เริ่มจากรัก กว่าจะลงด้วยรัก
อัตถ์ เศวตฐการ (อัตถ์)
‘อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำเลยว่าคุณน่ะง่าย’
พรรณวรท ฐิรัชจินดา (พัด)
‘ใช่ ฉันมันง่าย ถึงได้ท้องไม่มีพ่อ พอใจหรือยัง!’
“ฉันท้อง”
ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายเลือนหายไปในเวลานั้น ร่างสูงยืนนิ่งงันราวต้องคำสาป ไม่ได้ยินสรรพเสียงใดนอกจากคำบอกสองพยางค์สั้นๆ ที่ยังดังก้องอยู่ในหัว
ฉันท้อง ฉันท้อง ฉันท้อง!
เขากำลังจะกลายเป็นพ่อคนอย่างนั้นหรือ? อัตถ์ย้อนถามตัวเองด้วยคำว่า ‘พ่อ’ ก็บอกไม่ได้ว่ากำลังรู้สึกอย่างไรกันแน่ แต่พอนึกถึงคำว่า ‘ลูก’ ความปลาบปลื้มตื้นตันกลับแผ่ท่วมท้นล้นอก กลบทุกความรู้สึกอื่นใดให้เหือดหาย ทว่าเพียงชั่วเวลาไม่นานความไม่มั่นใจก็เข้ามาสั่นคลอน ก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไปในความโกรธที่คืบคลานเข้ามากลืนกินจนหมดสิ้น
“คุณท้อง” อัตถ์หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้า ก่อนจะลั่นวาจาเลือดเย็น “แล้วผมจำเป็นต้องรู้ไหม”
พรรณวรทหน้าชาราวถูกตบด้วยฝ่ามือของเขา พานให้ร่างกายทุกส่วนชาดิก ไม่เว้นแม้แต่หัวใจที่คล้ายกับหยุดเต้นตั้งแต่ได้ยินคำถามนั้น มันดังซ้ำไปซ้ำมาดั่งระฆังก้องกังวานในความรู้สึก
“คุณกำลังจะบอกว่า...ไม่เกี่ยวกับคุณ...อย่างนั้นเหรอ” เสียงหวานสั่นเครือเหลือกำลัง กว่าจะเค้นออกมาได้แต่ละคำช่างยากเย็นเหลือเกิน
“ทำไมถึงคิดว่าเกี่ยวกับผม”
“ก็เรา...”
“แค่นอนด้วยกัน ไม่ได้หมายความว่าผมต้องเป็นพ่อเด็ก” อัตถ์ต่อความชัดเจนให้พร้อมกับตอกย้ำความเข้าใจให้กับหญิงสาว นาทีก่อนวางสีหน้าเฉยเมยอย่างไร นาทีนี้ไร้ความรู้สึกยิ่งกว่า เย็นชาเสียจนเหมือนคนไม่มีหัวใจ
“...”
ไม่มีคำพูดหลุดจากปาก ได้แต่ยืนมองด้วยความปวดร้าว
ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ^_^
Guest
