นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองชายร่างสูงโปร่งอย่างสนิทสนม ริมฝีปากเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มแสยะยิ้มที่มุมปากเพียงเล็กน้อยแทบสังเกตไม่เห็น เธอก้าวเข้าไปใกล้ชายหนุ่มสูงโปร่งผู้นั้น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มปรากฏรูปร่างของชายหนุ่มใกล้เข้าไป...ใกล้เข้าไป...จนนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มประสบกับนัย์ตาสีน้ำตาลอ่อนเต็มสองตาหากเพียงแต่ก้าวเข้าไปเพียงครึ่งก้าวลูกตาคงชนกันไปแล้ว
"สวัสดี" เสียงทุ้มนุ่มของชายร่างสูงกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มกว้าง หวานน้ำตาลเรียกพี่
"ไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ" เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกล่าวชักชวน หากมองใบหน้าของชายร่างสูงโปร่งคนนั้นแล้วรอยยิ้มก็หุบลงแทนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
"กันต์รอเพลงนานรึยังคะ" เสียงใสถามชายร่างสูงโปร่งด้วยใบหน้าที่ไม่เปื้อนรอยยิ้ม
"ก็นานอยู่แหละ"
"ดีแล้วค่ะ" เพลงพูดแล้วลงท้ายด้วยเสียงหัวเราะนิดๆ
พวกเขาอยู่ท่ามกลางความเงียบมาหลายสิบนาทีก็มิอาจได้ยินเสียงใดเล็ดลอดออกจากปากของเพลงและกันต์ พวกเขาทั้งสองเป็นคนของใจของกันและกันพวกเขาอยู่ภายใต้ความเงียบและความรักมานานกว่าสองปีเพียงแต่เพลงไม่รู้เลยว่ากันต์รักเธอมากขานาดไหนหากแม้ความเงียบของเธอจะทำให้เขาอึดอัดเพียงใด
"คิดอะไรอยู่คะกันต์" เธอถามเขาแต่สายตาของเธอมีแต่ตัวหนังสือที่เธอกำลังอ่านอยู่
"ผมของพูดกับตัวเองในความคิดได้ไหม แค่นี้ได้ไหม" กันต์พูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด
"อะไรของคุณฉันถามไม่ได้หรอ"
"คุณไม่ที่แม้แต่จะพูดกับผมเลยสักนิด เป็นเรื่องธรรมดาก็ได้ไม่จำเป็นต้องบอกรักผมก็ได้ จริงสิคนที่บอกรักคุณทุกวันก็คือผม แต่...คุณไม่ตอบผมและไม่ที่จะยิ้มให้ผมด้วยซ้ำ" กันต์เดินจากไปโดยไม่มองหน้าเพลงที่กำลังจะพูดอธิบาย
"อ้าว กันต์จะไปไหนล่ะ" ปลายฟ้าเพื่อนของไพลินก็ปรากฎตัวขึ้นมา แล้วทักทายกันต์ที่กำลังจะเดินจากไป
"เกิดอะไรขึ้น" ปลายฟ้าถามเพลง แต่พบกับใบหน้าที่ไม่สู้ดีนักจึงพอจะเดาออกว่าเกิดเหตุการณ์ใดขึ้น เธอจึงเดินตามกันต์ไป
(ติดตามตอนต่อไป)