ฝาแฝด

บทนำ

กริ๊ง กริ๊ง กร๊งงงงงงงงง เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นและสั่นไปสั่นมา อยู่นานพอสมควรจึงทำให้ผู้บริหารหนุ่ม ต้องหยุดชะงักและรับโทรศัพท์

<ฮัลโหล สวัสดีครับนี้ใช่ญาติของคุณ="" อริณ="" ศิรการนนท์มั้ยครับ="">

<ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ="" ทำไมคุณเอาเบอร์พี่สาวผมมาโทร="">

<ทำใจดีๆไว้นะครับ พอดีผมเป็นหน่วยกู้ภัยพี่ของคุณประสบอุบัติเหตุครับ="" คุณอริณเสียชีวิตแล้วครับ="" ตอนนี้กำลังนำศพไปที่โรงพยาบาลครับ="">

เขาแทบจะไม่เชื่อหูของตัวเอง โทรศัพท์ที่เคยกำแน่นได้กลับหล่นลงไปอยู่ที่ฝาเท้าเค้าชะงัก หลังจากนั้นเมื่อตั้งสติได้จึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและถามว่า

<โรงพยาบาล ไหนครับ="">

<โรงพยาบาลxxxครับ>

เขาจึงรีบลุกโดยลืมไปเสียทุกอย่าง รีบลงมาจากที่ทำงานไปที่จอดรถและรีบสตาร์ทรถหรูราคาแพงขับด้วยความเร็วสูง จนขับไปถึงโรงพยาบาลที่นำร่างพี่สาวอยู่เขาจึงรีบไปถามพยาบาล

<มาติดต่อรับศพ คุณอริณ="" ศิรการนนท์ครับ="">

<ไม่ทราบว่าเป็นญาติรึป่าวครับ>

เขารีบร้อนรีบตอบไปเพื่อที่จะไปหาพี่ให้เร็วที่สุด

<ครับผมเป็นน้องชาย>

<ขอทราบชื่อด้วยคะ>

<อรัณ ศิรการนนท์="" ครับ="" เลขบัตรประชาชนxxxxxxxxxxxxx="">

<ห้อง502ชั้น13นะคะ>

เขาไม่รีหรอและรีบขึ้นลิฟ พอออกจากลิฟเข้ารีบหาห้องตามที่พยายาบาลบอกเปิดประตูเข้าไปเข้าแถบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เขาพุ่งตัวเขาไปโอบกอดร่างของผู้หญิงที่นอนแนบนิ่งอยู่ต่อหน้า

<พี่ตื่นขึ้นมาคุยกับฉันก่อนสิ วันนี้เป็นวันสำคัญของเราฉันเตรียมเค้กไว้ให้พี่เตรียมของที่พี่ชอลทั้งนั้นเลย="" พี่ไม่อยากรู้หรอว่าฉันเตรียมอะไรไว้ให้="" พี่ตื่นขึ้นมาสิ="">

ชายหนุ่มร้องไห้ปนเขย่าตัวพี่สาวของตนเองและพูดขึ้นมาด้วยความสอึกสอื้นอีกว่า

<ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้พี่ภูมิใจเลยยังไม่ได้บอกรักเลยพี่ตื่นขึ้นมาฟังก่อน>

ได้เวลาและดึกมากแล้วเขาจึงรีบกลับไปยังคอนโดที่ตนเองอาศัยอยู่กับพี่สาว เปิดประตูเข้าไปต้องพบกลับความมืดมิตร ชายหนุ่มจึงเริ่มค่อยเปิดไฟ

<สุขสันวันเกิดอายุครบ27แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะ>ทั้งสามคนพูดพร้อมกันแต่ เพื่อนหนึ่งในสามคนสงสัยว่าทำไมคนที่กลับมาถึงมีแค่คนเดียว

<ริณไปไหนอะไม่กลับมาพร้อมกันหรอเค้กไอติมกลัวละลายหรอแกตั้งนาน>

<ริณคงไม่ได้กลับมาแล้วแหละ>

<ทำไมอะ ริณไปไหนหรอ="">

<ริณเค้าไปสบายแล้ว จีนแกช่วยฉันจัดงานให้ริณด้วยนะ="">พูดทั้งน้ำตา

ทุกคนต่างพากันร้องไห้ โดยเฉพาะรัณที่ร้องไม่หยุด

<แกกินอะไรบ้างเถอะนี้ตั้งแต่เข้าห้องมาแกก็เอาแต่ร้องไห้ เดี๋ยวจะทรุดนะ="">

<ฉันกินอะไรไม่ลงเสียใจที่ที่ผ่านมาฉันมั่วแต่ทำงานจนไม่มีเวลาเอาใจใส่คนที่เค้าห่วงฉันเป็นทุกอย่างให้กลับฉัน ฉันเสียดายเวลาที่ผ่านมา="">

<แกคนเราเคยย้อนเวลาได้ที่ไหน พรุ่งนี้พวกฉันสามคนจะไปรับศพริณเป็นเพื่อนแกเอง="">

<ฉันจะไม่ทิ้งแก>

<ฉันก็เหมือนกัน>

ทุกคนร้องไห้และตกลงกันมาจะค้างคืนเป็นเพื่อน