‘ไอ้หรั่ง มึงทำไรเนี่ย’
‘ไอว่าไอได้กลิ่น’
‘กลิ่นเหี้ยไร’
‘ไอว่าที่นี่มันต้องมีอะไรแน่ๆ’
-ไอ้หรั่งคนมีเซนส์-
=br=
‘หรั่งๆ ลอกข้อสอบบ้างดิ’
‘โน้ววว ยูต้องทำเองสิ’
‘กูทำไม่ได้ ไม่ใช่ภาษาแม่กู’
‘แต่มันเป็นภาษาแม่เขยยูเลยนะ’
-ไอ้หรั่งคนเก่งทุกภาษา
=br=
‘หรั่ง! มึงวิ่งมาทำเหี้ยไร’
‘แฮก ยู แฮก’
‘จารย์เค้าใช้มึงไปยกของที่หลังโรงเรียนไม่ใช่หรอวะ’
‘ยะ เยส แฮก’
‘แล้วมึงวิ่งมาโรงอาหารทำไม’
‘คือ แฮก มีคนมา แฮก ขอเฟส แฮก ไอ’
‘ห้ะ’
‘ไอจะมาถามยู ว่ายูจะให้มั้ย’
‘ไม่ต้องให้’
‘โอเค ไอวิ่งไปบอกน้องก่อน’
‘เดี๋ยวๆหรั่ง!! เดี๋ยว!! มึงวิ่งจากหลังโรงเรียนมาโรงอาหารเพื่อเรื่องแค่นี้อ่ะนะ ไอ้หรั่ง!!!’
‘กลับมาก่อนโว้ยยยยยยย ไอ้หรั่งงงงงง!’
-ไอ้หรั่งคนเจ้าเสน่ห์-
=br=
‘หรั่งๆดูนู่นดิ’
‘ว้อท’
‘แต้งกิ้วฟอร์ขนมนะยูวววว’
‘อ่าว ยู!! เอาขนมไอคืนมา!! ยู!!’
-ไอ้หรั่งคนซื่อ-
=br=
มาพบกับเรื่องราววุ่นๆของเด็กอังกฤษที่พูดไทยชัดยิ่งกว่าอากงอาม่าแถวบ้าน

-Morgan Joseph-
ไอชื่อโจเซฟ แต่มายเฟรนด์ไอเรียกหรั่ง
“ยูคือกะเพราหมูสับของไอนะ โน่”
-Credits by ruel
=br=
และหนุ่มไทยที่ได้เป็นเพื่อน(?)กับพี่หรั่งแบบงงๆ
=br=

-ปรัชญา ผกาทรัพย์-
ชื่อว่า โน่ แต่เดี๋ยวจะไปเปลี่ยนที่อำเภอละ โดนเรียกว่ายูจนแม่กูจะเรียกตามแล้ว
“ไอ้หรั่ง ไอ้ควาย”
-credits by syddong
=br=
😋นิยายแนวที่หาสาระไม่ได้ คิดไรได้ก็ใส่😋
🤫เราแต่งเพราะอยากอ่านเอง🤫
❤️ถ้าชอบก็อ่านกันน้าาาาา❤️
Guest
