พี่ครับนี่น้องไงว่าที่สามีพี่

คูยะ past

ผมชื่อ คูยะ เป็นน้องเล็กสุดของที่นี่ได้รับการสนใจทั้งการเป็นอยู่การกินและมรดก ผมมีพี่ชื่อว่า ไคโตะ พี่เขาเป็นพี่แท้ๆของผมแต่กลับได้การเลี้ยงดูตรงข้ามกับผมทุกอย่างราวกับเขาไม่มีตัวตนผมจึงชอบเล่นกับพี่เขาบ่อยๆหวังว่าผมจะเป็นแสงสว่างให้เขาได้บ้าง

"ต๊ายยย คุณหนู คูยะ มาอยู่กับพี่เขาไม่ได้นะ" ป้าคนรับใช้ภายในบ้านร้องห้ามตามคำสั่งที่คุณแม่ให้มา

"ผมอายุ 18 แล้วนะครับผมจะทำตามตัวเองไม่เชื่อใครเหมือนตอนเด็กๆแล้วอา...แล้วก็ผมเคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าผมเกลียดพวกคุณอย่ามายุ่งกับผม" ถึงแม้คูยะจะเกลียดแค่ไหนความลำเอียงก็ไม่มีผลผมห่างจากพี่ 2 ปีพี่พอมีงานทำได้บ้างต่างจากตอนเด็กที่ต้องอดๆอยากๆถามว่าทำไมผมถึงถูกดูแลดีกว่าหน่ะหรอเพราะปัญหาความเชื่องี่เง่าทางปีศาจที่บอกว่าผู้ใดมีตาสองสีตั้งแต่กำเนิดจะเป็นตัวนำโชคร้ายมาสู่ถ้าผู้ใดเอ็นดูเพราะอย่างนั้นจึงไม่มีใครเอ็นดูพี่นอกจากผมผมไม่เชื่อหรอกความเชื่อบ้าๆนั่น

"ไคโตะ นายท่านเรียก" ผมตกใจมากเพราะร้อยวันพันปีท่านแม่ไม่เคยเรียกแม้กระทั่งชื่อพี่เขาแม้แต่ชื่อผมยังเป็นคนคิดให้พี่เขาเลย"คะ...ครับ" พี่เองก็ตกใจไม่น้อยแต่อย่างนั้นเขาก็ต้องทำตามคำสั่งผมไม่ไว้ใจท่านแม่จึงแอบเดินตามไป "ไคโตะ บริษัทฉันติดหนี้ 20 ล้าน ฉันอยากให้นายไปแต่งงานกับลูกสาวทางนั้นนั่นคือข้อตกลงฉันก็ไม่เข้าใจจริงๆเลยจะแต่งกับตัวสกปรกโสมมมีแต่ความชิบหายมาให้" คุณแม่เอ่ยปากพูดด้วยท่าทางอารมณ์เสีย "ครับ ท่านแม่"ไคโตะเอ่ยปากไปด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยเล็กน้อยเพราะคิดว่าตนนั้นคงเป็นได้แค่หุ่นเชิด"กูบอกว่าอย่ามาเรียกกูว่าแม่กูไม่อยากได้ยิน!"ท่านหญิงตะคอกใส่พี่

"ขออภัยครับ...ท่านหญิง"ตอนนี้ผมเห็นถึงความเศร้าของพี่ได้จากสายตานั่น แอ๊ดดด เสียงเปิดประตูออกมาทำให้ผมกับพี่ยืนจ้องหน้ากันอยู่แต่..พี่ไคโตะกำลังร้องไห้อย่างเงียบๆแต่เมื่อเห็นผมจึงรีบเอาแขนเสื้อมาเข็ดทันที "อ้าว ท่านชายมาทำอะไรหรอครั--" ฟึ่บ! พูดไม่ทันจบผมก็โอบกอดพี่ไว้เป็นการปลอบ "ผมบอกแล้วไงให้เรียกผมว่า น้อง นะพี่ไคโตะ" ผมพูดด้วยเสียงอ่อนโยนพี่ค่อนข้างกอดง่ายเพราะเตี้ยกว่าผมแม้จะอายุเยอะกว่าสองปีก็เหอะ "ตาพี่ มันน่าเกลียดอย่างนั้นเลยหรอ. " ไคโตะพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอน"สำหรับผม มันงดงามจริงๆ" ผมพูดพร้อมจ้องเข้าไปในดวงตาพี่ผมไม่ได้พูดปลอบนะแต่ผมว่ามันสวยและงดงามจริงๆ "ก็มีแต่น้องพี่เนี่ยแหล่ะที่พูดอย่างงี้" พี่เริ่มดูสดใสขึ้นผมเองก็ดีใจ"พี่...ผมไม่ยอมให้พี่แต่งงานกับคนนั้นหรอก!"ผมพูดไปด้วยจิตใจจริงจัง"แต่.."พี่ผมคงพยายามปฏิเสธ"ผมจะชดใช้หนี้เอง"

ผมมองหน้าพี่ที่ดูตกใจหน่อยๆ"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ หอมน้องก่อนไปหน่อยเหมือนตอนเด็กๆไง"พี่ผมดูลังเลนิดๆ"แต่พวกเราโตกันแล้วนะ พี่น้องไม่ทำกันแบบนี้แล้วล่ะ"พี่ไคโตะพยายามอธิบาย"งั้น ก็ได้ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะพี่ไคโตะ"ผมโบกมือไปมาเบาๆ"อื้ม เจอกัน" พี่บอกลาด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินจากไปตามธุระของเขา