พ.ศ. 2545
ท่ามกลางหมู่บ้านที่ห่างไกลจากตัวเมือง บ้านหลังใหญ่เพิ่งถูกสร้างขึ้นอย่างสมฐานะ

''อู้ยยยย ครูใหญ่ แกสร้างบ้านหลังใหญ่หลังงามแท้ มีเงินมีทองเนาะ ดูสิลูกสาวก็มีคนเดียว น่ารักน่าชัง'' เสียงยายอิ่มพูดจีบปากคอ เม้ามอยกับคนแก่รุ่นราวคราวเดียวกันพร้อมเคี้ยวหมากหยับๆ....
''โอ้ยยยย ฮือๆ แม่หนูเจ็บ''เพี้ยยยย เสียงไม้แขวนเสื้อฟาดเข้าที่ขาน้อยๆจนแดงก่ำ เลือดเริ่มซึมผ่านผิวบางเล็กน้อย
''มึงจะออกไปอีกมั้ย ห๊ะ''
เสียงของแม่พูดด้วยอารมณ์โกรธที่เด็กน้อยแอบหนีไปเล่นจนพลบค่ำ แถมยังแอบเอาสร้อยข้อมือของแม่ ไปเล่นขายของจนขาดไม่เหลือชิ้นดี
ตึงงงง ... เสียงของแข็งบางอย่างตกลงที่พื้นเกือบโดนตัวผู้เป็นแม่อย่างจัง เลื่อยขนาดใหญ่ถูก ชายร่างท้วม เขวี้ยงลงที่พื้นอย่างเร็วและแรง
''กูบอกให้มึงหยุดตีลูกไง มึงคลอดมันออกมาแท้ๆ ทำไมถึงทำแบบนี้''
ผู้เป็นพ่อขึ้นเสียงพลางตะคอก หน้าตาเคร่งขรึมคำพูดที่ดุดันทำให้แม่สงบสติอารมณ์ และนิ่งไป
เด็กน้อยน้ำตาไหลพราก บ่อยครั้งเธอไม่เข้าใจ ทำไมแม่ของเธอ ต้องโมโหร้ายและคอยตีเธออยู่ทุกๆครั้ง
เกียจ เกียจ อีเฮีย ควาย...คำหยาบคาย ถูกเขียนอย่างผิดถูกๆด้วยปากกาเมจิกข้างในตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ที่เรียงรายด้วยไม้แขวนเสื้อนับสิบๆอัน โดยไม่มีใครรู้เลยว่าเด็กน้อยแอบเขียนด้วยอารมณ์โกรธแค้นผู้เป็นมารดา..
เด็กน้อยระบายอารมณ์เสร็จเธอกลับนอนกอดตุ๊กตา สองขารัดตัวของมันแน่น
เธอขยับอวัยเพศขึ้นลงช้าๆ อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แม้จะเป็นความรู้สึกดีแบบ แปลกๆ
Guest
