สนามบินสุวรรณภูมิประเทศไทย วันที่ 1มีนาคม 2564
ฉันกำลังเดินทางไปเรียนเทคคอร์สสั้นๆเกี่ยวกับการถ่ายภาพUALประเทศอังกฤษ
ซึ่งฉันต้องอ้อนวอนพ่อแม่แทบเป็นแทบตายกว่าจะได้ไป วันนี้มีคุณครู ญาติ ๆ เพื่อน ๆมาส่ง ฉันกำลังมองว่าเขาคนนั้นของฉันจะมา หรือเปล่า ระหว่างที่ฉันกำลังคุยกับพ่อแม่ เพื่อนของฉันก็สะกิด นั่นไง!เขาเดินมาแล้ว ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มผิวขาวร่างสูงโปร่งกำลังเดินมา “ครูอนิรุทธ์คะทางนี้ค่ะ” ฉันพูดขึ้น เขายิ้มให้ก่อนพูดขึ่นว่า”ไงวรัญญา ดีใจใช่ไหมได้ไปอังกฤษ” “ดีใจซีคะครู ขอบคุณที่มาส่งนะคะ’’ “ไปอยู่โน่นก็ตั้งใจเรียนนะ ดูแลตัวเองด้วย เรามีโอกาสมากกว่าคนอื่น ’’เขาลูบหัวฉันเบาๆ ฉันกระซิบว่า”หนูจะเขียนจดหมายถึงครูนะคะ’’แม่ฉันทำหน้าไม่พอใจทันที เขารับคำก่อนยิ้มเป็นรอบยิ้มที่น่ารักที่สุด. เสียงประกาศจากสนามบินดังขึ้น”ขอให้ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปกรุงลอนดอนไปทีgateโดยด่วน”ฉันรีบไปที่gate ก่อนเดินขึ้นเครื่อง หลังจากเครื่องขึ้นฉันก็เปิดเพลงฟังโดยเสียบหูฟัง’’ลมโบกโบยพริ้วมา พาหมู่ใบไม้ปลิวโรยร่อนตัวระลิ่วลงต่ำ กายเมื่อต้องสายลมพร่างพรมชื่นฉ่ำ เย็นซ่านทรวงลึกล้ำฉ่ำใจ’’
Guest
