พระชายาหงเฟย

พระชายาหงเฟย

พี่ฟงกับหลิงเอ๋อร์

ณ ตำหนักองค์ชายสี่

เฉินกงกง"มีพระราชโองการ ให้องค์ชายสี่แห่งแคว้นฉิงเสด็จไปอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายามแห่งแคว้านจิน

จบพระราชโอกาศ"

เมื่อประกาศพระราชโองการจบ เฉินกงกงก็รีบด่วนเดินออกไป เพราะตนเองก็รู้สึกสงสารองค์ชายสี่ทั้งที่องค์ชายสี่เป็นบุรุษแต่กลับต้องเษกสมรสกับบุรุษด้วยกัน ที่ยังไม่เคยเห็นหน้าคร่าตาก้นเสียด้วยซ่ำ

"หลิงเฉิน รับราชโองกาศ"หลิงเฉินน้อมไปราชโองการทั้งน้ำตาที่ไหลดุจสายน้ำ

"โถ่ องค์ชายของบ่าว" ทาสรับใช้นามว่าปิงฉานรู้สึกสงสารนายตนจับใจ

"ชั่งเถิด เราเป็นองค์ชายหน้าที่ย่อมมาก่อน"ร่างระหงนั่งอยู่หน้ากระจกเหงาส่องดูโฉมหน้าตนเอง เห็นแล้วก้พึงสังเวชตน เป็นถึงองค์ชายกลับอยู่เยี่ยงทาส องค์ฮองเต๋มิเคยสนใจใยดีทั้งที่ตนเปนลูกของพระองค์ซ่ำยังเป็นลูกที่เกิดจากสนมเอกที่ทำให้แม่ตนต้องตาย พระบิดาจึงเกลียดชั่งตนนัก

"ปิงฉาน เจ้าว่าวันนี้จันทร์งามหรือไม่"

ร่างระหงนั่งมองดูจันทร์ทั้งที่ไม่รู้เลยว่ามีบุรุษที่ทำตัวเยี่ยงโจรป่ากำลังแอบมองเจ้าตัวอยู่

"งามมากเลยเพคะ แต่ก้คงงามสู้องค์ชายมิได้หรอกเพคะองค์ชาย"นางบ่าวตอบนายตนด้วยท่าทีทะเล้นจนนายอดเอ็นดูเป็นมิได้

"เจ้านี้น่า พรุ่งนี้เจ้าต้องออกจากวังแล้วสินะ

ข้าคงคิดถึงเจ้าเป็นแน่"

"เจ้าคะ ปิงฉานผู้นี้คงคิดถึงท่านเป็นแน่"

"จริงรึ" หลิงเฉินพูดด้วยท่าทีสงบนิ่ง งดงาม น่ามองเป็นที่สุด

"จริงสิ เพคะ" ปิงฉานพูดพร้อมไปบีบนวดองค์ชาย

จึก

"เจ้าคงต้องไปคิดถึงข้าในนรกแล้วกระมัง ปิงฉาน"

เพียงปินฉานก็ถูกมีดสั้นปาดคอด้วยฝืมือของหลิงเฉิน

"เจ้ามันเลี้ยงข้าวสุก นำความลับเราไปบอกศัตรูเรา จนเราเกือบสิ้น โทษของเจ้าคือตายเท่านั้น แม่นางเหม่ยยาง...." หลิงฉานพูดในขณะที่ใช้มดสั้นชี้ศพของแม่นางเหม่ยยางหรือปิงฉานนั้นเอง

*****

(เหม่ยยางหรือปิงฉาง คือ สายศึกที่ที่ถูกสงมาจากแคว้นฉูซึ่งเป็นศตรูของแคว้นฉิงมานานหลายสิปปีแล้ว)

"หลัวหลัว" หลิงเฉินเรียกหาองครักษ์เงาที่ตนรู้เท่านั้น

"ขอรับ"องครักษ์ปรากฎตัวอยากรวดเร็ว

"นำศพของแม่นางพูดนี้ไปจัดการ อย่าให้เหลือเชียว พน.ข้างคงเห็นทั้งพี่สองอกแตกตายเป็นแน่ หึ"

ว่าจบก็ยกน้ำชามาจิบพร้อมกับชมจันทร์ที่คืนนี้ชั่งงามเหลือเกิน

"ท่าน ออกมาเสียเถิด"

"ว้าา โดนองค์ชายจับได้เสียแล้ว" บุรุษผู้นี้สวมเสื้อ พรางสีดำสนิทบวกกัน

บวกกับวิชาตัวเบาที่เจ้าตัวเก่งกาจเป็นที่สุด

"ท่านเป็นใคร เราเห็นท่านตั้งนานมองข้าราวกับจักกินเลือดกินเนื้อกัน" ว่าพรางเดินไปหาบุรุษที่นั่งมองตนราวกับจักกินเลือดกินเนื้อกัน

"ท่านชั่งโหดร้ายนัก"

"หึ ข้าก้ไม่อยากเป็นเช่นนี้ดอก แต่ด้วยสิ่งรอบข้างกดดันให้ข้าเป็นเช่นนี้ แล้วอีกอย่างนางผู้นั้นเป็นไส้ศึก ข้าคงจะปล่อยไปมิได้"ว่าจบก้มองหน้าบุรุษเพื่อเป็นการบอกว่าตนต้องพานอะไรมาบ้าง

"เราพึ่งได้พบกัน เหตุใดท่านจึงการพูดสิ่งในใจกับข้ากันเหล่า"มองร่างระหงด้วยความสงสารจับใจ

"ข้ารู้สึกว่าเจ้าคงมิไปบอกใคร"

ต่างคนต่างมองหน้ากันราวกับไม่ได้เจอกันมาเสียนานเปนร้อยปี

"ข้าต้องไปแล้ว"ถึงแม้ไม่อยากจากไปแต่ถ้ามีวาศนาเราคงได้เจอกัน

"ประเดี่ยว.......ข้ามอบให้ท่าน หากเรามีวาสนาต่อกันท่านจงนำสิ่งนี้มาคือข้า ข้ารู้สึกถูกกับท่านยิ่งนัก"

หลิงเฉินมอบป้ายหยกตนให้แกบุรุษท่านนั้น

"ท่านชื่อ อะไร ข้ายังมิทราบเลย"

"ข้าชือ ฟงเลียง แล้วเจ้าละ"

"ข้ามีนามว่า หลิงเฉิน"

"หึ ข้าขอเรียกเจ้าว่า หลิงเอ๋อง ได้หรือไม่"

"ดะ ได้สิ"หลิงเฉินก้มหน้าเล็กน้อยเพราะเขินท่านฟงเลียง

"เรียกข้าว่า พี่ฟง "

"อือ"

"ข้าต้องไปแล้ว"

"ทะ ท่าน"

ยังไม่ทันได้บอกลาพี่ฟงก้หายไปเพียงกระพริบตา

"เราคงได้พบกินอีก พี่ฟง"

##ไรท์พึ่งแต่งครั้งแรกเนอะอาจจะพิมพ์เยอะหน่อยจะพยายามแก้นะคะ😉😘####