Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ
กระดาษแถบสีไล่เฉดตั้งแต่ความเข้มระดับดำขึ้นมาเป็นเทาและสว่างสิ้นสุดที่สีขาว ปลายนิ้วเล็กๆ จิ้มลงบนเฉดสีเทาเข้มขณะหัวเราะชอบใจกับชายหนุ่มผู้หนึ่งที่นั่งเล่นบนพรมด้วยกัน เขาทั้งสองถูกรายล้อมด้วยโซฟาสีดำจากด้านหลังและด้านข้างซ้ายขวา เด็กน้อยส่งเสียงอ้อแอ้รอให้คนตรงหน้าเลือกสิ่งของมาทายเฉดสี ผู้เป็นพ่อหยิบหมอนอิงทรงสี่เหลี่ยมมายื่นให้ นิ้วป้อมสั้นจิ้มลงสีดำในทันที
“ลูกใครเนี่ย เก่งที่สุดเลย” มือใหญ่ลูบลงศีรษะอย่างเอ็นดู ก่อนเขาจะอ้าแขนรอให้เด็กน้อยยันตัวลุกแล้วเดินเต๊าะแตะมาหา แม้จังหวะการเดินยังไม่สม่ำเสมอและมีการเซไปมาบ้าง แต่ถือว่าพัฒนาการของลูกเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าใครชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มเจ้าหนูน้อย โดยไม่ลืมคว้าแผ่นทดสอบเฉดสีมาด้วย
“มาดูในครัวกันดีกว่า จะยังตอบถูกไหมนะ” เขาปล่อยทิ้งของเล่นทั้งหลายไว้บนพรมสีขาว แล้วมุ่งตรงไปส่วนของครัวที่กว้างขวาง มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนหันหลังให้กับพวกเขา เธอปรุงอาหารอยู่ตรงเตาไฟฟ้า กลิ่นหอมของซุปทำให้ชายหนุ่มชะโงกดูมื้อเย็นตรงเตา และไม่ลืมที่จะหอมแก้มหญิงผู้เป็นที่รัก เขาไม่อยู่เกะกะเธอ จึงพาลูกไปพูดคุยกันบริเวณเคาท์เตอร์กลางห้องครัว เขาหยิบจับจานชามที่ประกอบด้วยสีเทาหลากหลายเฉดให้ลูกน้อยหัดแยกแยะ หรือกระทั่งของที่อยู่ในตู้แช่อาหาร เมื่อไม่มีอะไรให้ทายเล่นกันแล้ว เขาจึงกลับมายืนตรงเคาท์เตอร์ตรงกลางเช่นเดิม มองดูหญิงสาวขะมักเขม้นกับการทำอาหาร เส้นผมของเธอพลิ้วไหวยามขยับตัว
“ผมของคุณแม่มีเฉดอะไรครับ?” เขาชี้ไปยังผมที่ยาวถึงกลางหลังนั่น แทนที่ลูกของเขาจะมองกระดาษเฉดสี กลับมองซ้ายมองขวาเหมือนหาบางสิ่ง จนกระทั่งสายตาได้มาหยุดที่แอปเปิลในตะกร้าผลไม้ เด็กน้อยร้องอ้อแอ้และเหยียดนิ้วตรงไปที่ผลไม้ประจำบ้าน เป็นคำตอบที่ชัดเจนแล้วว่าหญิงสาวมีสีผมสีเดียวกับแอปเปิล ทว่าชายหนุ่มกลับไม่เห็นเหมือนกับสิ่งที่เด็กคนนี้บอก จากสายตาเขา สีผมนั่นยังคงเป็นเฉดสีเทาเข้ม แต่ไม่ว่าจะยื่นกระดาษเฉดดำ-ขาวให้เจ้าหนูนี่ยังไง นิ้วเล็กนั่นยังชี้ที่แอปเปิลไม่เปลี่ยนแปลง
Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ
Guest
