เรามั่นใจว่ามันคือความรัก เพราะเราคือผู้รู้สึก
"ข้าว่าจะออกท่องโลกกว้างล่ะ"ร่างสูงโปร่งนั่งลงบนแท่นบรรทมของฮ่องเต้แห่งต้าเหยียน
"เหตุใดเจ้าชอบปีนป่ายห้องเราอยู่เรื่อย เจ้าเป็นโจรราคะหรือ"พระองค์ตรัสพร้อมทอดถอนพระปัสสาสะ ทำเอาผู้เป็นสหายหัวเราะร่า
"งั้นเจ้ายอมข้าหรือไม่"ว่าพร้อมกับนั่งทับลงบนพระอูรุ ทำเอาฮ่องเต้แห่งอาณาจักรเกิดอาการกล้ามพระมังสาแข็งเกร็ง นั่นคือครั้งแรกที่พระองค์รู้สึกดั่งดวงหฤทัยจะกระเด็นออกมานอกพระอุระ
"เจ้าว่าสีนี้งามหรือไม่"บุรุษร่างโปร่ง หยิบอาภรณ์หลายพับ หลากสีสันจากท้องพระคลังมาให้โอรสสวรรค์ช่วยเลือก
"เจ้าจะเอาไปให้ผู้ใดหรือ"ตรัสถามสหายที่นั่งจุ้มปุ้กอยู่บนกองสมบัติ
"อ๋าา ข้ามิได้บอกกล่าวแก่เจ้าหรือ"ร่างในอาภรณ์ลวดลายมังกร ของโอรสสวรรค์ร้องเสียงหลง สหายของพระองค์ตกน้ำเพราะไล่จับตั๊กแตน น่าเอือมระอายิ่งนัก
"เรื่องอันใด"
"ข้าจะหมั้นหมายกับคุณหนูสกุลหลิว นามซิ่วอิง" หึ สง่างามหรือ กล้าหาญหรือ มิเห็นจะสู้พระองค์ได้ที่ตรงใด
"เมื่อใด"
"อีกครึ่งปี ต้องรอนางอายุ16เสียก่อน แต่งตอนนางอายุ18"เร็วเพียงนี้
"เจ้าอยากแต่งหรือไม่เล่า"
"หากมิใช่ว่า ท่านแม่ทัพหลิวเอ่ยปากยกนางให้ ข้าหรือจะแต่ง ข้างเพียงไปยิงไก่ป่าเท่านั้น กลับกลายเป็นว่าลูกธนูข้าทำให้ท่านแม่ทัพรอดตาย ฮึ ข้าอยากหักหน้าเขาด้วยการวิ่งไปจับไก่ป่านัก หากมิใช่ติดพันการต่อสู้"
"รุ่ยอ๋องแห่งวังบูรพากับแม่นางแซ่หลิวนี้ชอบพอกันเจ้ารู้หรือไม่"
"เอ๋"แม่ทัพหลิวครางในลำคอ
"เมื่อสามวันก่อน รุ่ยอ๋องนำรบชนะเว่ยถง เจิ้นว่าจะตบรางวัล"โอรสสวรรค์ตรัส ในพระหัตถ์ยังมีพระจุฑามณีที่ทรงนั่งทอดพระเนตรอยู่กว่าครึ่งชั่วยาม
"ข้าพระองค์ว่า.."แม่ทัพหลิว กำลังจะทูลเรื่องหมั้นหมายของบุตรีกับผู้มีพระคุณ
"เจิ้นถามเจ้าหรือ"
"ราชโองการ ด้วยรุ่ยอ๋องนำทัพรบชนะเว่ยถงโดยมิเสียเลือดเนื้อของทหารแม้เพียงคนเดียว เจิ้นจึงเห็นสมควรตกรางวัลแก่รุ่ยอ๋อง และทัพทหาร รุ่ยอ๋องรับสมรสพระราชทานกับคุณหนูสกุลหลิว หลิว ซิ่วอิง ด้วยเจิ้นเห็นเจ้าทั้งสองชอบพอกัน......."
"เจ้าฮ่องเต้เจ้าเล่ห์ หน้าเหม็นนักฮ่าๆ"ร่างโปร่งหัวเราะเสียงใส อยู๋บนหลังคาเรือนในจวนรุ่ยอ๋อง
"เจ้ามาแล้วหรือ ดื่มสิ่งใดหรือไม่"
"อ่าา รบกวนเจ้าแล้ว"ร่างในอาภรณ์สีฟ้านั่งลงตรงข้ามกับเจ้าของอาภรณ์สีเหลืองทอง
"มิได้รบกวนสิ่งใด"ฮ่องเต้แห่งต้าเหยียนกล่าว ลอบมองดวงหน้าใสของผู้เป็นสหาย พระองค์เป็นได้เพียงสหาย
"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"ร่างโปร่งเอ่ยถาม
"ก็ดี"
"ฮองเฮาของเจ้าเล่า นางตั้งครรภ์มิใช่หรือ"
"อืม นางต้องเดินทางกลับซ่งอิ่ว ไปดูแลครรภ์ที่นั่น"ธรรมเนียมแปลกแบบนี้มิรู้ผู้ใดคิดขึ้น ให้คนท้องเดินทางไกลๆ
"อ๋า ภรรยาข้าก็เช่นกัน นางต้องเดินทางไปซ่งอิ่วเพื่อให้หมอตำแยมาดูแลครรภ์ให้ แทนที่หมอจะเดินทางมา"ร่างโปร่งบ่นเบาๆ
"เราอยากให้นางแท้งบุตร"ฮ่องเต้แห่งต้าเหยียนเอ่ยคำที่ทำให้สหายตกใจแทบสิ้นสติ ฮองเฮาสวมหมวกเขียวให้โอรสสวรรค์!!
"เป็นเรื่องจริงหรือ"
"เรามิได้ร่วมหอกับนาง เพียงจุดกำยานให้นางเมามัวเท่านั้น"โอ้
"เจ้านี่น้าาา เก่งกาจเสียจริง จุดโคมแดงสามตำหนักในราตรีเดียว"เสียงเย้าหยอกของสหายดังขึ้น ทำให้องค์ฮ่องเต้ผินพระพักต์เพื่อทอดพระเนตรมองสหาย องครักษ์เงาต่างตกใจ เหตุใดมิรับรู้ว่ามีคนอยู่ตรงนั้น
"มิเท่าเจ้ากระมัง"สุรเสียงอ่อนโยนเอ่ย
"แหมๆ ข้าแข็งแรงออกนี่"
Guest
