หลงรักร้าย

เค้ามาอยู่หน้าบ้านของคนที่เกลียดชัง...

ความเครียดแค้นนำพาให้เค้ามายืนตรงนี้

ความชิงชังที่มีให้กันมันเกินที่จะเยียวยา

เมื่อมาถึงก็ได้เจอกับคนที่เค้าตามหาอยู่หน้าบ้านพอดี

สายตาดูถูกเหยียดเหยียมไล่ตามองตั้งตาหัวจรดเท้า

เพศกำเนิดเป็นชาย แต่เรือนร่างกลับเหมือนผู้หญิง

ซะมากกว่าด้วยความสูงไม่น่าจะเกิน165ซม.

แต่ที่เด่นชัดสุดคงจะใบหน้าหวานที่ติดจะมีลักยิ้มบุ๋มน้อยๆที่เกือบๆจะติดคาง

"หึ..ก็แค่เด็กร่านๆ ที่หน้าด้านจะเอาผัวคนอื่น

ถ้าร่านขนาดนี้ คงจะกำลังจะไปเสนอให้เค้ากระแทกไปทั่วสินะ"

คนตัวเล็กในตาวูบไหวพริบตานึงก็แข็งกร้าว

เมื่อได้ยินเสียงด่ากระทบส่อเสียดใส่เค้า

เชิดหน้าเบ้ปากใส่แล้วรีบสถบคำหยาบกลับไปพอๆกัน

"หึแล้วมันหนักหัวมึงรึไง รึอีพี่สาวเสียงแหลมเป็นเปรตมาร้องขอส่วนบุญของมึง มันจะเอามาฟ้องมึง ไม่มีปัญญารั้งผัวไว้สินะ เพราะดีเป็นหมาบ้าไล่กัดเค้าไปทั่ว

แต่แล้วยังไง มึงจะทำไมกูห๊ะ!"

รอยยิ้มเหยียดหยันที่ประดับใบหน้าคมคร้ามแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าทมิฬน่ากลัวย่างก้าวเข้าหา จนคนตัวเล็กต้องถอยล่น แต่ก็ช้ากว่าคนตัวสูงที่คว้าเข้าที่เอวเล็กจนเค้ายังรู้สึกว่ามันเล็กกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก

แต่ก็หาได้สนใจในเมื่อความสนใจนี้มันเพ่งไปอยู่ที่ปากแดงอิ่มที่ท้าทายเค้า

"ปากดีอย่างนี้ มันน่าหาอะไรๆ

มากระแทกปากนะว่ามั๊ย"

กระชับเบียดตัวตนเค้ากับหน้าท้องนุ่ม

คนตัวเล็กดิ้นรนแข็งขืนตัวหนีความใกล้ชิดที่มากเกินรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่ดุนดันบดเบียดที่หน้าท้อง

"หึแล้วยังไงมึงคิดว่ากูจะยอมให้มึงมาทำอะไรกูได้รึไง

"ปล่อยกู กูบอกให้ปล่อย! ไอ้สัดหมา!"

ความพยศตรงหน้ายิ่งกระตุ้นนักล่าให้ตะครุบเหยื่อ

มือที่เหลืออีกข้างบีบแหกแบะขย้ำก้นกลมกลึงที่ซ่อนใต้เนื้อผ้าฝ้ายตัวบาง ที่เค้าไม่คิดว่ามันจะซ่อนรูปขนาดนี้ เห็นตัวบางๆแต่ก้นงอนนุ่มล้นมือ เค้าขย้ำอย่างมันส์มือไปมา พร้อมเอ่ยวาจาที่เชือดเฉือนใจคนฟัง

"นอกจากปากดีแล้ว"รู"จะยังดีเหมือนปากมั๊ย

คงจะหุบไม่สนิทแล้วสินะร่านขนาดนี้"

หึอยากลองดูเหมือนกันนะ แต่ติดที่มึงมันน่าขยะแขยงจนกูคงจะลองไม่ลง ไว้ว่างๆ....กูจะหาอะไรมายัดให้! จะได้ไม่เที่ยว ร่านไปหาผัวคนอื่น!"

เพี๊ยะ!

พูดจบก็ฟาดไปที่ก้นกลมเป็นการตบท้าย

คนตัวเล็กสั่นไหวไปกับสัมผัสหยาบโลนที่ได้รับ ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเค้าอย่างนี้ คำดูถูกที่ได้รับเค้าสลักฝังไปกับใจก้มหน้าไม่ให้อีกคนเห็นถึงน้ำตาคลอใสกับดวงตาแดงก่ำ เค้าจะให้อีกฝ่ายเห็นถึงความอ่อนแอของเค้าไม่ได้

"ไอ้เหี้ย!ไอ้สัด!"

รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักร่างสูงออก

พร้อมเหวี่ยงหมัดน้อยๆเข้าใส่

ปั่ก!

แต่ด้วยความสูงที่เหลื่อมล้ำกันอยู่มากจึงทำให้แค่เฉี่ยวๆปลายคางเท่านั้น

จังหวะนั้นคนตัวสูงผงะหลังไปเล็กน้อย

จากนั้นเค้ารีบวิ่งหนีเข้าบ้าน ทั้งโกรธระคนกับอายที่อีกฝ่ายทำกับเค้าในที่โล่งแจ้งขนาดนั้น

คนตัวสูงลูปคลำที่ปลายคางรู้สึกเจ็บเล็กน้อย

"ฝากไว้ก่อนเถอะ วันหน้ามึงจะไม่มีทางหนีกูพ้น กูจะทำให้มึงรู้สึกถึงความทรมานจนไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยหล่ะ"

เสียงรถหรูขับออกไป ทั้งยังเอาความรู้สึกดีที่เคยมีต่อกันในอดีตจางหายไปด้วย

"ฮึก..ทำ..ทำไม ต้องเกลียดน้องขนาดนี้ ฮึก..ใจร้าย

ฮึก..ทำไมต้องใจร้ายกับน้องด้วย ฮึก.."

คนตัวเล็กนอนกอดตัวเองบนเตียงนอน พร้อมน้ำตาที่รินไหล ไม่อาจจะห้ามไว้ไม่ให้ไหลได้อีกแล้ว ความแข็งกร้าวที่เห็นคงทำได้เพียงต่อหน้าคนตัวสูงเท่านั้น แต่ภายในใจบอบช้ำเสียใจจากคำดูถูกว่าร้าย ของคนที่เค้า

เคยมีความทรงจำที่ดี...ใช่แค่เคยมีความทรงจำที่ดี จากนี้พวกเค้าคือคนที่เกลียดกันเท่านั้น!