม่ดีนะครับ”
“ไม่ดียังไงฮะคุณพ่ออึดอัดเหรอฮะหรือคุณพ่อรำคาญ อึก...ลู่หานขอโทษฮะลู่หานไม่รู้จะทำยังไงลู่หานไม่เคยกอดคุณพ่อลู่หานอยากให้คุณพ่อมีความสุขเหมือนที่ลู่หานกอดคุณพ่อแล้วมีความสุข...อึก..ละ..ลู่หานทำให้คนอื่นรำคาญตลอดคุณแม่ก็ด้วยคุณแม่เคยบอกว่าตั้งแต่มีลู่หานคุณแม่ก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย ลู่หานน่ารำคาญ...”ดวงตาใสคลอไปด้วยม่านน้ำตา
“เสี่ยวลู่ของพ่อไม่น่ารำคาญหรอกครับ...อยากให้พ่อมีความสุขใช่ไหมครับ”เซฮุนถามลู่หานพยักหน้าความไร้เดียงสาของลู่หานจะนำพาตัวเองไปสู่ความเจ็บปวดในภายหน้า
“ให้ลู่หานทำอะไรก็ได้ฮะ”เซฮุนยกยิ้มมุมปากจ้องมองร่างเล็กตรงหน้าพลางใช้นิ้วโป้มือเช็ดคาบน้ำตาที่เลอะแก้มใสอย่างทะนุถนอน
“งั้นช่วยถอดกางเกงให้พ่อหน่อย”ร่างสูงพูดลู่หานมองกางเกงที่เซฮุนใส่อยู่พลันหน้าก็แดงขึ้นมาจนเซฮุนอดยิ้มไม่ได้มือเล็กสั่นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสกับกระดุมกางเกงก่อนจะปลดมันออก
“หน้าแดงเชียว”
“คือ...คือ..ลู่หาน..”
“อายเหรอของพ่อก็เหมือนของเสี่ยวลู่นั่นแหละ”
“ทำไมต้องถอดกางเกงละฮะคุณพ่อมีความสุขตอนถอดกางเกงเหรอฮะ”ถามด้วยความสงสัย
“ครับพ่อจะมีความสุขมากมากหากเสี่ยวลู่ใช้ปากอมของพ่อ”ลู่หานมีสีหน้าตกใจและยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเมื่อมือหนาล้วงเอาบางสิ่งบางอย่างออกมาด้านนอก
“คุณพ่อโกหกมันไม่เห็นเหมือนของลู่หานเลยของคุณพ่อใหญ่และก็น่ากลัว..มันน่ากลัว..ลู่หานกลัว”ร่างเล็กพูดพลางค่อยๆถอยหนี
“เสี่ยวลู่ก็โกหกพ่อเหมือนกัน”
“ลู่หานไม่ได้โกหกนะฮะ!”พูดพลางส่ายหัวรัวจนผมกระจายอย่างน่ารัก ยิ่งมองยิ่งหลงแล้วแบบนี้จะไปทดไหวได้อย่างไรกัน
“งั้นก็ทำสิครับ”
“.........”
“คลานมาหาพ่อสิครับเด็กดีอยากให้พ่อรักก็ต้องเชื่อฟังพ่อนะครับ ดีมากครับเสี่ยวลู่”ลู่หานมีสีหน้าจะร้องไห้เมื่อมานั่งอยู่ตรงกลางระหว่างขาของร่างสูงและกำลังเผชิญหน้ากับงูยักษ์ขนาดใหญ่
“ใช้มือประคองมันไว้แล้วค่อยๆใช้ปากของเสี่ยวลู่อมมันเข้าไปช้าๆแล้วทำแบบกินไอศกรีมเสี่ยวลู่เคยกินใช่ไหมครับห้ามกกัดเด็ดขาดถ้าเสี่ยวลู่กัดพ่อจะไม่รักรู้ไหม”ลู่หานพยักหน้าแล้วจึงคลานเข้ามาใกล้ๆก่อนจะเริ่มทำตามที่เซฮุนบอกมือเล็กเย็นเฉียบสั่นเทาพยายามจับประคองแก่นเนื้อร้อนไว้ลู่หานหลับตาปี๋ก่อนจะค่อยๆงับแก่นเนื้อร้อนเข้าไปช้าๆ
“ซี๊ดดส์”
ความยาวและขนาดที่คับปากรสชาติที่แทบทำให้อ้วกออกมาเซฮุนกดหัวลู่หานให้กลืนแท่งเนื้อเข้าไปจนสุดมือเล็กพยายามดันพื้นเตียงไว้
“อื้อออ!!!”
“เสี่ยวลู่เป็นเด็กดีเชื่อฟังพ่อนะครับใช้ปากค่อยๆรูดขึ้นลงนะครับ อา~”
“อะ..แค่กๆๆ”
“พ่อรักเสี่ยวลู่นะครับ ซีดดดส์”
ปากเล็กสีสดรูดขึ้นลงตามความยาวของแท่งเนื้อฟันเล็กๆสัมผัสโดนผิวหนังโดยไม่ตั้งใจทำให้เซฮุนแทบทนไม่ไหวมือหนาเร่งกดหัวทุยๆให้ขยับเร็วขึ้นพร้อมกับสวนสะโพกตัวเองขึ้น มือเล็กกำผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่เพราะแรงกระแทกถี่ๆในช่องปากจนถึงลำคออยากจะคายออกก็ไม่ได้เพราะมือใหญ่ที่กดหัวเอาไว้
“อา…เสี่ยวลู่ทำให้พ่อมีความสุขมากเลยนะครับกลืนลงไปอย่าคายเดี๋ยวพ่อไม่รักนะ”เซฮุนพูดลู่หานเบ้หน้าเมื่อของเหลวสีขุ่นถูกอัดไว้เต็มปากมือเล็กยกขึ้นปิดปากทันทีเมื่อรู้สึกพะอืดพะสายตาคมดุจ้องมองใบหน้าลูกเลี้ยง ไม่ว่าจะทำยังไงลู่หานก็ไม่สามารถกลืนของเหลวที่อยู่ในโพรงปากลงไปได้ดวงตาใสเริ่มคลอไปด้วยน้ำตา
“เสี่ยวลู่พ่อบอกให้กลืน”
“อื้อ!”
“เสี่ยวลู่!”
“อื้อออออ..อึกอะ...แค่กๆๆๆ”
“ทีหลังอย่าดื้อสิครับแค่กลืนลงไปมันจะยากอะไรแล้วก็เรื่องนี้พ่อกับเสี่ยวลู่รู้กันแค่สองคนนะครับเสี่ยวลู่ห้ามบอกใครเด็ดขาดไม่งั้นพ่อจะโกรธ”
“มันคืออะไรฮะ ไม่เห็นอร่อยเลยลู่หานไม่อยากกินมันแล้ว!”เด็กน้อยพูดพลางทำท่าเหมือนจะอ้วก
“นมไงครับ”
“ทำไมนมคุณพ่อถึงออกมาจากตรงนั้นละฮะไม่เห็นเหมือนที่คุณนมบอกเลยรสชาติก็ไม่เหมือนที่ลู่หานเคยกินด้วยมันต้องบูดแล้วแน่ๆ”ลู่หานถามด้วยความสงสัยแลบลิ้นเบ้หน้าเมื่อนึกถึงไอ้ของเหลวสีขาวขุ่นเมื่อสักครู่
“เดี๋ยวก็ชินครับเสี่ยวลู่”
“ลู่หานต้องกินมันอีกเหรอฮะไม่เอานะลู่หานไม่อยากกิน!”
“ถ้าเสี่ยวลู่โตกว่านี้อาจจะไม่ต้องกินแล้วก็ได้นะครับ”คำพูดที่ลู่หานไม่เข้าใจเซฮุนลูบหัวทุยอย่างนึกเอ็นดูลู่หานยังไม่พร้อมที่จะทำอะไรไปมากกว่านี้ มันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปจะมาลุกทีเดียวเลยก็ไม่ได้เดี๋ยวกวางตื่นสิงโตจะอดเนื้อสดอันโอชะ อดทนรออีกหน่อยเนื้อหวานคงไม่พ้นมือเซฮุนหรอก
“เสี่ยวลู่เป็นของพ่อนะครับ”
----
ไม่มีอะไรมาก ยังไม่ถึงเวลาจะชำเรากวางน้อยอย่างจริงจัง
Guest
