กริ๊งงงงงงงงงง~ กริ๊งงงงงงง~
เสียงออดบอกเวลาเรียน ฉันก็เดินไปตามทางออกของโรงเรียน หมดไปอีกวัน ฉันชื่อ นิวเยียร์ เด็กกำพร้าที่ได้เรียนโรงเรียนอินเตอร์ ตอนนี้ก็จะจบแล้วอีกครึ่งเทอม
“นิวเยียร์ มึงจะไปไหน” เมนูถามฉันขนาดเดินไปที่รถคันหรู
“กลับบ้านสิ ไปส่งด้วย” ฉันตอบ
“เออๆขึ้นรถ รอพวกไอตาม ไอไทก่อน”
ตามกับไท ก็คือเพื่อนเหมือนกันแต่ล่ะคนรวยๆทั้งนั้นยกเว้นฉันไง ฉันอยู่บ้านหลังใหญ่อย่างกับคฤหาส แต่หน้าที่ในบ้านคือ เสริฟอาหาร รับแขกรดน้ำต้นไม้ คุณชายปลาม รับฉันมาเลี้ยงเพราะยายฉันเป็นคนเก่าคนแก่ของบ้าน จนยายเสียคุณชายก็ยังส่งฉันเรียนอยู่
30 นาทีผ่านไป
“จะเข้าไปในบ้านมั้ย” ฉันหันไปถามเมนู
“ไม่กูต้องไปทำธุระต่อ ไว้เจอกัน”เมนูตอบ
ฉันหันไปพยักหน้าให้เพื่อนสองคนข้างหลังก่อนจะลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้าน วันนี้บ้านเงียบแปลกๆ
“อ้าว กลับมาแล้วหรอนิวเยียร์ไปรีบเอาของไปเก็บเร็ว คุณหนูกำลังจะมา”ป้าใจคนเก่าคนแก่
“หมายถึงใครค่ะป้าใจ”ฉันถาม
“เอ้า ก็คุณทีมไง กลับจากเมืองนอกวันนี้”
ฉันคิดถึงคุณหนูทีม เป็นลูกชายคนโตที่บ้านนี้ไปเรียนต่อต่างประเทศ คงจะเรียนจบแล้วกลับมาแล้ว ฉันพยักหน้าตอบป้าใจก่อนจะเดินเข้าไปโซนห้องของฉัน เป็นห้องแคบๆเรียงกัน มีเตียงตู้โต๊ะเขียนหนังสือ จบ
2 ชั่วโมงผ่านไป
“เฮ้ยย คุณท่านมาแล้วมาเรียงแถวเร็ว”
เสียงตะโดนของตารงค์ ทำให้ทุกคนลุกออกจาครัวแล้วเรียงแถวยื่นต้อนรับการกลับมาของคุณท่าน
“สวัสดีค่ะ”ทุกคนยกมือพร้อมก้มหัวลงไหว้พร้อมๆกัน
ผู้ชายคนนึงก้าวขาลงจากรถ นี่สินะพี่ทีมคนที่ห่างหายไปจากบ้านหลังนี่นานๆเปลี่ยนไปเยอะเลย ดูโตขึ้นมากๆ
“คุณหนูสวัสดีใจค่ะ”ป้าใจเอ่ยทัก
เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่เหลือบตามองแว๊บนึงแล้วเดินเข้าไปในบ้าน หยิ่งเหลือเกิ๊น
“อ้าวยืนนิ่งทำไม ยกของลง”ตารงค์พูด
พวกเราก็ไม่รอช้ารีบวิ่งกันไปยกของเข้าบ้าน
“เฮียทีมมมมมมมม คิดถึงหนูมั้ย”
เสียงคุณทับทิม น้องสาววิ่งลงมาจากชั้นบนพร้อมชุดเดรสชมพู จริงๆอายุเท่าฉันนะ แต่เขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันเท่าไร
เดี๋ยวมาต่อ
=br=
Guest
