nnn ไม่ใช่กลุ่มนักล่าฆ่าหัว หรือฆาตกรธรรมดา เราคือกลุ่มคนที่เดินหน้า ฆ่าคนที่ตำรวจละเลยต่างหาก เงินไม่สามารถซื้อเราได้ แต่ถ้ามันหนาพอคุณสามารถจ้างเราไปทำร้ายใครก็ได้ คุณไม่มีสิทธิเลือกว่าจะให้เราฆ่าหรือแค่ทำร้าย เพราะถ้าคุยกันไม่ลงตัว ผมคงกลัวว่าคุณนั้นแหละ จะเป็นศพรายถัดไป
"ชื่อของนายคืออะไรไอ้เปี๊ยก"
"ชื่อของผม..."
**********
"เอ็นๆ ตื่นก่อนสิ พวกเราแย่แล้ว" แรงสะกิดเบาๆที่ขาซ้ายของผมที่ห้อยพ้นออกไปนอกแปลที่ผูกติดไว้กับคานเหล็กแห่งหนึ่งที่โรงงานเก่าที่ถูกทิ้งล้างมานาน มันคือที่ๆผมนำมารีโนเวทใหม่เพื่อเป็นที่พักพิงให้คนของผม
"อื้ม..มีอะไร" ถึงจะตอบแต่สารภาพตามตรงเลยก็คือตาผมยังไม่ยอมเปิดแม้จะดูว่ารอบกายนั้นเกิดอะไรขึ้น
"มีคนต้องการคุยงานกับนาย"
"เท่าไหร่" ถึงจะไม่ต้องพูดอะไรมากความก็คงรู้ๆกันอยู่แล้ว งานทที่พวกเรารับนั้นไม่มีอะไรเลยนอจาก..ไม่ไปขู่ ก็ฆ่าให้ตาย
"เท่าที่นายต้องการ" เสียงนุ่มทุ่มทำให้รู้สึกถึงความนิ่งสงบของน้ำลึก ที่ไม่ใช่ทะเลไม่ใช่มหาสมุทร แต่มันคือน้ำบนหุบเขาที่อยู่ห่างจากน้ำตก เสียงที่เก็บซ่อนความเกรี้ยวกราดไว้ยังไงละ
"50 ล้านเป็นไง" ผมว่าพลางลุกขึ้นขยี้ตาเบาๆ ปรือตาสู้แสงสว่างของช่วงกลางวัน ทันทีที่สายตาของผมปรับให้เข้ากับแสงได้ สิ่งตรงหน้าก็ทำเอาผมชะงักไป...น่ารัก..ชิบหายเลยวะ...ร่างเล็กผมสั้นระต้นคอระหงส์ ผิวขาวเนีบยที่รอดพ้นเนื้อผ้าอกมาทำเอาผมแอบลอบกลืนน้ำลาย ร่างตรงหน้าก้มหน้าก้มตาเขียนบางอย่างลงเช็ก ก่อนจะยื่นมาทางผม
"ฆ่าพ่อฉัน..."
"ขอทราบชื่อของนาย" ครับ ฟังไม่ผิดหรอก ผมอยากรู้จักเขา เจ้าของร่างขาวคอสวยนี่ หน้าตาก็ไม่ได้ดูน่ารักอะไรหรอก ออกไปทางคมสวย แววตาเหมือนหมาป่าที่ถูกทิ้ง ดูเดียวดายแต่ก็ไม่ละทิ้งสัญชาตญาณของเผ่าพันธ์
"ว่าไงนะ? ชื่อของฉันเนี่ยนะ" ร่างตรงหน้าเอียงคอลงเล็กน้อย ใครจะมองว่ามันปกติแค่ไหนก็ตามทีเถอะ ในสายตาผมมันน่ารักมาก..น่ารักแปลกๆ
"ใช่..ชื่อของนายนั้นแหละ ฉันก็ต้องขอทราบชื่อของลูกค้าไว้เป็นหลักประกันหน่อยสิ เผื่อนายเอาฉันไปแจ้งตำรวจขึ้นมาฉันจะได้ซักทอดมาถึงนายได้"
"ฉันชื่อ...ปอร์เช่" ว่าจบเจ้าของชื่อก็หันหลังเดินจากผมไปทันที ถูกใจ..ซะแล้วสิ
"ปกตินายไม่ถามชื่อลูกค้านี่เอ็น"
"นี่ไม่ใช่ลูกค้า นี่คือว่าที่ภรรยาของฉันต่างหาก"
"ยังไง?"
"ไปสืบข้อมูลของปอร์เช่ที่รักของฉันมาหน่อยสิ..เบิร์ด" ว่าจบผมก็ทิ้งตัวนอนรอข้อมูลของว่าที่ ที่รักของผมทันที อ่า..ปอร์เช่งั้นหรอ...ไว้เจอกัน..หึหึ