เรื่องนี้ลงจบแล้วค่า
... โปรย ...
“ความคิดถึงนี่มันทรมานนะบัว คิดถึง แต่ทำอะไรไม่ได้ ... คิดถึง แต่แสดงออกไม่ได้ พิชญ์ไม่รู้จะเปรียบกับอะไรได้เลย”
“พิชญ์ได้แต่หวังนะ หวังว่าสักวันเราจะจับมือกันได้ทุกที่แบบไม่ต้องปล่อย ทั้งที่ตอนนี้พิชญ์ก็ทำได้ และพร้อมทำ แต่พิชญ์ห่วงความรู้สึกของบัว”
“มุมมองของคนอื่นๆที่มองเรา มันต่างกับเราที่จะมองแต่ตัวเราเองนะพิชญ์ พิชญ์มีสังคม มีงาน แต่บัวไม่ต้องใช้สิ่งเหล่านั้น และบัวก็ไม่เป็นไรเลยสักนิด บัวอยากให้พิชญ์รู้ว่าทุกวันนี้ที่เรามีกันแบบนี้บัวมีความสุขที่สุดแล้ว”
เขาดึงเธอเข้ามากอดไว้อีกครั้ง กอดนี้มันอบอุ่นกว่าครั้งไหนๆ เป็นกอดที่ทำให้ความทุกข์อื่นๆกลายเป็นเพียงเศษผงที่พัดผ่านไป ความสุขจริงๆมันก็เพียงตรงนี้ เพียงแค่รู้ว่ายังมีอีกคนที่ห่วงใยเขา พิชญ์ขอแค่นี้จริงๆ
“ขอบคุณนะบัว ไม่ว่าจะพูดกี่รอบพิชญ์ก็ต้องขอบคุณ”
“บัวเป็นกำลังใจของพิชญ์นะ เป็นพลัง เป็นฝันดี”
“และเป็นหัวใจ”
“รักบัวนะครับ”
สองมือเล็กๆกอดตอบเขาแน่น นับตั้งแต่วินาทีนี้เธอจะไม่ลังเลใจที่จะรักเขาอีกแล้ว ... จะไม่ทำอีก ขอบคุณนะพิชญ์ ขอบคุณจริงๆ
......................................................
Guest
