ในวันที่ไฟดับ....ฉันได้นั่งคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตตลอดระยะเวลา
3
ปี ที่อยู่กับเพื่อนๆๆ เมื่อสองวันพึ่งเป็นวันปัจฉิม แต่ฉันกลับคิดว่าทำไมมันเหมือนกับว่าฉันจากเพื่อนมานานแล้วนะ ความผูกพันก็ไม่ได้มากมายอะไรแต่ทำไม ยังคงคิดถึงเพื่อนๆๆทุกคน ยังจำรอยยิ้ม คำพูด น้ำตา อ้อมกอด เสียงหัวเราะของทุกคนได้ ไม่รู้ว่าคนอื่นๆจะคิดถึงฉันไหมแต่ฉันอยากบอกทุกคนว่า ฉันคิดถึงพวกแกนะ รักพวกแก ขอบคุณทุกๆๆอย่างที่ทำให้กัน ขอบคุณมิตรภาพความทรงจำดีๆ เมื่อวันวานถึงไม่ได้จากกันด้วยดีแต่ก็ ยังเป็นความทรงจำ.....
ณ ร้านคับเค้ก วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันออกมานั่งที่ร้านประจำหลังจากเมื่อคืนไฟดับไปนานมาก ประมาณ
10
นาที ฉันกลับได้คิดอะไรมากมาย คิดถึงเพื่อนเก่า คิดถึงเรื่องเก่าๆทั้งที่ยังผ่านไปไม่นาน แค่สิบนาทีในที่ไม่มีแสง ที่เงียบสงบ ฉันอยู่กับตัวเอง อยู่คนเดียวกลับคิดอะไรได้มาหมายหลายอย่าง... ที่ร้านนี้ก็เป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่เราเคยมานั่งกินด้วยกันบ่อยๆ เคยเป็นจุดรวมพลของเพื่อนๆ เคยมาโวกเวกโวยวายจนเจ้าของร้านบ่น แต่ก็ไม่นานเราก็สนิทกันเคยมากินแล้วไม่จ่ายด้วยแหละ
555
วันนี้ที่ฉันมาเพราะไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว อยู่คนเดียวแล้วมันเหงา มันโดดเดี่ยว มันเดียวดาย มันเหมือนโลกมืดมน ชีวิตขาดสีสัน เลยออกมาหาสีสันสักหน่อย
“
พี่บาส (เจ้าของร้าน) ขอเหมือนเดิมนะคร๊า
”
“
เหมือนเดิมอ่ะ จ่ายตังไหม
”
เสียงพี่บอลพี่ชายจอมโหดของพี่บาสดังขึ้น
“555
นานๆทีมาครั้งก็ขอไม่จ่ายได้ไหมอ่ะ
”
ฉันตอบไปอย่างกวนๆ ก็เราสนิทกันนี่
“
ขึ้นบิลไว้ จะคิดดอกร้อยละ
20”
“
งั้นต้องเอาให้คุ้มจนไม่มีตังจ่าย แล้วจะมาเป็นลูกจ้างใช้หนีแล้วกัน
”
“
มาแล้วจ๊ารัน ชาเขียวปั่น กับเค้กช็อกโกแลท สองคนนี้ยังไงนี่ ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอเลย ไม่ไหวๆๆ
”
พี่บาสพูดอย่างเอือมๆ
“
แล้วเพื่อนๆๆไม่มาเหรอ เห็นมาทีไรมากันเป็นฝูง
”
พี่บอลถามอย่างกวนๆๆ
“.....” ฉันเงียบ แล้วรู้สึกเหงาๆขึ้นในใจ รู้สึกโหว่งๆกับคำถามของพี่เค้าเหมือนรู้สึกเสียใจ แล้วสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็น............................................
Guest
