WARNNING: เนื้อหาบางส่วนอาจไม่เหมะสมกับบุคคลอายุไม่ถึง 18 ปี
WHO LOSE
ใครจะเเพ้
THACHO x LUKTHAN
ความรักสำหรับคนทั่วไปมันอาจจะสวยหรู
บอบบางน่าทะนุถนอมแต่สำหรับเขาและเธอมันเปรียบเสมือนเกม
ที่ตอนจบต้องมีผู้เเพ้เเละผู้ชนะ
CHARACTER
-THACHO- เตชทัต ภาณุกิจสกุล
อายุ 22 ปี
"แล้วมาดูกันว่าเธอหรือฉันที่จะเป็นคนเเพ้"
-LUKTHAN- ศิวิตา เจริญกุลการณ์
อายุ 22 ปี
"บางครั้งฉันก็สับสนกับเขาจริงจริง"
-NUMING- เมลดา เพิ่มพูนกาญจ์
อายุ 22 ปี
"โชเขาชอบฉัน เธอเข้าใจมะ"
ถ้ารักคือการแข่งขัน อย่ามีคะแนนห่วงใย
ไม่จำเป็นต้องปลอบใจ จะห่วงทำไมเมื่อทิ้งกัน
อย่าคิดว่าฉันอ่อนแอ ผู้แพ้ไม่เคยต้องการมัน
เอ่ยคำลาเพียงเท่านั้น ไม่รักไม่ต้องเกรงใจ
-รางวัลปลอบใจ-
INTRO
THACHO SAID
ทำไมแม่ของผมจะต้องคิดแทนผมทุกๆเรื่องด้วยว่ะ ผมแม้งโคตรไม่เข้าใจ "แม่จะให้ผมเเต่งงานกับยัยนั้นให้ได้เลยใช่มั้ย"นี่เเหละเรื่องที่ผมไม่เข้าใจไอคำสัญญาของเเม่กับป้ามาลาเพื่อนสนิทแม่ ก่อนที่ท่านเเละสามีของท่านจะเสียเนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์
"ก็เเน่สิ ฉันหนะไม่เข้าใจเเกจริงๆ น้องก็สะสวยอย่างกับนางฟ้า" ที่แม่พูดมันก็ถูกยัยนั้นหนะสวยจริงๆ ไม่ต้องสงสัยว่าผมเคยเห็นเธอได้ไงก็อย่างที่บอกตั้งแต่เเรกไปแม่เธอกับเเม่ผมสนิทกัน เลยรู้จักกันตั้งเเต่เด็ก เเต่สวยเเล้วไงผมไม่ได้ชอบเธอหนิ
"แต่ผมมีคนที่ชอบเเล้วแม่ได้ยินมั้ย" ใช่ทุกคนได้ยินไม่ผิดหรอกน่าตาผมอาจจะเหมือนพวกรักไม่เป็น เเต่ผมมีคนที่ชอบเเล้วซึ่งเเตกต่างจากยัยนั้นอย่างสิ้นเชิงเธอทั้งน่ารักอ่อนหวาน ยัยนั้นหนะไม่ได้ครึ่งสเปคผมเลยเธอออกจะเป็นคนตรงๆโผงผางคิดยังไงก็พูดแบบนั้น
"ยังไงแกก็ต้องเเต่ง"แม่ก็ยังคงยืนยันคำเติม
"เอาสิถ้าแม่ต้องการให้เป็นเเบบนั้น ก็ได้แต่ถ้ายัยนั้นทนไม่ได้ก็อย่ามาโทษผม"ผมพูดจบก็เดินหนีออกมาเลย ขี้เกียจอยู่ต่อ มีเเต่จะเถียงกับแม่เปล่าๆ
LUKTHAN SAID
"เธอมีสิทธิอะไรมาทำแบบนี้กับน้ำอิง"ผู้ชายปากร้ายที่ขึ้นชื่อว่า ว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคตของฉันเอยขึ้น และผู้หญิงที่ชื่อน้ำเน่าน้ำอิงอะไรนั้นหนะก็ผู้หญิงที่เขาชอบยังไงหละ น่าหมันไส้ชะมัด อะอะแต่อย่าเข้าใจผิดไปฉันไม่ได้พิษสวาทอะไรนายเตโชอะไรนั้นหรอกนะ ก็เเค่หมันไส้ทำมาเป็นไม่อยากเเต่งงานกับฉัน คิดว่าฉันอยากแต่งกับเขามากมั้ง เหอะ
"ก็สิทธิของว่าที่เจ้าสาวนายไง"ฉันตอบกวนประสาทเขาไป ฉันรู้ดีเขาหละมันขี้โมโหหัวร้อยง่ายจะตาย
"น้ำอิงรอผมก่อนนะ ขอผมไปจัดการกับยัยนี้ก่อน"พูดจบก็ลากตัวฉันมาหลังห้องน้ำมหาวิทยาลัย
"เธอเป็นบ้าอะไรมายุ่งกับผู้หญิงของฉันทำไม"
"ก็ฉันชอบนายนี่นาให้ทำไงได้ นายเป็นว่าที่เจ้าบ่าวฉันนะ"ฉันตอบเขาไปแบบนั้นแต่จริงๆแล้ว ฉันเเค่อยากเอาชนะเขา ก็เห็นบอกเกียจฉันนักหนานี่ ก็จะทำให้รักจนหัวปักหัวปำแล้วเฉดหัวทิ้งซะเลย
"แล้วไงฉันไม่ยอมให้เธอมาทำอะไรฉันเเน่ แล้วเราจะเห็นดีกัน"พูดจบก็เดินไปเลย เหอะ!!ดูเขาพูดเข้าใครหลงรักก็บ้า ผู้ชายอะไรปากปีจอ
**ตัวละครในเรื่องไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาทั้งสิ้น เป็นเพียงจินตนาการของไรท์ ที่เอามาเสริมอรรถรสเท่านั้น**
ฝากไรท์มือใหม่ด้วยนร้าาาาา ดีไม่ดียังไงติชมกันได้นะค่าาา
ถ้ายังไงเดี๋ยวไรท์มาต่อให้นร้าา ขอเปิดไว้ก่อนนร้าาาา
Guest
