26 Feb. 2019
00:42
“พี่มาร์ค เจอกันร้านเดิมหน่อยได้มั้ย”
เสียงเล็กกับประโยคเดิมๆที่ได้ยินกี่ครั้งก็ต้องคลี่ยิ้ม ตั้งแต่เขาย้ายออกไปอยู่คนเดียว เขาก็มักจะโทรหาผมกลางดึกบ่อยๆ เวลามีเรื่องไม่สบายใจ มีอะไรให้คิดเยอะ หรือแม้กระทั่ง..ได้ยินเสียงแปลกๆในห้องนอนของตัวเอง
บอกกี่ครั้งแล้วว่ากลัวผีก็อย่าย้ายออกไปอยู่คนเดียว ฟังที่ไหนล่ะ!
“พี่มาร์ค ได้มั้ยฮะ?”
เสียงเล็กทวนประโยคคำถามของตัวเองซ้ำอีกครั้ง ให้ผมนึกขึ้นได้ว่าผมยังไม่ได้ตอบรับเขา
“โอเคๆ ใส่รองเท้าแล้วเนี่ย”
“พี่รีบมานะ เร็วๆเลย”
“โอเค เข้าใจแล้ว”
หลังจากวางสายสภาพของผมก็เป็นผีบ้า ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปบนถนน มือขวากำโทรศัพท์มือถือไม่มีแม้แต่เวลาจะใส่มันลงไปในกระเป๋ากางเกงดีๆ นี่ผมบ้าจี้ตามประโยคแกมบังคับชัดๆ แต่ก็ช่างเถอะ ผมเป็นของผมแบบนี้
จะเหนื่อยจะหอบช่างมัน ผมแค่ไม่อยากให้เขารอนาน
ไม่กี่นาทีต่อมา..
“ถึงแล้ว!”
ผมผลักประตูจังหวะเดียวกันกับเสียงตะโกน สายตากวาดมองไปรอบๆ ก่อนที่เสียงแบมแบมจะดังสวนกลับมา
“กว่าจะถึงอ่ะ”
ตาคมคาดโทษผมอย่างไม่เกรงใจเสียงหอบหายใจของผมเลยสักนิด
นี่ก็รีบที่สุดแล้วโว้ยไอ้เด็กบ้า
“ก็ร้านมันอยู่ใกล้ห้องแบมนะ ไม่ใช่ห้องพี่ พี่วิ่งมาแบมก็เห็น”
“โอเคคคค ขอโทษที่บ่นนนน พอใจมั้ย?”
“ดู..ดูทำเข้า ไม่น่ารัก”
“………….”
อ้าวเวร เงียบใส่แล้ว เวรมึงแล้วมาร์คคคค
“ขอโทษที่ดุ”
“อืม”
“อ่ะ เรียกพี่มามีเรื่องอะไร ได้ยินเสียงแปลกๆในห้องอีกเหรอ? พี่ฟันธงให้เลยมั้ย เจ้าลาเต้เล่นผ้าม่านชัวร์”
“ไม่ใช่ คือผมจะมีมีตเดี่ยวที่ไทย”
“อ่อ อันนั้นรู้แล้ว”
“คือ..แบบมันน่าจะสนุกมากขึ้นถ้ามีเกส..”
“อืม แล้ว..”
“ก็เลยจะถามว่าพี่มาร์คว่างมั้ย?”
“ไม่ว่าง”
“เอ้าาาา คิดก่อนดิ ก่อนตอบคนอื่นเขาอ่ะ”
ท่าทีผิดหวังเห็นแล้วตลกมากจริงๆ เขาชอบทำหน้างอแบบนี้เวลาไม่ได้ดั่งใจ ยิ่งผมขัดใจเขาเขาก็จะยิ่งทำ
“ก็ไม่ว่างจริงๆ”
“พี่ติดงานอะไร ผมดูตารางงานพี่มาแล้ว พี่ว่าง!”
ชิบหายละแบมแบมเช็คคิว ไอ้เด็กคนนี้นี่จะเอาให้ได้เลยใช่มั้ย?
“มะ..ไม่ พี่ไม่ว่าง พอดีมีคิวด่วนที่จีนอ่ะ วันศุกร์พอดีเลย”
ผมตอบปัดไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก โกหกให้มันเนียนๆหน่อยมาร์ค มึงจะต้องไม่โดนจับได้ๆๆๆๆ
“มีตวันแรกผมอ่ะนะ?”
“อืม”
“โหววววววว เสียดาย ไรวะช่วยน้องแค่นี้ก็ไม่ได้ มีตเดี่ยวพี่อย่าหวังว่าผมจะไปเลยคอยดู!”
“พาลแล้วเราน่ะ ไม่ว่างก็คือไม่ว่าง หรือจะให้พี่ยกเลิกงานที่จีน เอามั้ย? โดนด่านิดนึงแต่คุ้มนะ ว่างไปเป็นเกสให้แบมแน่นอน”
“ไม่เอาอ่ะ มีงานก็ทำงานไปเหอะ พี่ต้องมีความรับผิดชอบ”
“พูววววว”
ผมลอบถอนหายใจ แบมแบมยอมแล้ว ดีที่ไม่คาดคั้นต่อ จากนี้ก็แค่ต้องนั่งฟังเด็กบ่น จนกว่าเด็กจะบ่นเสร็จ
“เซ็ง! พี่แจ็คสันก็ไม่ว่าง พี่ก็ยังจะมาไม่ว่างอีก”
“เอาหน่าาาาา”
“ผมเหงาแย่..”
“ก็มีพี่คุณไม่ใช่ไง๊ พี่คุณอยู่ไทยพอดีช่วงนั้น”
“พี่รู้อ่อว่าพี่คุณจะมาเป็นเกสให้ผม”
ไม่ใช่แค่คุณนะครับที่เช็คคิวผม ผมก็เช็คคิวคุณเหมือนกันครับเด็กกกก
“ก็อยู่บริษัทเดียวกันปะครับคุณแบมแบม ทำไมผมจะไม่รู้ครับ คุณซ้อมร้องเพลงไทยกับพี่เขา”
“อ้าว เห็นเหรอ?”
“เห็นหมดแหละ”
“แล้วกินอะไรหรือยัง?”
“กินแล้ว พร้อมนอนแล้วเนี่ย เราล่ะ?”
“กินแล้วเหมือนกัน หาววววว”
“โห้หาวขนาดนั้นกลับมั้ย พี่เดินไปส่ง”
“อืม”
อยู่กันแบบนี้แหละครับผมกับเขา คนนึงเอาแต่ใจคนนึงตามใจ
โคตรลงตัว
01:50
“ฮัลโหล”
“มึงๆไปมีตแบมกัน”
ปลายสายกรอกเสียงเข้ามาราวกับว่าใครจะแย่งมันพูด เสียงทุ้มๆของมึงทำลายโสดประสาทกูนะมาร์ค
“อะไรมึงวะ?”
“กูจะชวนมึงไปมีตแบมที่ไทย”
“วันไหน?”
“ศุกร์นี้!”
“เหี้ยยยย!!!”
มึงไม่บอกกูเช้าวันศุกร์ไปเลยอ่ะไอ้เวรรรร
“มึงจะอุทานทำไม?”
“กูใช้เวลาบินนะสัด!”
“กูก็เลยโทรมาก่อนนี่ไง เผื่อมึงจะไปด้วยกัน มึงจะได้เก็บกระเป๋าแล้วบินมาหากูตอนนี้เลย”
ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี มึงเป็นผู้ดี ไม่มีความเกรงใจใดๆได้ยังไง
“มึงนะมาร์ค ไม่ให้กูเตรียมตัวเลย”
“สรุปจะไปมั้ย?”
“ไป!”
“ก็แค่นั้นแหละสัด ลีลาชิบหาย”
“แล้วนึกไงชวนกูครับ แฟนคลับคู่มึงครึ่งนึงกรี๊ดกูกับต้องแบมนะครับบอกก่อน ชวนกูไปด้วย ระวังเรตติ้งมึงตก”
“กูมั่นใจเว้ย ไม่มั่นไม่ชวนกูบอกเลย”
“มั่นอะไรของมึง”
“กูมั่นใจว่าต่อให้มึงไปด้วยเรตติ้งกูก็ไม่ตกครับเพื่อน”
“จ้าาาาาาา มึงหล่อกว่ากูจ้า”
“มึงรีบมา กูโกหกแบมไว้ว่ากูไม่ว่าง ไปเซอร์ไพร์สแบมกัน”
“อ่ะ! มึงเล่นอะไรแบบนี้อีกแล้ว แบมก็จะได้ด่ากูด้วยทีนี้ หาว่ากูสมรู้ร่วมคิดกับมึงอีก”
“เออออออ อยากได้คนแชร์คำด่าอยู่พอดี คนละครึ่งไงมึง จะได้เบาๆ”
“ไอ้สัด! อย่าให้ซวยมาถึงกู กูจะบอกแบมว่าความคิดชั่วๆแบบนี้มึงคิดคนเดียว”
“ฮ่าฮาฮา”
“งั้นกูบินด่วนเลย ถึงอินชอนแล้วเดี๋ยวบอก”
“เออ นั่งแท็กซี่เข้ามาเอง”
“เอ้าาาา มึงไม่ลงทุนมารับกูหน่อยอ่ะ”
“ไม่ได้! เดี๋ยวแบมรู้ มึงถึงสนามบินมึงหลบให้ดีเหอะ แบมบินไปไทยช่วงนั้นพอดี อย่าให้แบมเจอมึงที่สนามบิน”
“นี่มึงขู่กูรึ?”
“เดี๋ยวแบมจับได้ไม่สนุก”
“โอ้ยยยยย คือกูไม่รู้ว่ามึงจะสนุกอะไรขนาดนี้เลยมาร์ค มึงสนุกของมึงอยู่คนเดียวเนี่ยสัด ลำบากกูตลอด..”
“แค่นี้ บาย”
ดูมันสิครับ นิสัยตัดบทคนอื่นนี่มันเป็นกับเพื่อนทุกคนมั้ย หรือเป็นเฉพาะกับกูไอ้เพื่อนเหี้ยยยย
01 Mar. 2019
01:35
ถึงสักทีไทยแลนด์ ผมเลือกบินไฟท์ดึกเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตเชียวนะ หวังว่าจะไม่มีใครรู้ หวังว่าแบมจะหลับไปแล้ว
“มึงๆ มึงว่าผู้หญิงกลุ่มข้างหน้าใช่แฟนคลับมึงมั้ย?”
ผมหันไปมองตามเสียงแรนดี้ กลุ่มผู้หญิงประมาณ 7-8 คน กำลังจ้องมองมาที่ผมอย่างสงสัย
ใช่
ไม่ใช่
ใช่
ไม่ใช่
“กูว่าแฟนคลับมึงชัวร์ เหมือนเขามองอยู่ว่าใช่มึงมั้ย? เหี้ยเอ้ยความแตกชัวร์ มึงรีบเดินๆๆๆๆ”
ผมรีบพาไอ้มาร์คเดินออกจากเกท ซึ่งน้องผู้หญิง 7- 8 คนนั้น ก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเรามา พาเพื่อนหนีคนไม่ถึงสิบคนผมบอกเลยว่าสบาย ไม่เกินความสามารถผม
แต่ผมคิดผิดครับ
ผมลืมคิดไปว่าเกาหลีบินมากรุงเทพใช้เวลานานถึง 6 ชั่วโมง ง่ายๆก็คือแฟนคลับที่อยู่เชียงใหม่สามารถบินถึงกรุงเทพได้ก่อนพวกผม นับประสาอะไรกับแฟนคลับที่บ้านใกล้สนามบิน ไม่แปลกที่แฟนคลับจะรู้แล้วมารอ
“หนีไม่ได้แล้วแหละมึง กูว่ามึงต้องยอมให้แฟนคลับแชะภาพแล้วแหละว่ะ มารอรับกันขนาดนี้ มึงวิ่งหนีเป็นกูกูเฟลตาย”
สรุปว่าการมาของผมกับมันก็ไม่ใช่ความลับครับ ความลับไม่มีในโลก
แบบนี้น้องแบมแบมของมึงรู้แน่นอน เผลอๆโทรมาสวดไอ้มาร์คตอนเช้า เวรกรรมของมึงอยากโกหกน้องดีนัก
โชคดีผีคุ้มแล้วกัน
11:45
“อยู่ไหน?”
ตามระเบียบอย่างที่ไอ้แรนดี้ได้แจ้งไว้ข้างต้นครับ น้องเขามาตามนัด พอไอ้แรนดี้พุ่งเข้าห้องน้ำปุ๊ป แบมแบมก็โทรหาผมเลย เวรของกูอย่างแน่นอน
“อยู่ห้อง”
“ห้องไหน?”
“ห้องพี่นี่แหละ”
ผมเถียงอย่างไม่เกรงกลัวหลักฐาน ไม่เช็คข่าวในทวิต ไม่ดูอะไรทั้งนั้นเพราะผมพึ่งตื่น
“โกหก!!”
นั่นไง เอาแล้วไง
“อะไร๊”
“พี่อยู่ไทย!”
“เอาอะไรมาพูด พี่บอกว่าพี่ไม่ว่าง จะไปโผล่ที่ไทยได้ยังไง”
“นั่นดิ พี่บอกผมว่าพี่ไม่ว่าง แล้วแท็กเวลคัมพี่ในทวิตแม่งติดเทรนได้ยังไง?”
“อะไร ไหน๊”
“ยังไม่ยอมรับอีก..”
เสียงในสายขาดช่วงไปแปปนึง ก่อนที่ไลน์ส่วนตัวของผมจะมีแจ้งเตือน
แบมแบม ส่งรูปภาพให้คุณ 1 รูป
ชิบหายยยยยย รูปกูแน่นอน และใช่ครับผมกดเข้าไปดู มันคือรู้ของผมที่แฟนคลับถ่ายได้ในสนามบิน แถต่อไม่ได้ไปต่อไม่เป็นเลยครับแบบนี้
“ก็อือออออออ..อยู่ไทย บินมาเมื่อคืน”
“ไหนบอกว่าติดตารางงานที่จีนไง?”
“ก็ว่าจะเซอร์ไพร์สอ่ะ”
“พี่แม่ง!! นึกว่าจะไม่มาละ”
“จะไม่มาได้ไง น้องที่เลี้ยงมาตั้งแต่ตัวเท่าไหล่ มีมีตเดี่ยวครั้งแรกทั้งที กำลังใจเบอร์หนึ่งอยู่แล้วพี่อ่ะ”
“ไอ้พี่บ้า!”
“ทำอะไรอยู่ ซ้อมอยู่ปะ?”
“อืม พักเล่นทวิตเมื่อกี้ เข้าไปเห็นรูปแล้วตกใจเลยโทรหา”
“ฮ่าฮาฮา ตั้งใจซ้อม เดี๋ยวพี่ไปหาเย็นนี้โอเคมั้ย?”
“โอเคก็ได้ งั้นแค่นี้นะ”
“เดี๋ยวแบม”
“ห้ะ?”
“คือพี่อยากกินเนื้อที่มันติดกระดูกอ่ะ ที่แบมเปิดยูทูปให้พี่ดูคราวนั้น”
“อ่ออออ เล้งอ่ะนะ”
“อืมๆใช่ๆ”
“โอเคเดี๋ยวพาไปกิน”
“จริงนะ”
“อืมรู้แล้วหน่า มาดูผมด้วย ห้ามเบี้ยว!”
“รับทราบครับผม”
บทสนทนาของเราจบลงด้วยดี เขาจะโกรธผมได้ยังไงที่ผมมาไทย ในเมื่อเขานั่นแหละอยากให้ผมมา รีบโทรมาหานี่เผลอๆดีใจด้วยซ้ำที่ผมเห็นว่าเขาสำคัญมากแค่ไหน
แกร๊ก ก ก
“น้องแบมโทรมาเหรอวะ”
“เออ”
“เป็นไงโดนด่าหูชาไปเลยมั้ย”
“โทษทีว่ะ กูคนดีผีคุ้ม แบมดีใจมากๆที่กูมา”
“มึงพูดเกินจริงชัวร์”
“กูพูดจริง!”
“กูไม่เชื่อ!”
“เออ! แบมจะพาไปกินเล้งด้วย กูอ้อนมา”
“อะไรวะเล้ง?”
“เดี๋ยวกูเปิดยูทูปให้ดู แบมเคยบอกว่าอร่อยมากเว้ย”
“ขนาดนั้นเลย?”
“มึงล้างท้องรอเลย สูตรเด็ดๆ”
“ไอ้สัด พูดอย่างกะเคยแดกแล้ว ฮ่าฮาฮา”
21:00
ผมกับแรนดี้มาถึงตอนมีตเริ่มไปแล้ว ทีมงานจัดให้ผมนั่งตรงโซนคอนโทร เป็นความรู้สึกที่แปลกอยู่เหมือนกัน ปกติแล้วผมอยู่บนเวทีกับเขา ร้องเพลงกับเขา เต้นกับเขา แต่วันนี้ผมนั่งอยู่ในโซนคนดู
เป็นแฟนคลับคนนึงเหมือนแฟนคลับคนอื่นๆที่ชื่นชอบเขาและผลงานของเขา แบมแบมมีเสน่ห์มากบนเวที เขาเกิดมาเพื่อเป็นศิลปิน เขาใช้ร่างกายของเขาถ่ายทอดทุกสิ่งทุกอย่างออกมาได้อย่างน่าอัศจรรย์
ผมเพิ่งจะมาสังเกตจริงๆจังๆว่าแบมแบมโตขึ้นมาก อยู่บนเวทีด้วยกันผมไม่ได้สังเกตเท่าไหร่ แต่พอได้อยู่ห่างออกมาผมกลับเห็นอะไรๆชัดขึ้น แม้กระทั่งความรู้สึกของตัวผมเองที่เคยครึ่งๆกลางๆตอนนี้ก็ชัดขึ้นมาก ชัดจนผมบังคับตัวเองไม่ให้หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายเขาไม่ได้
เขาเป็นเด็กคนนึงที่เอออยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็กๆ กินนอนด้วยกัน พอวันนึงน้องเติบโตประสบความสำเร็จ ผมในฐานะพี่ ในฐานะคนที่เลี้ยงเขามา ก็คงจะไม่ใช่แค่เพราะผมว่างพอดี แต่เป็นเพราะผมตั้งใจจะมาดูความสำเร็จของเขาอยู่แล้ว ไม่ว่าผมจะว่างหรือไม่ก็ตาม
น่ารัก มีแต่คำว่าน่ารักเต็มไปหมด
ในระหว่างที่ผมกำลังเพลินๆมีอยู่ช่วงนึงที่ฮือฮามากๆ แฟนคลับเอาแต่หันมามองหน้าผม ตอนที่แบมดึงโพสอิทออกมาแล้วเริ่มอ่าน
‘ใจเธออาจเป็นของเขา(MT) แต่ตังในบัญชีเขาเป็นของเธอ’
ทำไมอ่ะ มีอะไรกันเหรอ แฟนคลับกรี๊ดดังลั่นฮอลล์ พวกเขาหันมามองผมจนผมต้องชี้นิ้วให้พวกเขาหันกลับไปสนใจแบม
ทำไมอ่ะ เอ็มทีนี่หมายถึงผมหรือเปล่า แล้วทำไมแบมอ่านเสร็จแล้วต้องม้วนเขินขนาดนั้นด้วย
ประโยคนั้นมันแปลว่าอะไร?
นี่ยังไม่รวมอีกหลายช่วงมากๆ ที่แบมเรียกผมว่า ‘พี่มาร์คคคคค’ เป็นภาษาไทย ให้ทายก็คือผมโดยเอาไปแกงแน่นอน เม้าผมอยู่แน่ๆ สนุกกันใหญ่เลย
“มึงว่าแบมเม้ากูอยู่ปะวะ?”
ผมหันไปถามแรนดี้อย่างอดไม่ได้ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย
“ไม่รู้ดิ กูฟังไม่รู้เรื่องอ่ะ”
“วันนี้พี่มาร์คมาดูผมด้วยนะครับ พี่มาร์คอยู่ไหนครับบบบบ”
ในระหว่างที่ผมกำลังตั้งใจถามแรนดี้อยู่นั้น อยู่ๆแฟนคลับก็พากันชี้มาที่ผม คือผมยังสงสัยไม่ทันจะเสร็จเลย อะไรกันอีกแล้วเด็กพวกนี้
“พี่มาร์คนั่งอยู่ตรงไหนครับ?”
เสียงเล็กพูดใส่ไมค์ซ้ำอีกครั้ง
อ่อ แบมถามหาผม
ผมโบกมือให้เขาอย่างขวยเขิน ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงในสถานการณ์แบบนี้ เป็นคนที่ถูกเรียกมันเขินจริงๆนะเว้ยยยยย
“ไหนอ่ะ ชูมือหน่อย”
เพราะแสงจ้ามากทำให้เขามองไม่เห็นผม ผมลุกขึ้นโบกมือก่อนจะสวัสดีครับหนึ่งทีแล้วนั่งลง แต่นั่นก็ยังไม่สำเร็จ ยากเย็นเหลือเกิน
“ไหนอ่ะ ผมไม่เห็น พี่มาร์คชูมือหน่อย ใช่คนที่ใส่แมสสีขาวๆปะ ใช่ปะ?”
คราวนี้ผมลุกขึ้นยืนชูแขนสองข้าง แบมแบมเห็นผมแล้ว เขาตอบรับด้วยท่าทางเดียวกัน เรียวหน้าของเขาเบ่งใส่แฟนคลับใหญ่เลย คงอวดสุดๆที่ผมมาเชียร์ และมีตก็ล่วงเลยไปจนกระทั่งงานเลิก ผมกับแรนดี้เดินไปหาแบมแบมที่ห้องแต่งตัว
“ยินดีด้วยนะกับมีตเดี่ยววันแรกของน้องแบม เก่งมาก!”
ไอ้แรนดี้แม่งแย่งผมพูดครับ มันตัดหน้าผมแบบระยะเผาขน ผมชำเลืองมองมันด้วยสายตาอาฆาตก่อนที่มันจะกลั้นขำวิ่งไปหลบหลังแบม
แม่งนึกว่าจะแน่
“น้องแบมดูดิ คือมันลากพี่มาแล้วมันยังจะมามองค้อนพี่อีกอ่ะ พี่เสียใจ”
“มึงพอเลย กูขอคุยกับแบมแปปนึง”
“กูอยู่เสือกด้วยไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้เว้ย!”
“ฮ่าฮาฮา ใจเย็นดิ พี่แรนดี้ตกใจหมดแล้ว”
“ฮือออ พี่ขี้กลัวครับ พี่ขี้ตกใจ”
แบมปรามผมที่เอ็ดแรนดี้เกินไป ก็ดูมันดิ หมั่นไส้ ก่อนที่เท้าของผมจะถือก้นมัน มันก็วิ่งเปิดตูดออกไป กว่าจะไปได้ ปวดหัว
“แม่งโคตรวุ่นวาย!”
“อยากชวนเขามาเองช่วยไม่ได้”
“มันฟ้องอะไรอีกอ่ะ?”
“พี่แรนดี้ไม่ได้ฟ้อง ก็เห็นๆกันอยู่ว่าพี่ลากเขามาด้วย”
“มันเต็มใจมาเหอะ แค่บอกว่ามาหาแบมนะมันก็บินด่วนมาเลย”
“ฮ่าฮาฮา ขนาดนั้นเลย”
“แบมอ่ะต้องระวังไว้นะ ซื่อๆแบบเนี่ยไม่ทันมันหรอก มันชอบมาอยู่กับบ้านแบมบ่อยๆ อย่าไปไว้ใจมันมาก”
“นี่คือจะดิสเครดิตเพื่อนตัวเองเหรอ?”
“เรียกว่ารู้สันดานน่าจะถูกกว่า”
“ฮ่าฮาฮา”
“แบม..”
“หื้อ?”
“เก่งมากเลยนะวันนี้”
“เก่งอยู่แล้ว”
“โตขึ้นเยอะเลยนะเราอ่ะ”
“ไม่ต้องชมหวานๆก็ได้มั้ง เขินแปลกๆว่ะ”
“ดีใจที่พี่ได้อยู่ในวันที่แบมประสบความสำเร็จนะ”
“อืม รู้แล้วน่า”
“ถ้าเป็นไปได้ พี่จะอยู่ในทุกๆความสำเร็จของแบมเลย เพราะสำหรับพี่แบมสำคัญรู้ใช่มั้ย?”
“รู้”
“ไหนมาขอกอดน้องรักทีนึง บินมาไกลก็ต้องได้อะไรบ้าง?”
“ฝันไปเถอะ จะกินมั้ยเล้งอ่ะ จะกอดหรือจะกินเล้ง”
“โหวววว เหมือนให้เลือกแม่กับเมียเลยอ่ะ เลือกยากนะ”
“เลือก!”
“กินเล้งก็ได้ กอดไว้รวบยอดทีเดียวที่เกา เห้ยต้องสอนวิธีกินก่อนนะ ห้ามไปแบบขายขี้หน้าเด็ดขาด”
“ก็ใส่ถุงมือแล้วก็แทะเลย”
“แทะเหรอ?”
“ต้องแทะดิ มันเป็นเนื้อติดกระดูกอ่ะ จะกินเป็นปะเนี่ย”
“เห้ยต้องเป็นอยู่แล้ว อย่ามาดูถูกนะเว้ย!”
สรุปคืนนั้นไปกินเล้งกันทั้งทีม ทุกคนคล่องหมดยกเว้นผม ผมแม่งแกะถุงมือไม่ออก เป่าก็แล้วอะไรก็แล้ว ดีที่นั่งหันหลังให้แฟนคลับเลยไม่ขายขี้หน้าเท่าไหร่ ไว้จะกลับไปฝึกคลี่ถุงมือ เข้าคอร์สคลี่ถุงมือพลาสติกแม่งเลย แค้นนนนนน
***************************************************************************************
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน้าาาาา #กำลังใจเบอร์หนึ่งมบ
Guest
