ถ้าเปลี่ยนทุกสิ่งได้...ถ้าเปลี่ยนอนาคตได้
ใช่...ความปรารถนานั้น...ถ้าเพียงเรื่องแค่นั้น พลังของอิซานามิไม่ใช่เรื่องยากเลยแม้แต่น้อย
ร่างของนภาแห่งอาคาวาเล่ภายในสวนลึกสุดของป่าต้องห้ามอันเงียบงัน ผู้หญิงคนเดียวอยู่ท่ามกลางป่าลึกที่เต็มไปด้วยอรพิษและสัตว์ร้ายอันตรายทั้งหลายบนโลกหากแต่เรื่องนั้นไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลเลยแม้แต่น้อย เพราะสิ่งที่น่ากลัวที่สุดหาใช่สัตว์ร้ายเหล่านั้นแต่คือตัวของเธอเอง
ความเจ็บปวดจนอยากจะย้อมทุกสิ่งรอบกายให้กลายเป็นสีดำ สีดำแห่งความมืดมิดจากดินแดนส่วนลึกที่สุดอันแสนน่าหวาดกลัวของเหล่ามนุษย์...ที่ๆเป็นสถานที่ทีถูกปกครองโดยตัวตนของเธอ...ดินแดนแห่งความมืดมิดโยมิ...ที่ๆไม่ว่าใครก็ไม่มีวันอยากเหยียบกายเข้าไปยังดินแดนเขตหวงห้ามของเทพแห่งความตาย
..ฮึ..ก....
อยากจะกรีดร้องออกมาให้สุดเสียง ต้องการจะลบเลือนทุกอย่างรอยกายให้หายลับไป อยากจะทำลายทุกสิ่งที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด ให้พวกมันพังพินาศย่อยยับไปจนไม่เหลือชิ้นดี
กับคนที่มันพรากลูกไป...แม่จะฆ่าพวกมันให้หมด...พวกมันที่พรากตัวตนของลูกไปจากอ้อมอกแม่...
มือบางที่ขยับกำแน่นบนพื้นดิน เล็บจิกไปบนฝ่ามือจนเรียกเลือด ไม่อาจทานทนอีกต่อไปเมื่อความทุกข์โศกและความเจ็บปวดถูกหลั่งรินออกมารอบกาย คลื่นพลังของอิซานามิที่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างให้เหือดแห้งและตายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี เกาะทั้งเกาะแทบจะเป็นเกาะร้างภายในทันที
“จะดีเหรอครับคุณฮิบาริ ถ้าเข้าไปทั้งตอนนี้อาจจะถูกลูกหลงไปด้วยนะครับ จากที่ได้รับรายงานสภาพของป่าทั้งเกาะตอนนี้มัน...”
“ออกเครื่องได้แล้วคุสะ”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่...รีบออกเครื่องเดี๋ยวนี้ อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำอีกรอบ”
“ค..ครับ!!”
ไม่ต้องรอให้ทอนฟาตะบันหน้า เมื่อเพียงแค่น้ำเสียงที่เรียบเย็นไปถึงขั้วกระดูกดำก็ทำให้อดีตรองกรรมการคุมกฏหันมาบังคับเครื่องเฮลิคอบเตอร์พร้อมกับนักบินลูกน้องใต้อาณัติอีกคนข้างๆของผู้พิทักษ์เมฆาให้ขึ้นบินทันที
..แม่ช่วยลูกไม่ได้...
..ฮึก...
หยาดน้ำตาที่ไหลหลังริน ฟันขาวขบกัดริมฝีปากจนเลือดซึม ความเจ็บปวดที่ก่อปะทุขึ้นภายในอกข้างซ้านมันมากมายเกินกว่าที่มิเอระจะสามารถความคุมความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป
แม่คะ..
ภาพลวงตาของเด็กน้อยเรือนผมสีดำพร้อมกับใบหน้าที่ราวกับลอกเธอมายืนอยู่บนพื้นดินที่มีเศษซากของเหล่าวัชพืชที่แห้งตายเพราะพลังของอิซานามิอยู่เบื้องหน้าตน
ภาพของเด็กน้องที่ยิ้มให้กับหญิงสาว ก่อนที่ร่างของเด็กน้อยจะหันหลังให้เธอก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าห่างออกไป...ห่างออกไปไกล...ขึ้นเรื่อยๆ...
ลาก่อน...
“เดี๋ยว...ไม่...”
..เรน่า...
ไม่นะ!! อย่าไป!!!
มือเรียวที่เอื้อมออกไปสุดแรงหวังไขว่ขว้าร่างของเด็กสาวเอาไว้ หากแต่กลับมีเพียงแค่ความว่างเปล่าไร้ซึ้งร่างของเด็กน้อยราวกับว่ามันไม่เคยมีอยู่จริง
...ถ้าลูกไม่อยู่กับแม่แล้ว...งั้นแม่ก็ไม่คิดที่จะอยู่บนโลกที่โสมมนี้เช่นกัน
จะทำลายมันให้ย่อยยับไม่ให้เหลือชิ้นดี
..โลกที่มันพรากลูกไปจากแม่...
ในเวลาเดียวกันบนเกาะร้างที่ถูกทำลายและปกคลุมด้วยไอสีดำของอิซานามิ เฮลิคอปเตอร์ลำเดียวกับที่อดีตกรรมการคุมกฏเป็นคนบังคับพวงมาลัย กำลังขับวนลอยอยู่เหนือน่านน้ำทะเลที่ห่างจากตัวเกาะมาพอสมควร
“ตัวเกาะอยู่ด้านหน้าห่างจากเราไปเพียงไม่ถึงเมตร หากแต่ดูเหมือนว่าเราไม่สามารถจะเข้าไปใกล้ได้มากกว่านี้แล้วครับคุณฮิบาริ ทางทีดีผมว่า...”
คุซาคาเบะที่เอ่ยรายงานร่างสูง หากแต่ยังไม่ทันที่เจ้าของทรงผมรีเจนท์จะหันไปเอ่ยรายงานกับผู้เป็นนายอย่างจริงจังนั้นกลับไร้วี่แววของผู้พิทักษ์เมฆาของวองโกเล่แฟมิลี่ที่นั่งอยู่ด้านหลังเบาะคนขับเสียแล้ว เหลือเพียงประตูด้านข้างที่ถูกเปิดไว้พร้อมกับกระแสลมที่ปะทะเข้ามาตีหน้าอย่างไม่ทันได้เตรียมตัว
“ค...คุณ ฮิบาริ!?!!!”
สติที่รางเลือนจนแทบจะถูกครอบงำให้กลายเป็นสีดำ หากแต่หญิงสาวกลับรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาบนตัว ก่อนที่จะรู้สึกถึงสองแขนแกร่งที่เข้ามาโอบอุ้มร่างของเธอขึ้นเหนือพื้นดิน
“มันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้”
เสียงทุ้มที่เอ่ยถามหากแต่มันช่างอ่อนโยนและมักจะเต็มไปด้วยความห่วงใยเหมือนกับใครบางคนในความทรงจำที่มักจะพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้กับเธอเสมอ
“...”
หญิงสาวมิได้เอ่ยอะไร ความมืดพร่ามัวที่ไม่อาจทำให้มองเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย หากแต่แค่อ้อมกอดอ่อนโยนที่อบอุ่นนี้มันก็ทำให้เธอรับรู้ถึงตัวตนของอีกคนได้อย่างไม่ยากเย็น และเพราะแบบนั้นจึงทำให้หญิงสาวถึงกับหลุดสะอื้นออกมาก่อนที่สติจะถูกพรากไปอย่างสมบูรณ์...
ใจที่โศกลึกกับความอบอุ่นอ่อนโยนที่ทำให้อกด้ายซ้ายต้องรู้สึกเจ็บปวด...เมื่อราวกับต้องถูกตอกย้ำซ้ำๆว่าคนที่จะพรากเอาความอ่อนโยนนี้ไปในอนาคตซักวันหนึ่งก็คือตัวเธอเอง
กับคำสาปแห่งชะตากรรมที่ต้องสังหารบุคคลผู้เป็นที่รักด้วยสองมือนี้ของตนเอง
ความจริงแสนอันโหดร้ายที่ไม่อาจจะปฏิเสธมันได้ลง
ใบหน้าคมที่ก้มมองใบหน้างดงามของหญิงสาวที่ตนนั้นหลงรักอย่างสุดหัวใจ หากมิเอระก็ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าดวงตาของอีกฝ่ายในยามนี้ มันกำลังสั่นไหวมากแค่ไหน
...เพียงเพราะได้เห็นใบหน้าอันแสนทรมานแม้ในยามหลับของหญิงสาว...มันก็ทำให้หัวใจของเขาแทบแหลกสลาย...
“เธอคง...ไม่ได้คิดจะทิ้งผมไปอีกครั้งใช่ไหม...”
“...มิเอระ...”
TBC..(?)
Guest
