เทพบุตร วายร้าย

ในที่สุดก็ได้ฤกษ์นำนิยายรักคอมมิดี้มาลงให้อ่านกันค่ะ ลงแค่ 50% เท่านั้นนะคะ ฝากติดตามด้วยค่ะ  

P.S. ด้วยเหตุที่ภาษาไม่สละสลวย ขอสงวนไว้แค่อายุ 18 อัพได้อ่านกันค่ะ แต่เนื้อหา NC ไม่มีเยอะนะคะ มีนิดเดียว เน้นความฮาและบ้าของตัวละครค่ะ 

🌳 🌳 🌳 🌳 

บุษบารัมไพ & แดน ประภาพิมุก (คู่แค้นอาฆาตตลอดชีพ) 

ร่างของแดนแทบกระเด็นออกมาจากห้องนอนของตัวเองแทบไม่ทัน ศักดายืนมองตาปริบๆ เมื่อเจ้านายของตัวเองมีท่าทางลนลานแทบคลานออกจากห้องของตัวเอง ใบหน้าแดงซ่าน ผ้าข้าวม้าที่มีบนกายผืนเดียวแทบจะหลุดออกจากเอวหนา 

“มึงมองอะไร ไอ้สัตว์!” เสียงของแดนแหวขึ้น  

กูอีกแล้ว! ศักดานึกค่อนขอดในใจหากแต่ไม่กล้าเอ่ยออกไปแบบที่ใจคิด “มองชีเปลือยครับ” แต่ก็ยังไม่วายกัดเอาเจ้านายของตัวเองไปบ้าง และแดนยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรโต้ตอบออกไป เสียงของบุษบารัมไพก็ดังอยู่ไม่ห่าง หล่อนยืนจังก้าอยู่ยังประตูห้องนอน 

“ไอ้เลว!” บุษบารัมไพถลึงตาใส่ทั้งเจ้านายทั้งบ่าว 

นึกอับอายอยู่หรอกที่ปล่อยให้แดนนำพาสร้างความวาบหวามทำเอาตอนนี้หญิงสาวรับรู้ได้ว่าร่างกายช่วงต่ำลงไปจากสะดือมันเปียกชุ่มและนั่นคืออาการฝันเปียก ที่หญิงสาวเคยได้ยินแต่ไม่เคยได้รู้สึกว่ามันสร้างความรัญจวนซาบซ่านได้ดีขนาดนี้มาก่อน  

“เอ้า...อรุณสวัสดิ์ครับคุณนาย” ศักดารีบพนมมือนั่งไหว้ปลกๆ มองเห็นสภาพร่างกายและใบหน้าแล้ว ศักดาคิดว่าวันนี้ระเบิดคงลงลูกใหญ่เอาการ และพานคิดสงสัยเล่นๆ ว่าเห็นทีแดนคงต้องฝีกปรือฝีมือให้ดีกว่านี้ นี่คงทำให้คุณนายสุขสมไม่สุดละสิ!! 

“เอากองไว้ตรงนั้นแหละ!” 

นี่ขนาดว่าไม่สบายนะ ถ้าสบายดีแดนไม่อยากจะคิดว่าตัวเองจะโดนอะไรบ้าง 

“นายแดน ไอ้สารเลว!” อาการโกรธทำให้บุษบารัมไพลืมเลือนบุญคุณที่เขาช่วยชีวิตไว้เสียสนิท ตอนนี้บุษบารัมไพนางมารร้ายตัวจริงเข้าสิงร่างอีกรอบ 

“อ้าวคุณนาย นี่อย่ามาโทษผมนะ” แดนยืนประจันหน้าคนที่โกรธจัดจนหน้าแดงกลายเป็นดำเอา  

ก่อนหน้าไม่นานหล่อนยังกอดเขาแนบแน่น และก็ยังครางอย่างพึงพอใจอยู่เลย ต่อให้จะเป็นแค่ฝัน นั่นก็ถือว่าเขาทำฝันหวานของหล่อนให้มันเป็นจริงละหว้า 

“ไม่ให้โทษแกแล้วจะให้ไปโทษไอ้ด่างเหรอ!” หลังจากพูดจบ ไอ้ด่างที่นอนเอาหน้าทาบไปยังพื้นดินก็กระดิกหูสองข้าง แล้วยกหน้าตัวเองขึ้นอย่างงุนงง มันได้ยินคนเรียกชื่อมัน ขาสี่ข้างเร็วเท่าความคิด พร้อมเสียงเห่าทักทาย วิ่งตึงตังขึ้นมาบนเรือนบ้าง 

“มึงลงไปเลยไอ้ด่าง ไม่ใช่เรื่องของหมา!” 

หมวดโดม & คุกกี้ (คู่รักหวานแหววตลอดกาล) 

ทันทีที่ปิดประตูลง หมวดร่างสูงก็เดินเข้ามาใกล้คนที่เขาคิดถึงทุกวินาที และก้มหน้ามายังใบหน้าหวานแต่หล่อนดันใบหน้าเขาไว้ได้ทันท่วงที 

“จะทำอะไรคะ” หล่อนตกใจไม่เบากับการกระทำที่เขาทำเหมือนกับว่าหล่อนเป็นคนรักของเขาเสียอย่างนั้นแหละ แล้วหมวยที่ยืนเด่นอยู่นั่นล่ะใครกัน 

“ผมคิดถึงกี้น่ะ” เขาบอกอายๆ ยอมรับว่าลืมตัวเผลอทำความสนิทเกินกว่าเหตุเพราะห้ามใจไม่ไหว ยิ่งในยามที่มองมายังปากอวบอิ่มยิ่งทำให้เขาร้อนรุ่มหนักเข้าไปอีก 

“คิดถึง?​ แล้วข้างนอกนั่นล่ะคะ” 

“ฮื่อ หมวยน่ะเหรอ” คราวนี้เขาเข้าใจอารมณ์แง่งอนของฝ่ายหญิงเป็นอย่างดี หมวดหนุ่มดึงเอาร่างบางเข้าหา แนบหน้าผากของตัวเองมายังหน้าผากบาง มองจ้องสบตากับหล่อนอยู่เนิ่นนาน 

“ค่ะ...” หล่อนตอบเขาเสียงสั่น แต่ความจริงนั้นหล่อนสั่นไปทั้งตัวและหัวใจ รู้ตัวว่ากำลังหลงเสน่ห์ตำรวจหนุ่มจริงๆ  

“ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ ผมโสด...” เขาตอบพร้อมยิ้มพราวมาให้ ก่อนจะถามอีกฝ่ายไปอีก “กี้โสดหรือเปล่า มีแฟนหรือยัง” 

“ไม่บอกค่ะ” หล่อนยียวนเล่น เกิดดีใจขึ้นมาจนเนื้อเต้น เมื่อได้ยินว่าเขายังโสด 

“มีอย่างนี้ด้วย” เขาเย้าแหย่เล่น แล้วชนจมูกโด่งเป็นสันเข้าหาจมูกแหลมเล็ก หล่อนอายจนอยากมุดหน้าหนี เกรงว่าเขาจะทำมากกว่านั้นทำให้มือน้อยดันหน้าอกแกร่งนั้นไว้เบา ๆ เพื่อเป็นการเตรียมพร้อมหากว่าเขาจะทำอะไรหล่อนขึ้นมาจริงๆ และคงได้งามหน้าไปทั้งโรงพักแน่ 

“หมวดปล่อยเถอะค่ะ” หล่อนบอกเขาเสียงสั่นความจริงไม่ได้อยากให้เขาปล่อยหรอก อยากอยู่กับเขาแบบนี้ตลอดไปด้วยซ้ำ 

ชายหนุ่มจำใจต้องทำตามที่หล่อนบอกแม้ว่าเขาจะไม่อยากปล่อยอ้อมแขนนั้นออกเลย อยากกอดร่างระหงไว้ในอ้อมกอดให้นานเท่านาน แล้วปาฏิมาก็เล่าเรื่องที่บุษบารัมไพจะไปพบกับแดนอีกในวันนี้ เพื่อเจรจาต่อรองในเรื่องที่ดินอีกสักครั้ง 

“ทำไมต้องเป็นที่ตรงนี้นะกี้” ชายหนุ่มพูดขึ้นเป็นกังวลหนัก มือหนาคลึงไปยังมือบอบบางเบาๆ อย่างพอใจกับสัมผัส 

“เป็นความต้องการของปู่ค่ะ และอาบุษก็ต้องสานฝันให้ได้ด้วย” ปาฏิมาเองก็กลุ้มใจไม่ต่างจากเขา  

“โดมคะ โคมคิดว่าพ่อของโดมจะยอมขายที่ไหมคะถ้าหากว่าได้ราคาดี”