เมื่อมันคือพรหมลิขิต

สวัสดีคับ ผมเพิร์ธ ธนพนธ์ สุขุมพันธนาสาร หรือที่ใครๆก็รู้จักผมกันในบทของ 'เอ้' จากเรื่องบังเอิญรัก วันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์ให้ทุกคนได้อ่านกัน รวมถึง...คนคนนึง ที่ผมแอบชอบ..ไม่สิ ต้องบอกว่าแอบรักตางหาก เริ่มเลยดีกว่าคับ


           "ไอเพิร์ธธ! มึงทำอังกฤษเสร็จยังวะ"

           "เสร็จแล้ว ทำไม อย่าบอกนะว่ามึงจะเอาไปลอกอะ"

           "ใช่ แหะๆๆ" เฮ่ออ สุดท้ายก็ต้องให้มันลอกอยู่ดี


      นี่เพื่อนผมคับ มันชื่อโจ มันไม่ค่อยชอบทำการบ้าน ติดเกมส์ ส่องสาวไปวันๆ โรงเรียนพวกผมเป็นโรงเรียนชายล้วน ดังนั้นเวลาเลิกเรียนพวกมันก็ชวนกันไปส่องสาวเป็นประจำ


          "ไอเพิร์ธ มึงเขียนอะไรของมึงเนี้ย กูอ่านไม่ออก"

           "กูถามหน่อย มึงเคยอ่านตัวหนังสือที่มึงเขียนออกมั้ยวะ เอาของมันไปลอกแล้วยังจะพูดอย่างนี้อีก" ไอนี่ชื่อโอม ถึงมันจะเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เรื่องกีฬานี่มันก็เก่งถึงขั้นเป็นตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งระดับจังหวัด ได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่ง ซึ่งถือว่าเก่งพอสมควร

           "นั่นดิ กูว่ามึงควรขยันให้ได้ครึ่งนึงของไอเพิร์ธนะ พ่อแม่มึงจะได้ภูมิใจ" ไอแจ็ค มันเป็นคนที่ขยันเรียนที่สุดในกลุ่ม แต่ในเวลาเดียวกันมันก็ติดเกมส์ ติดโซเชียลเหมือนกับไอโจ แต่มันก็สอบได้ที่หนึ่ง ไม่ก็ที่สองมาตลอด

           "เนี่ย มึงเข้าข้างไอเพิร์ธตลอดเลย หรือว่า...มึงชอบไอเพิร์ธว่ะไอแจ็ค" ไอโฟน ตัวแซวประจำกลุ่ม มันชอบแซวผมแบบนี้ตลอด

           "จะบ้าหรอ! เดี๋ยวกูถีบเลย" ผมพูด ไอแจ็คนี่นะจะมาชอบผม ไม่มีทาง

           "อย่าโมโหสิเพื่อน แต่ถ้าพวกมึงจะชอบกัน จะคบกันมันก็ไม่แปลกแล้วล่ะ" ไอโอมพูด

           "ไม่แปลกยังไงวะ เพศเดียวกันจะคบกันได้ไง" ผมกำลังจะพูดแต่ไอแจ็คมันดันชิงพูดก่อน

           "นั่นดิ" ผมเห็นด้วย


           "พวกมึงนี่ไม่ทันโลกกันเลยจริง ก็สมัยนี้ซีรี่ส์วายกำลังได้รับความนิยมอยู่ พวกมึงไม่เคยดูหรอ ก็..เรื่อง โซตัส ที่พี่คริสกับพี่สิงเล่นด้วยกันอะ" อ๋อ ถ้าเรื่องนี้ผมเคยได้ยินอยู่ ได้ยินมาว่าเล่นจูบกันจริงซะด้วย "ดังนั้นพวกมึงไม่ต้องปกปิดหรอก เดี๋ยวความจริงก็ปรากฏเอง ฮ่าๆๆๆ"ถ้าฆ่าไอโจนี่จะผิดมั้ยเนี่ย



    TRRRRRR TRRRRRRRR


           "คับพี่ปูเป้"

           'สรุปยังไง จะรับมั้ย พี่จะได้บอก'

           "คือ..." เอาไงดีวะ

           'รีบๆเลยนะเพิร์ธ'

           "งั้น...ผมรับก็ได้พี่"

           'แน่ใจแล้วนะ รับได้แน่ใช่มั้ย เพราะว่ามันต้องมีฉากเลิฟซีนด้วย แน่ใจแล้วใช่มั้ย'

           "แน่ใจคับ ก็แค่จูบเอง อีกอย่างผมจะได้มีประสบการณ์เพิ่มขึ้นไงพี่"

           'เคๆ ถ้าเขานัดวันไหนจะโทรบอกอีกทีละกัน' แล้วผมก็กดวางสาย


      จริงๆผมก็เตรียมตัวเตรียมใจมาตั้งแต่ที่พี่ปูเป้โทรมาบอกผมแล้ว แต่ผมก็ลังเลอยู่ว่าจะรับดีมั้ย...เพราะหนังที่ผมรับมันเป็นบทชายรักชาย แถมมันมีฉากอย่างว่าอยู่ด้วย


           "เรื่องหนังหรอ" โอม

           "เออ"

           "แนวไหนว่ะ บอกได้ป่ะ" โจ

           "ถ้ากูบอกแล้วห้ามเอาไปพูดต่อนะเว้ย"

           "สัญญา!"

           "ชายรักชายว่ะ"

           "ห๊ะ!!"

           "เสียงดังทำไมวะ แสบหู" เดี๋ยวแก้วหูแตกอะ เข้าใจมั้ยยย

           "โทษๆวะ จริงดิ" แจ็ค

           "จริง"

           "...มึงไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้ พวกกูรับได้ มึงเป็นเพื่อนพวกกูหน่า ใช่ป่ะ" รู้ทันตลอดเลยไอโจ ผมได้แต่ยิ้มๆให้มันไป


      ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง...วันที่ผมต้องมาแคสบทตัวละคร พี่เป้บอกว่าผมเหมาะกับบทเอ้ที่สุดแล้ว และลองอ่านบท อ่านนิยาย...ซึ่งผมว่ามันค่อนข้างตรงพอสมควร ไม่มากก็น้อย


     ปึกก!


           "โอ้ย!/โอ้ย!" เสียงของผมกับใครอีกคนดังขึ้น

           "ขอโทษคับ/ขอโทษนะคับ" ผมสาบานนะคับว่าไม่ได้เตี๊ยมกันมาจริงๆ

           "ไม่เป็นไรคับ ยังไงผมต้องขอโทษด้วยนะ
คับที่เดินไม่ดูทาง" เช้ดดด ขาวชิปหาย ขนาดเป็นผู้ชายนะเนี้ย

           "คับ" ผมละเมอตอบกลับไป ก่อนที่คนคนนั้นจะเดินไปจากตรงนี้...ทำไมน่ารักจังวะ "โอ้ย!..ไอพี่มาร์ค!" คับ ไอมาร์ค หรือพี่มาร์คนั่นเอง แค่ผมชอบเรียกแบบนี้ บางครั้งก็ไม่เรียกพี่

           "เออ กูเอง คิดว่าใครอะ มึงก็มาแคสเหมือนกันหรอ"

          "อืม ว่าแต่มาแคสบทไหนอะ" ผมว่าน่าจะบทติณณ์แน่ๆเลย เพราะหน้าแกค่อนข้างนิ่งอยู่เหมือนกัน

           "เก่งกล้า" ห๊ะ! "..หึๆ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น พี่บิ๊กบอกว่ามันตรง...แต่กูว่าไม่ว่ะ แต่ช่างเหอะ" ผม ไอมาร์ค แล้วก็คนอื่นอีกหลายสิบคนนั่งรอที่แคสบท...จนมาถึงคิวของผม..เอาไงดีวะ จะเริ่มยังไงเนี้ย!

           "คนต่อไปคะ" พี่เขาเรียกแล้วว!

      ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพ่นออกมา เพิร์ธใจเย็นๆ มีสติๆๆ

      เฮ่อออ ผมว่ามันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ แต่มันอยู่ที่ว่า ผมจะผ่านในบทเอ้หรือเปล่านี่สิ

      ตอนนี้ผมกำลังนั่งรอไอพี่มาร์คอยู่ เพราะพวกผมนัดกันว่าจะไปกินข้าวกันที่ร้านใกล้ๆแถวนี้ แต่กว่าจะถึงคิวไอพี่มาร์คก็ถือว่านานอยู่เหมือนกัน เพราะคนมาแคสบทนี้เยอะมาก

           "ได้ป่ะ"

           "ก็พอได้อยู่ แล้วมีนล่ะ" ผมหันไปมองคนข้างๆที่คุยกัน...คนนั้นนี่หว่า "ไปหาข้าวกินกันป่ะ หิวแล้วอะ"

           "เอาสิ เราก็แคสเสร็จแล้ว ไปเหอะ" จะไปกินข้าวกันหรอ...

           "เอ่อ...ผมขอไปด้วยได้มั้ยคับ.." จู่ๆผมก็พูดออกมา

           "เอ่อ..ได้คับ" คนที่ผมเดินชนบอก ใจดีชิปหาย


      ผมกันรุ่นพี่...น่าจะใช่แหละ มากินข้าวกันที่ร้านอาหารในห้างชื่อดัง โดยที่ผมนั่งคนเดียวแล้วพี่สองคนนี้นนั่งด้วยกัน


          "มีนจะกินอะไรหรอ"

           "อืม...สปาเก็ตตี้ก็ได้ แล้ว..." คนที่ชื่อมีนมองมาทางผม

           "ผมเอาเหมือนพี่แหละคับ"

           "เค แล้วนายเอาอะไร"

           "เราเอาสลัดผักคับ" จำใส่สมองซะเพิร์ธ! จำให้ได้ว่าพี่เขาชอบกินอะไร

           "พี่ชอบกินหรอคับ" ถามเผื่อไว้ จะได้ไม่เงิบบ

           "เปล่าหรอกคับ พี่กินเพราะมันมีประโยชน์น่ะ" เฟดดด ยิ้มน่ารักชะมัดเลย "แล้วน้องชื่ออะไรหรอ"

           "ผมชื่อเพิร์ธคับ อายุ 17 แล้วพี่ล่ะคับ ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่คับ"

           "พี่ชื่อเซ้นท์ อายุ 20 ส่วนนี่...มีน อายุ 20 เหมือนกัน"

           "คับ.." ผมอยากรู้จักพี่คนเดียวว แต่ช่างเหอะ รู้จักกันไว้ก็ดี "..พวกพี่มาแคสบทอะไรกันหรอคับ" ผมชวนพวกพี่เขาคุยระหว่างรออาหาร

           "พี่มาแคสบทพีท มีนมาแคสบทติณณ์ แล้วน้องเพิร์ธล่ะ" เชดดด บทคู่กันซะด้วย

           "ผมมาแคสบทเอ้อะพี่" พูดแล้วก็เขินแหะ เพราะผมเป็นคนขี้เขินอยู่แล้ว แต่จะมีไม่กี่ครั้งที่ผมจะไม่เขิน

           "เพิร์ธไม่ต้องเกร็งนะ ทำตัวสบายๆเลย" พี่อย่ายิ้มแบบนี้ได้มั้ยย


      อาหารมาพวกเราก็นั่งทานกันเงียบๆ ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ จนกระทั่งหมด


           "พี่คับ เก็บเงินด้วยคับ" พี่มีน

           "ทั้งหมด 250 บาทคะ"

           "นี่คับ"

           "เดี๋ยวผมจ่ายเองก็ได้พี่" ผมพูดหลังจากที่พี่มีนจ่ายเงินแล้ว

           "ไม่เป็นไร ถ้าโชคดีเราก็อาจจะได้ร่วมงานด้วยกันก็ได้" หึๆ

           "คับ" แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันไป ส่วนผมก็ต้องมารอไอมาร์คแคสเสร็จ

           "มึงหายไปไหนมา" ไอพี่มาร์คถาม

           "ไปกินข้าวมา"

           "ไม่ชวนกูเลยนะ" ถ้ากูชวนมึง มึงก็เห็นของดีอะดี ไม่ชวนหรอกเว้ย

           "เออน่า ช่างเหอะ กลับบ้านแล้วนะ" ตอนนี้ก็เกือบเย็นแล้ว เหนื่อยก็เหนื่อย


      พอผมกลับมาที่บ้านผมก็เข้าห้องนอนเป็นอันดับแรก เพราะ....ผมต้องการที่จะสืบประวัติของใครบางคน


      เริ่มจากเฟสบุ๊คก่อนดีกว่า...มีแค่ชื่อเล่นเอง หาไม่เจอหรอก รู้งี้น่าจะถามชื่อกับนามสกุลไปเลยก็ดี น่าจะขอเบอร์ด้วย แต่ผมขี้อายไง เลยไม่กล้าขอ..งั้นไอจีละกัน.....เจอแล้ว!! saintsup แล้วผมก็ส่องรูปพี่เขา...เชดดด มีแต่รูปน่ารักๆทั้งนั้นเลยอะ....


      ...อยากตามไอจีพี่เขานะ แต่กลัวพี่เจาจำได้ งั้น...ถ้าโชคดีแบบที่พี่มีนบอกจริง ผมค่อยตามไอจีพี่เขาก็ได้

นี่ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วนะ ทำไมไม่มีการติดต่อกลับมาหรือบอกกล่าวอะไรเลยอะ...หรือว่าผมไม่ผ่านเข้ารอบ?


       ไม่น่ะ!!! ผมไม่ยอม!! ผมอยากเจอพี่เซ้นท์อีก! ผมไม่ยอมให้พี่เซ้นท์เล่นบทพีทคู่กับใครทั้งนั้น! เขาต้องเล่นคู่กับผมคนเดียวนะ!!

           "ไอเพิร์ธ มึงทำหน้าเหมือนโลกจะแตกเลยนะ เป็นไรเนี่ย" โอมถามเพราะเห็นผมเป็นแบบนี้มาตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว

           "นั่นดิ มึงทำหน้าแบบนี้เป็นอาทิตย์แล้วนะเว้ย เหมือนรู้ว่าแฟนมีชู้อะไรอย่างนั้นเลย" นั่นปากหรอไอโจ

           "แฟนเตี่ยมึงอะดิ กูยังไม่มีแฟนเว้ย!...มีแค่คนที่ปลื้มอะ" เสียงผมแผ่วลง

           "เห้ย! เดี๋ยวๆๆๆนะ ไอเพิร์ธ! มึงหน้าแดงว่ะ" ไอโฟนชี้นิ้วมาทหน้าผม ก่อนที่ผมจะคว้าโทรศัพท์ออกมาเปิดกล้องถ่ายรูป

           "ชิปหาย!" แดงอย่างชัดเจน ผมก็นึกว่ามันพูดเล่นซะอีก

           "แน่ะๆๆๆ ใครว้าาที่ทำให้ไอเพิร์ธเป็นได้ขนาดนี้"

           "แต่กูว่าหน้ามันไม่แดงวะ...หน้ามันดำ! ฮ่าๆๆๆ" ขึ้นสิคับจังหวะนี้ ผมลุกขึ้นแล้ววิ่งไล่เตะไอแจ็ครอบโต๊ะที่พวกผมนั่ง

           "ใจเย็นดิไอเพิร์ธ มึงจะซีเรียสทำไมวะ เอ๊ะ!...หรือว่ามึงไปเจอสาวแล้วไม่แนะนำให้พวกกูรู้จัก" สาวห่าอะไรผู้ชายนี่แหละ! แต่ดันน่ารักเหมือนผู้หญิง...ผมไม่พูดหรอก ผมจึงได้แต่เงียบ รอฟังว่าพวกมันจะพูดอะไรกัน

            "ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นผู้โชคดีหรือว่าโชคร้ายกันว้าาา ส่องสาวไปวันๆ คุยไปวันๆ เขาคงจะชอบมึงหรอกมั้ง ฮ่าๆๆๆ แต่กูก็อยากเห็นหน้าคนที่ทำให้มึงเป็นได้ขนาดนี้จริงๆว่ะ" ไอโฟนพูดด้วยน้ำเสียงติดเล่นหน่อยๆ

     "กูไม่แน่นำให้พวกมึงรู้จักหรอก" เดี๋ยวมึงแย่งของๆกู ผมได้แต่คิดเท่านั้นแหละ


   TRRRRR TRRRRRR


     "ครับพี่ปูเป้"

     'เพิร์ธ ตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่จะพูดต่อไปนี้นะ'

     "คับ" ลุ้นชิปหายเลย นี่พี่ปูเป้จะบอกอะไรกับผมวะ

     'คือ....'

     "คือ..."

     'คือ...'

     "คืออะไรล่ะพี่ ผมรอฟังนานแล้วนะ"

     'วัยรุ่นสมัยนี้ใจร้อนจริง เฮ้ออ คือพี่จะบอกว่า...เพิร์ธได้แสดงเรื่องบังเอิญรักนะ ได้บทของเอ้ ดีใจมั้ย" ได้บทเอ้ ได้บทเอ้ ได้บทเอ้ '...เพิร์ธ เป็นอะไรรึเปล่า เงียบนานแล้วนะ' เอ้ เอ้ เอ้!


     "พะ พี่พูดจริงป่ะเนี้ย" ผมถามอีกครั้ง ที่ได้ยินเมื่อกี๊อาจจะหูฝาดก็ได้ แค่หูฝาดยังใจเต้นขนาดนี้ ถ้าได้เป็นจริงๆทำไงวะเนี้ย!

     'จริง เพิร์ธ ได้ บท เอ้ ได้ยินชัดแล้วใช่มั้ย' ห๊ะ!

     "ไชยะ..." ผมกำลังร้องด้วยความดีใจ แต่ก็ต้องเอามือปิดปากไว้ เพราะเดี๋ยวเพื่อนผมแม่งถามอีก ขี้เกียจตอบ "คะ แค่นี้ก่อนนะพี่ปูเป้" แล้วผมก็กดวางสาย ก่อนที่จะเดินไปหลังตึกเก่าๆที่ไม่ค่อยมีคนผ่านมา แล้วผมก็ร้องออกมาสุดเสียง "ไชโย!!" ดีใจชะมัด! ในที่สุดผมก็ได้เล่นบทของเอ้! เล่นคู่กับเซ้... แต่ผมยังไม่รู้เลยนี่หว่า ว่าพี่เซ้นท์จะได้บทะีทหรือเปล่า โอ้ยย ไอเพิร์ธเอ้ย! น่าจะถามพี่ปูเป้ว่าใครเล่นบทพีท ถ้าจะโทรถามก็กลัวโดนด่า กลัวว่าพี่ปูเป้จะไม่ว่าง...ค่อยถามก็ได้มั้ง

















--------------------------------------------------------

    นี่เป็นเรื่องที่ไรท์คิดเองนะคะ อาจจะไม่ได้มาจากความจริงทั้งหมดก็ขอโทษด้วยนะคะ ชื่อเพื่อนเราแต่งเอง ผู้จัดการนี่เราก็ไม่รู้ว่าเราอ่านถูกรึป่าว ถ้าผิดก็ช่วยบอกด้วยนะคะ แล้วเราแต่งเป็นยังไงก็เมนต์บอกด้วยนะคะ จะได้มีกำลังใจในการแต่ง แล้วก็นำไปปรับใช้ในครั้งต่อไปด้วย ไปละน้าาา