มายาพสุธา
นิยายเรื่องนี้จะลงให้อ่านประมาณ 50%
นักอ่านที่สนใจติดตามเรื่องราวทั้งเล่ม
มีทั้งฉบับอีบุ๊กและหนังสือ
เริ่มขายเดือนพฤษภาคมนี้ค่ะ
พสุธาลุกจากเก้าอี้แล้วย้ายขึ้นมานั่งบนเตียง น้ำหนักตัวของร่างกำยำทำให้ฟูกบนเตียงเอียงวูบจนพระพายใจหายวาบ เขาขยับเข้ามาใกล้อีก ใกล้เสียจนไออุ่นแผ่ออกจากลำตัวกว้าง
“พี่ขอโทษที่วันนั้นพี่ไม่กล้าพูดความจริงกับพาย”
“แล้วทำไมวันนี้ถึงกล้าพูดล่ะ”
“เพราะพี่เมา”
“ถ้างั้นก็อย่าพูด เดี๋ยวพอพี่หายเมา พี่ดินจะต้องเสียใจว่าตัวเองพูดอะไรออกไปอีก”
“แต่ความจริงคือสิ่งที่หนีไม่พ้น ไม่ว่าจะเมาหรือหายเมาแล้ว” เขาพูดเสียงแผ่ว พาดลำแขนแข็งแรงข้างหนึ่งข้ามลำตัวของพระพายแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ “ดีซะอีก ตอนไม่เมาไม่กล้าพูด ก็พูดมันซะตอนเมาๆ นี่แหละ”
“ไม่ค่ะ พายไม่อยากให้พี่พูด”
“แต่พี่อยากพูด...” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนลมหายใจอุ่นๆ ระตามแก้ม “รู้ไหมว่าทำไมพี่จูบพายคืนนั้น”
“ไม่.. .ไม่รู้ค่ะ” เธอพยายามกระถดถอยหนี
“พี่จูบพายเพราะพี่รู้สึกกับพายจริงๆ ไงล่ะ”
“พายไม่รู้ว่าพี่ดินพูดเรื่องอะไร”
“พายรู้อยู่แล้ว”
“ไม่ค่ะ...พายไม่รู้...”
เขาเม้มปากด้วยความขัดใจ “งั้นพี่ต้องให้พายรู้ให้ได้”
ฝ่ามือกว้างกุมที่ใบหน้าเล็กๆ ของหญิงสาวเพื่อประคองให้อยู่ในที่มั่นและรุกเร้าด้วยจุมพิตอันแสนนุ่มนวล ทุกอารมณ์ความรู้สึก ทั้งโหยหา เป็นห่วง และร้อนเร่าด้วยรัก ได้ถ่ายทอดออกมาเป็นความดื่มด่ำที่แสดงออกถึงความหลงใหลอย่างสุดหัวใจ หญิงสาวครวญสะอื้นในลำคอ รับรู้ทุกอารมณ์ที่กำลังโหยหาจากผู้ชายคนนี้ รู้ตัวดีว่าไม่อาจต่อต้านความต้องการที่จะได้รับการแสดงความรักจากเขาอีก ได้แต่ปล่อยให้อารมณ์เป็นตัวนำทางแทนสติ
“รู้หรือยังครับ” เขากระซิบถามอยู่ข้างริมฝีปากร้อนผ่าว
“ไม่รู้...” เธอตอบเหมือนคนละเมอ
“งั้นต้องจูบจนกว่าจะรู้...” แล้วเขาก็ประทับริมฝีปากลงจูบเธออีก คราวนี้ขบงับไปทั่วริมฝีปาก รุกเร้าดุดันจนคนที่ถูกจูบแทบหายใจหายคอไม่ทันอยู่เกือบครึ่งนาที
“ทีนี้รู้หรือยัง!” เขากระซิบเสียงกร้าวและลมหายใจแตกห้วง ราวกับวิ่งทางไกลมาสิบกิโลเมตร
“พี่ดินบอกพายสิคะ” น้ำเสียงของเธอสั่นไหวไม่แพ้กัน
“ถ้าให้พี่บอก พี่จะคิดค่าบอกนะ ทีนี้จะแพงขึ้นด้วย”
“พายอยากได้ยินค่ะ”
“พี่รักพายไงครับ พี่รักพาย! ทีนี้รู้สักทีแล้วหรือยัง!”
เมื่อเขาประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เธอก็ปล่อยให้เขาคิดค่าจูบที่แพงขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว
Guest
