เทพมารครองภพบรรจบดารา 1

โดดเดี่ยวเดียวดายใต้แสงจันทร์

ไร้คู่ใต้แสงตะวันอันเปลี่ยวเหงา

หนึ่งคนหนึ่งกระปี่ไร้พ่ายใต้แสงดาว

สุกสกาววาววับมอดดับลง

เปรียบชีวิตข้าดั่งดาวตกจากฝากฟ้า

ตอนปรากฏสุกสว่างกลางนภา

พอผันผ่านกาลเวลาก็ล่วงลับดับสูญลง

เทียนหลงหนอ เทียนหลง! (+) 

ชีวิตเจ้าจะจบลงในวันนี้แล้วแท้ๆ เหตุใดตนจึงไม่รู้พึ่งพอใจในชีวิตของตนกัน เสียชาติเกิดจริงๆ เขาเฝ้าถามตัวเอง เพราะเหตุใดถึงมีความรู้สึกเช่นนี้หนอ  ไม่ได้รักชีวิต ไม่ได้กลัวความตาย แต่กลับรู้สึกเหมือนตายไม่คุ้มค่า  ทั้งๆที่สามารถแก้แค้นได้ ทั้งที่ข้าได้พยายามทำความความมุ่งหวังของท่านอาจารย์จนสำเร็จ  ข้าสละทุกสิ่งที่มีทั้งชีวิตทั้งเวลาทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อแลกกับการได้ล้มคนที่ฆ่าท่านอาจารย์ของข้าได้สำเร็จ 

ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะยิ่งใหญ่แค่ไหน  แข็งแกร่งเพียงใด ข้าก็ก้าวผ่านมันมาคนแล้วคนเล่า คนแล้วคนเล่า ทุกๆวัน ทุกๆวัน ข้าได้ทำการสืบเสาะ รีดเค้น ล่าล้าง ทำลายตัวตนของพวกมัน ยิ่งสืบลึกลงไปยิ่งมีแต่ปริศนามากมาย  คนที่ข้าสู้ คนที่ข้าฆ่า จากหนึ่ง เป็นสิบ จากสิบเป็นร้อย มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น ทุกๆวันๆ จนตัวข้าไม่อาจนับ จนตัวข้านั่นหลงลืม 

ข้าลืมเลือนทุกสิ่ง ทั้งสีหน้า แววตา ของคนที่ข้าปลิดชีวิตมันไป ยิ่งข้าพยายามนึกถึง ข้ายิ่งลืมเลือน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยิ่งมายิ่งเด่นชัด ยิ่งมายิ่งชัดเจน 

ยิ่งนานวันยิ่งไม่อาจลบเลือนผันเปลี่ยนไป ความกระหายใคร่อยากถึงรสชาติแห่งการฆ่าฟัน มันช่างหอมหวาน และตื่นตาตื่นใจเร้าใจข้ายิ่งนัก  ยิ่งมันเก่งข้าก็อยากเก่งกว่ามัน ยิ่งมันโหดเหี้ยม ข้ายิ่งต้องโหดเหี้ 

ยมกว่ามัน สิบเท่า ร้อยเท่า พันเท่า 

ฆ่า  ฆ่า ฆ่า แล้วฆ่า 

การฆ่าช่างน่าสนใจ 

จิตและสมาธิของข้ายิ่งจมจ่อมอยู่ในวังวน ดิ่งลง มืดบอดลง  กาลเวลาก็ดำเนินไป  .......... 

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ทางกระผมเป็นผู้แต่งเองนะครับ 

ขอฝากติดตามด้วยนะครับ 

ภาพปก/QC By: 

SymPhoNy