เกมของเรามีชื่อว่าเกมรัก เเต่ความรักไม่ใช่เส้นชัยที่เราต้องการ กฎคือใครถูกควบคุมก่อนคนนั้น"แพ้" เเต่ว่า "คุณจะเเพ้เพราะคุณได้ควบคุมผม" "ผมต้องฆ่าคุณอีกกี่ครั้งคุณถึงจะเป็นของผม?" คำเตือน: พระเอกสายยัน
คุณเป็นอาจารย์
ผมเป็นนักศึกษา
คุณสูงส่ง
ผมต่ำต้อย
ท่ามกลางชีวิตในมหาวิทยาลัยอันเเสนน่าเบื่อ เราตัดสินใจเล่นเกม
"คุณรักผมไหม?"
"เเล้วคุณล่ะรักผมไหม?"
เราต่างตั้งคำถามหยั่งเชิง เเต่มันไม่ได้หลุดออกจากปากของคุณหรือผม
เราอาศัยการเเสดงออกของอีกฝ่ายในการตอบคำถาม
คุณเล่นเกม
ผมเล่นเกม
คุณเห็นมันในเเววตาผม เเละผมเห็นมันในเเววตาคุณ
มันเป็นการละเล่นที่ไม่มีใครเป็นคนกำหนด ไม่มีใครเป็นคนริเริ่ม เราต่างรู้ดีว่าเรากำลังอยู่ในเกมของอีกฝ่ายในยามที่เราเผชิญหน้า
สุดท้ายจึงกลายเป็นว่า "เรา" เล่นเกม
"ผมรักคุณ"
"ผมอาจชอบคุณ"
เราได้รับคำตอบ
เเต่เราไม่อาจเชื่อในคำตอบของกันเเละกัน เเละเหนือสิ่งอื่นใด...นั่นไม่ใช่คำตอบที่เราต้องการ
"คุณรักผม? ...
คุณจะยอมให้ผมควบคุมคุณใช่ไหม? "
"คุณว่าคุณชอบผม? ...
ถ้าอย่างนั้นคุณก็ยอมเต้นในกำมือของผมเเล้วน่ะสิ? "
ใช่กับไม่ใช่...คำตอบมันเรียบง่ายออกอย่างนั้น
ใช่ คำตอบน่ะเรียบง่าย เเต่วิธีการไม่เคยง่าย
คุณชอบเป็นฝ่ายควบคุม เเละคุณได้รับสิทธิ์ในการควบคุมมาตลอด คุณเชื่ออย่างนั้นเสมอมาเเละตลอดไป ครั้งนี้ก็เช่นกัน
...เเต่ที่รักครับ...
อย่าลืมนะครับ...อย่าลืม....
ว่าคนชนะอาจไม่ใช่คนที่คิดว่าตัวเองได้ควบคุมเสมอไป
คุณเเน่ใจเเล้วใช่ไหมว่าคุณชนะจริงๆ?
เพราะ"ผม" ไม่ปล่อยคุณไปหรอก
ต่อให้ผมเเพ้ ต่อให้คุณตาย เราก็จะเริ่มกันใหม่อีกครั้งเเละอีกครั้ง
เกมรักของเราจะไม่มีวันจบสิ้น
Guest
