"คุณว่ามันแปลกมั้ยที่ผมจะชอบผู้ชาย?"
...
..
ใช่แล้ว ผมถามเขาไปเมื่อ 10 ปีก่อนที่ผมจะมาอยู่กรุงโซล ประเทศเกาหลี
ถ้าถามว่าผมมาทำอะไรที่นี้น่ะหรอ?
...
"วันนี้วันเกิดของ 'คาชิ' แล้วนิน่า ฉันควรทำยังไงดีนะ..." ผมคิดในใจ พร้อมกับเดินวนไปมาแบบนั้น หน้าเคร่งเครียดมากเพราะผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดยังไง ใช่แล้วคับ ผมชอบคาชิ เด็กลูกครึ่งญี่ปุ่นหัวแดง แม่เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นเหมือนเขา แต่พ่อเป็นคนญี่ปุ่นแท้ๆ แม่ของเขาเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นกับเกาหลี แต่เขาก็ยังคงบอกว่า เขานั้นเป็นคนญี่ปุ่นแท้ๆร้อยเปอร์เซ็นต์แน่นอน! แต่ผมไม่คิดแบบนั้นนะ...
ผม 'เจบี' เป็นคนเกาหลีที่ย้ายมาเรียนที่ญี่ปุ่นและอาศัยอยู่กับคุณปู่ตั้งแต่อายุ 3 ขวบ พ่อแม่ของผมแยกทางกันตอนผมอายุ 1 ขวบ คุณปู่จึงรับผมมาเลี้ยง จากนั้นไม่นานพอผมอายุ 2 ขวบครึ่ง แม่ผมก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อวันที่ 06/07/20XX และพ่อของผมก็ทำงานอยู่ที่เกาหลีโดยไม่ส่งข่าวอะไรมาเลย...
"กริ้ง ๆๆ!!" เสียงโทรศัพท์จากข้างล่างดังขึ้นมา
"เจบี มารับโทรศัพท์หน่อยลูก" คุณปู่ผมตะโกนขึ้นมา
"ค้าบบบพ่อปู่" ผมตอบกลับและวิ่งลงมาอย่างใจจดใจจ่อ ว่าคนในสายเป็นใครกันแน่นะ?
"อันยองฮาเซโย"
"เจบี"
"อ้าว ไงคาชิ มีอะไรรึป่าว?" ผมถามด้วยเสียงสั่นๆ พอปลายเสียงนั้นเปล่งคำพูดและน้ำเสียงตอนที่เรียกชื่อผมออกมา ผมใจเต้นเร็วเพราะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงทำเสียงแบบนั้น..
"เจบี ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วย เจอกันที่สวนอีก 20 นาทีนะ แล้วฉันจะเล่าทุกอย่างให้นายฟัง.."
"อือ ต..แต่....ตึดด...." สายถูกตัดไปก่อนที่ผมจะถาม
"เกิดอะไรขึ้นกันนะ วันนี้วันเกิดเขาแท้ๆเลย" ไม่รอช้า ผมก็รีบจับกระเป๋า ผ้าเช็ดหน้า เตรียมใส่รองเท้าพร้อมที่จะวิ่งออกไป
"พ่อปู่ ~ ผมไปก่อนนะค้าบบ ~" ผมรีบวิ่งตรงไปหาจักรยานคู่ใจของผม และปั่นมันไปที่สวน ที่ๆผมกับคาชิชอบไปบ่อยๆหลังเลิกเรียน ทำไมน่ะหรอ?
"คำสัญญาของเราจะคงอยู่ตลอดไป ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ไกลแค่ไหน ไม่ว่าจะทะเลาะ เลิกคุยกันไป เราสัญญา สัญญา สัญญา จะกลับมาพบ มาเจอกันอีกครั้ง และจะไม่ให้เรื่องเล็กน้อย เรื่องร้ายๆ มาทำลายมิตรภาพของเราไป !"
ใช่แล้ว คำสัญญาของผมและคาชิ ทำไมต้องสัญญาแบบนี้? เพราะผมกับคาชิน่ะ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เกิดเลยล่ะ เพื่อนคนแรกและคนเดียวของผม ที่สนิทที่สุดในโลกใบนี้ แต่...ผมก็กลัว ว่าสิ่งที่ผมจะพูดไปนั้น จะทำให้เขาเปลี่ยนไป ไม่ก็ตัดขาดจนลืมคำสัญญาไปเลยก็ได้...
"อยู่ไหนของเค้านะ.." ผมมองไปรอบๆ พร้อมความกังวลและความสงสัยที่มีอยู่ในใจ อะไรที่ทำให้เขาต้องเร่งรีบขนาดนี้ด้วยนะ
"มาแล้ว" ผมหันไปมองตามเสียง และแล้วก็เจอเด็กชายผมน้ำตาลเข้ม (ตอนเด็กเขายังสีผมเหมือนแม่) ท่าทางเหนื่อยล่าเดินตรงมาหาผมอย่างเร็ว
"นายรอนานมั้ยเจบี ฉันรีบมาสุดๆแล้วนะ แต่ขอโทษทีที่ยังมาช้าอยู่น่ะ ฉันนี้มันแย่จังเลยน๊า~"
เขาจับที่ไหล่ผม ก้มตัวลงเพื่อหยุดพักหายใจ และบ่นพึมพำอะไรสักอย่าง พอผมตั้งสติได้จึงถามไปว่า
"ทำไมนายถึงเรียกฉันมาเร็วแบบนี้ล่ะ คาชิคุง" สีหน้าผมตอนนี้เป็นยังไงไม่รู้ แต่ที่รู้คือผมอยากรู้เหลือเกินว่า คาชิมีอะไรอยากจะบอกผมรึป่าวนะ คงไม่ใช่การจากลาอีกใช่มั้ย..?
"คือว่า..ฉันต้องย้ายโรงเรียนน่ะ พ่อของฉันป่วยหนักมาก แล้วฉันต้องย้ายกลับไปบ้านเกิดที่อยู่เมืองหลวงน่ะ มันเร็วไปเนอะว่ามั้ย? ที่ฉันต้องลาเพื่อนสนิทของฉันในงานวันเกิดตัวเอง ฉันจะย้ายออกเย็นนี้ เพื่อไปจัดงานวันเกิดที่บ้านเกิดฉัน ฉันต้องขอโทษนะ ขอโทษที่...ปีนี้ฉันไม่ได้อยู่กับนายน่ะ.."
เขาซุกลงมาที่อกของผม ร้องไห้ฟูมฟาย ในขณะที่ผมเองก็กำลังยื่นนิ่ง เหมือนไม่รับรู้อะไรเลย แต่ข้างในใจ...มันเจ็บเหลือเกิน...ต้องจากกันจริงๆหรอ..?
...ผมโอบกอดเขาอย่างแน่น ร้องไห้ตามๆกันไป ผมลูบหัวเขาช้าๆ ทั้งที่ตัวผมเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่..
"คาชิ นาย...จะไปจริงๆหรอ..?" ผมถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ว่าสิ่งที่ผมได้ยินมันไม่ผิด
"อื้อ จริงสิ แต่มันไกลจากที่นี้มากเลยนะ แม้จะอยู่ในญี่ปุ่น..." เขามองท้องฟ้า ลมพัดเย็นๆ กับความรู้สึกที่...อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
"คาชิ...ผม...ผมมีอะไรอยากจะถาม" ผมก้มหน้าและกำหมัดไว้แน่น เพราะผมกลัวที่จะพูดออกไป
"หื้ม..อะไรงั้นหรอ" คาชิเช็ดน้ำตา และตั้งใจฟังในสิ่งที่ผมกำลังจะพูด
"คือว่า..คือ..."
"นายว่ามันแปลกมั้ยที่ผมจะชอบผู้ชาย?"
...
..
.
>>>รอตอนต่อไปนะคะ ;)
Guest
