18:00 น.
‘กริ๊งงงง~’ เสียงออดที่หน้าประตูบ้านของฉันดังขึ้น
โห มาตรงเวลาเว่อร์
“มาแล้วค่า” ฉันขานรับ ขณะที่กำลังวิ่งไปเปิดประตู
‘แอ๊ดด’ ประตูเปิดขึ้น ปรากฏให้เห็นคนตรงหน้า
นี่หรอ พี่เจโฮป นักเรียนทุนอันดับหนึ่ง ที่ใครๆก็บอกว่าเก่งนักเก่งหนา เคยได้ยินชื่อมานานแต่เพิ่งเคยเห็นตัวจริงก็วันนี้แหละ หล่อเหมือนกันนะเนี่ย นึกว่าจะเนิร์ดๆ ใส่แว่นตาหนาเตอะซะอีก ได้ยินมาว่าค่าจ้างสอนรุ่นพี่คนนี้มาเป็นติวเตอร์ส่วนตัวนี่แพงมากเลยแหละ อ๋อ ที่แม่ยอมทุ่มจ่ายให้ฉันขนาดนี้เพราะอะไรน่ะหรอ เฮ้อ ก็เพราะเกรดเทอมล่าสุดของฉันมันต่ำเตี้ยเรี่ยดินเลยน่ะสิ -.-
“สวัสดีค่ะ รุ่นพี่เจโฮป ฉันชื่อ ชเว กงจู ค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” ฉันพูดและโค้งเป็นการทักทาย
“ครับ พี่เจโฮปนะครับ” พูดจบพี่เขาก็ส่งยิ้มตอบกลับมา
โอ้โห รอยยิ้มนั่น พี่จะฆ่าฉันหรือยังไง จำเป็นต้องยิ้มหวานขนาดนั้นมั้ย ใจน้องเหลวไปหมดแล้วนะ ฮือออ
“ขอโทษนะตัวเล็ก ว่าแต่พี่เข้าไปได้หรือยัง?”
“ห๊ะ อ้อ! เชิญค่ะๆ เชิญเข้ามาในบ้านก่อนค่ะ” ฉันเคลื่อนตัวหลบให้พี่เจโฮปเข้ามา
กงจู สติๆๆ แต่เอ๊ะ สรรพนามเมื่อกี้มันน่ารักไปมั้ยอ่ะ ตัวเล็กงั้นหรอ บ้าจริงโว้ย
“เอ่อ รุ่นพี่เดินขึ้นไปชั้นสอง เดินไปจนสุดทาง เข้าห้องทางขวามือนะคะ ห้องของกงจูเอง เดี๋ยวตอนนี้กงจูไปเตรียมของว่างมาให้นะคะ” ฉันอธิบาย
“ได้ครับ งั้นพี่ขึ้นไปเลยเนอะ”
“ค่ะๆ”
18:15 น.
‘แอ๊ดดด’ ทันทีที่ฉันเปิดประตูห้อง เสียงของพี่เจโฮปก็ดังขึ้น
“เตรียมของว่างนานจัง นี่หวังจะถ่วงเวลาเรียนกับพี่หรอครับตัวเล็ก ฟ้องคุณน้าชเวดีมั้ยนะ”
อุ่ย มีคนรู้ทัน
“แงงง พี่เจโฮป อย่าบอกแม่เลยนะคะ” ฉันกะพริบตาปริบๆ ส่งสายตาอ้อนวอน
“นี่ค่ะ สตรอเบอร์รี่โยเกิร์ต กงจูทำเองกับมือเลยน้า” ฉันรีบส่งแก้วไปให้พี่เจโฮปเพื่อเปลี่ยนประเด็น ถ้าพี่เค้าฟ้องแม่ขึ้นมา ฉันโดนบ่นหูชาแน่นอน
“อ้ะๆๆ กรี๊ดดดด” เสียงร้องของฉันดังขึ้น เมื่อขาฉันไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง ฉันหลับตาปี๋ ก่อนที่ตัวเองจะลื่นล้มลงไปที่พื้น
พรึ่บ!
“เอ๋ ทำไมไม่เจ็บเลยอ่ะ?”
ฉันลืมตาขึ้นก็พบว่า ตอนนี้ฉันกำลังนอนทับบนตัวของพี่เจโฮป ที่แย่ไปกว่านั้นคือสตรอเบอร์รี่โยเกิร์ตที่ฉันถือมาก็หกเปื้อนทั้งหน้าและตัวของเราสองคนไปหมด
“พี่เจโฮป! พี่มารับฉันไว้หรอคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นป่านนี้ตัวเล็กของพี่ได้หัวฟาดพื้นจนน็อคไปแล้วละมั้ง”
“แหะๆ ขอบคุณมากนะคะ หนูนี่ซุ่มซ่ามจริงๆเลย”
พี่เจโฮปหัวเราะเบาๆ
“เอ่อ พี่เรียกหนูกงจูก็ได้นะคะ เรียกตัวเล็ก หนูก็รู้สึกเขินๆยังไงไม่รู้” ฉันพูดออกไปตรงๆ เพราะฉันเขินจริงๆนี่นา
“ไม่อ่ะ พี่อยากเรียกเราตัวเล็ก”
"ก็ได้ค่ะ-3-"
“ตัวเล็กครับ ขอโทษนะ” พี่เจโฮปยื่นมือมาเช็ดคราบสตรอเบอร์รี่โยเกิร์ตที่แก้มของฉันแล้วเอากลับไปชิม
“อร่อยจัง” พี่เจโฮปพูดไป ดูดนิ้วมือที่เปื้อนโยเกิร์ตไป
"ขะ ขอบคุณค่ะ" ฉันเขินกับการกระทำของพี่เขาจนคุมสติแทบไม่อยู่
“ละก็ ขอโทษด้วยนะคะ ที่หนูทำให้พี่เปื้อนไปหมดเลย...”
“ไม่เป็นไรหรอก เล็กน้อยน่า แต่เราก็เปื้อนนะ” เขาชี้ให้เห็นว่าตัวฉันก็เปื้อนพอๆกับเขาเหมือนกัน
“ก้มลงมาสิ เดี๋ยวพี่เช็ดให้” พี่เจโฮปหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง ฉันจึงโน้มหน้าลงไปตามที่พี่เขาบอก
พรึ่บ!
“อะ...อื้อออ” พี่เจโฮปใช้มือข้างนึงกดคอของฉันลงให้เอียงรับองศากับลิ้นร้อนที่กำลังเลียคราบโยเกิร์ตตรงซอกคอ และอีกมือที่ถือผ้าเช็ดหน้าไว้ก็กำลังกดสะโพกของฉันให้แนบติดกับลำตัวของเขา
“ดูสิ เปื้อนไปทั้งตัวเลยนะครับ” มือของคนด้านล่างที่เดิมคอยกดสะโพกของฉันไว้ ก็ค่อยๆเปลี่ยนตำแหน่งไป พร้อมกดลากผ้าเช็ดหน้าเคลื่อนบนตัวฉันไปทั่ว
“พะ พี่เจโฮป ทำอะไรอ่ะคะ อ๊ะ อื้อออ” มือของเขาเริ่มซุกซนเกินไปแล้ว
“พี่ก็กำลัง ‘เช็ดโยเกิร์ต’ ให้อยู่ไงครับ”
“อ๊าา อืออ” ตอบข้อสงสัยของฉันจบ พี่เจโฮปก็ประกบปากและพยายามแทรกลิ้นเข้ามาในปากของฉัน แต่ฉันไม่ยอมให้เขาเข้ามาง่ายๆหรอก นี่มันจูบแรกของฉันเลยนะ!
พี่เจโฮปเห็นแบบนั้น จึงเคลื่อนมือที่ถือผ้าเช็ดหน้ามาถูไปมาบริเวณจุดรับสัมผัสของฉัน จนฉันรู้สึกเสียวไปหมด
“อะ ตรงนั้น อืออ อย่านะคะ อะ.. อ๊าาา อื้อออ~” ฉันพยายามจะร้องให้พี่เขาหยุดแต่มันกลับกลายเป็นเสียงร้องครางออกมาแทน อา นี่มันน่าอายจริงๆเลย
เมื่อได้โอกาส คนตรงหน้าเลยแทรกลิ้นร้อนเข้ามาได้
“อื้อออ” จูบที่พี่เจโฮปมอบให้มันช่างอ่อนโยนและหอมหวานเหลือเกิน ตอนนี้ฉันเริ่มเคลิ้มไปกับสัมผัสของพี่เขาซะแล้วสิ
“อืมม ตัวเล็กครับ.. อยากให้พี่ทำต่อมั้ย?”
กรี๊ด ตาพี่บ้า! ถามคำถามแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน
“เอ่อ…”
“ขอแค่ตัวเล็กของพี่พยักหน้า”
“…” เมื่อฉันไม่ตอบอะไร พี่เจโฮปจึงใช้นิ้วกดย้ำตรงบริเวณส่วนอ่อนไหวของฉันผ่านเนื้อผ้าของกระโปรงนักเรียน
“อ๊าา! มะ ไม่” ฉันกำลังจะบอกปฏิเสธ แต่ยังไม่ทันพูดจบ พี่เจโฮปก็ใช้มือดันให้ส่วนล่างของเราแนบติดกันจนแกนกลางของลำตัวของพี่เขามันเสียดสีกับตรงจุดนั้นของฉันเข้าเต็มๆ นี่มันเป็นการบังคับใช้ฉันตอบตกลงชัดๆ ตอนนี้ความเสียวซ่านมันแพร่ผ่านไปทุกส่วนในร่างกาย จนฉันคิดว่ามันถอยกลับไม่ได้แล้ว
“หืมม ว่ายังไงนะครับคนเก่ง?” พี่เจโฮปยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นการตอบสนองที่ดูเปลี่ยนไปของฉัน
“อ่ะะ อื้อออ~” ฉันพยักหน้าตอบเบาๆ
ได้ยินดังนั้น พี่เจโฮปยิ้มแสดงความพอใจออกมา แล้วพลิกตัวฉันให้เป็นอยู่ใต้ร่างของเขาแทน ตอนนี้เขาค่อยๆเคลื่อนจูบต่ำลงมา เคลื่อนลงมาเรื่อยๆ จนหน้าของเขาอยู่ใกล้กับตรงส่วนอ่อนไหวของฉันแล้ว
“ตรงนี้ พี่อยากชิม ‘โยเกิร์ต’ ตรงนี้ของเรานะ” พี่เจโฮปพูดพร้อมใช้มืออ้าขาเรียวของฉันออกและชี้ไปตรงจุดนั้น
“อ๋าา...” ฉันอายเกินกว่าจะตอบอะไร เลยเบนหน้าหนีไปทางอื่นแทน
“หึ น่ารักจังครับ” พี่เจโฮป ค่อยๆเกี่ยวกระโปรงนักเรียนฉันขึ้น แต่แล้ว ทันใดนั้นเอง ขณะที่พี่เขากำลังจะถอดชั้นในตัวสุดท้ายของฉันออก
“ก๊อกๆๆ กงจู”
ตายแล้ว แม่มา!!!
“ก๊อกๆๆ ติวอยู่กับพี่เจโฮปหรือเปล่าลูก แม่เอาของว่างมาให้”
“พี่เจโฮป เราต้องซ่อนแล้ว!” ฉันรีบลุกขึ้นพร้อมดึงตัวพี่เจโฮปให้เข้ามาหลบในตู้เสื้อผ้า
“กงจู แม่เข้าไปนะ”
‘แอ๊ดดด’
“ทะทำยังไงด—” ฉันพูดกับพี่เจโฮป
“ชู่วว” พี่เขาใช้นิ้วชี้มาแตะที่ปากของฉัน พร้อมทำเสียง เป็นเชิงบอกว่าให้เงียบก่อน
เขาก้มหน้าลงไปที่โทรศัพท์ พร้อมกับพิมพ์ข้อความบางอย่าง แล้วส่งไปหาใครสักคน
‘ตึ๊ง!’ เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้น
“อ่า ไปร้านหนังสือกันนี่เอง ละดูวางของเกะกะไปหมด กินน้ำหกเลอะเทอะเต็มห้อง ไม่เก็บให้เป็นระเบียบเลย มีแขกมา ไม่รู้จักอายพี่เจโฮปเขาบ้างหรือยังไง ไอลูกคนนี้นี่”
ค่ะแม่-3-
พี่เจโฮปหัวเราะเบาๆกับคำบ่นของแม่ ฉันเลยกระแทกศอกใส่พี่เขาไปหนึ่งที เหอะ ขำไรคะพี่
“เสื้อผ้านี่ก็กองเป็นตั้งเลย ไม่รู้จักพับเก็บใส่ตงใส่ตู้”
อะไรนะ!
ตึก.. ตึก.. ตึก.. ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่ที่กำลังเดินตรงมาทางฉัน ไม่นะแม่
‘Rrrrrrr Rrrrrr’ เสียงโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้น เฮ้อ โล่งอกไปที ทำให้ฉันรู้สึกได้ต่อชีวิตให้ยาวไปได้อีกนิดนึง
“ยอโบเซโย”
“อ่างั้นหรอ ไม่มีคนอื่นทำแทนเลยหรือไง”
“โอเค ก็ได้ๆ จะรีบออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
สิ้นประโยคปุ๊ป แม่ฉันก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที เหมือนแม่จะมีธุระข้างนอกนะ ฮือ ขอบคุณพระเจ้า นี่ฉันทำบุญด้วยอะไรเนี่ย รอดตายไปได้อย่างหวุดหวิด
“อ้ะ อืออ อยู่นิ่งๆสิครับตัวเล็ก มันโดนพี่นะ” ฉันที่กำลังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้ ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของอีกคนที่อยู่ในตู้กับฉัน
“เอ้ยหนูขอโทษค่ะ”
พอพี่เจโฮปพูด ฉันก็เพิ่งสังเกตว่าตัวฉันมันสั่นมากจริงๆ นี่ฉันกลัวแม่จับได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
“ถ้ายังตัวสั่นอยู่แบบนี้...”
ฉันหันไปเอียงหัวมองพี่เขาด้วยความสงสัย
“พี่จะทนไม่ไหวเอานะครับ”
หือพี่เขาหมายความว่ายังไงกันละ—
“อ้ะ!”
ทันใดนั้นความสงสัยของฉันก็ถูกเฉลย เมื่อฉันรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างนูนขึ้นมาดันที่บริเวณสะโพกของฉันที่อยู่ระหว่างขาแกร่งทั้งสองข้างของเขา
“อืออ ตัวเล็กครับ...” พี่เจโฮปเรียก แล้วยกตัวฉันให้นั่งอยู่บนลิ้นชักในตู้ที่พอจะปรับเป็นองศาให้เป็นท่านั่งได้ จากนั้นพี่เขาก็ออกแรงดันให้ตัวเราสองคนหันหน้าเข้าหากัน
ให้ตายเถอะ ตอนนี้ฉันกับพี่เขาอยู่ในท่าที่อันตรายจริงๆ ความมืดในตู้และอากาศที่ไม่ค่อยจะถ่ายเทมันทำให้เราทั้งคู่หายใจติดขัดจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
“เอ่อ.. พี่เจโฮปแม่ออกไปแล้วค่ะ” ฉันทำลายความเงียบและพยายามยื่นมือไปเลื่อนตู้เสื้อผ้าออก
“โฮซอก” พี่เจโฮปพูดพร้อมกับคว้ามือฉันไว้
“คะ?”
“เรียกพี่ว่าโฮซอก”
“...”
ปฏิเสธไม่ได้ว่าสถานการณ์แบบนี้พี่เขาทำใจฉันสั่น ฮือ เกินไปแล้วนะ ฉันควรจะทำยังไงดีกันละเนี่ย TT
“กลัวพี่มั้ย?”
“เอ่อ ไม่หรอกค่ะ พี่เจโฮป เอ้ย พี่โฮซอก พี่น่ารัก ใจดี และก็เรียนเก่งจะตาย ใครๆก็พูดถึงพี่แบบนี้ทั้งนั้น” ฉันยิ้มและพูดออกไปแบบนั้น แต่ที่จริงแล้ว กลัวสิวะอิตาพี่บ้า ถามมาได้
“ดีใจจัง” พี่เขายิ้มตาหยีและเอามือมาขยี้ผมของฉันอย่างเอ็นดู
“เวลาอื่นเรียกพี่เจโฮปก็ได้ แต่ถ้าถึง ‘เวลานั้น’ เมื่อไหร่ตัวเล็กต้องเรียกพี่ว่าโฮซอกเท่านั้นนะครับ” พี่เขาพูดพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ
คำพูดเมื่อครู่ทำให้ฉันเขินจนทำตัวไม่ถูก รู้ตัวอีกทีหัวฉันก็มุดไปทางมุมตู้แล้ว ฉันเองก็ไม่ได้ใสขนาดที่ไม่รู้ว่า 'เวลานั้น' ที่พี่เค้าพูดถึงมันคืออะไร ตอนนี้ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกร้อนผ่าวผ่านที่ใบหน้า แย่แล้ว หน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆเลย ฮือ ; ///// ;
“หืม ตัวเล็กหน้าแดงอ่ะครับ รู้หรอว่าพี่หมายถึงอะไร?” พี่เจโฮปเอามือมาจับปลายคางฉันให้หันกลับไปจ้องหน้ากับเขา
“หนูว่าเราออกไปทำการบ้านดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้หนูต้องส่งอาจารย์แต่เช้าด้วย” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ฮ่าๆ ได้สิครับ ตัวเล็ก เดี๋ยวพี่ช่วยเอง”
เฮ้อ ค่อยยังชั่ว อ่ะพูดแล้วก็ออกไปซะทีดิ
“ตัวเล็กครับ มันต้องเสร็จวันนี้ใช่มั้ย?” พี่เจโฮปเอ่ยปากถาม
“ก็ใช่สิคะ พรุ่งนี้เดดไลน์แล้ว” ฉันพยักหน้าตอบ
“หึ พูดแล้วนะครับ”
“ ? “
พี่เจโฮปเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้กับซอกคอขาวของฉัน ก่อนจะเปล่งเสียงกระซิบที่ข้างหู
“พี่สัญญาว่าวันนี้พี่จะทำให้ ‘เสร็จ’เลยล่ะครับ” พี่เจโฮปจงใจพูดเน้นคำนั้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“พี่เจโฮป! หนูหมายถึงการบ้าน!” ฉันตอบกลับพร้อมออกแรงตีไปที่อกของพี่เจโฮปสองสามทีเพื่อกลบความอาย
“เอ๋~ พี่ก็หมายถึงการบ้านนะ ตัวเล็กหมายถึงอะไรล่ะครับ?” เจโฮปทำหน้าตาสงสัยก่อนจะเผลอกระตุกยิ้มอย่างสนุกเมื่อได้แกล้งคนที่อยู่ตรงหน้า
“หึ้ยย ออกไปเลยนะพี่อ่ะ แกล้งกันอยู่ได้” ฉันผลักพี่เจโฮปออกพร้อมกับเดินออกมาจากตู้ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
“ฮ่าๆๆ โอเคครับ พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ไปทำการบ้านกันนะ”
“ดีค่ะ ดี!” ฉันรีบตอบกลับและวิ่งตรงไปนั่งที่โต๊ะหนังสือทันที
19:56 น.
“เย้! เสร็จซักที” ฉันร้องออกมาด้วยความดีใจ ไม่เคยทำการบ้านเสร็จไวขนาดนี้มาก่อนเลย
“เก่งมากครับตัวเล็ก เข้าใจวิธีทำโจทย์แบบนี้ละเนอะ” พี่เจโฮปชมแล้วยกมือมากขยี้หัวฉันเบาๆ
“เข้าใจกระจ่างแจ้งเลยค่า ถ้าเทอมนี้ออกแนวนี้นะ กงจูจะเก็บคะแนนให้เรียบเลย!”
“ฮ่าๆๆ ขี้โม้จริง งั้นวันนี้พี่กลับก่อนนะ”
“ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวกงจูเดินลงไปส่งนะ” ฉันเดินไปส่งพี่เจโฮปจนถึงหน้าประตู
“เจอกันพรุ่งนี้นะกงจู” พี่เจโฮปโบกมือลาแล้วเดินออกไป
“อ้อ! ตัวเล็กครับ” พี่เจโฮปหันกลับมา
“คะ?”
“พรุ่งนี้อย่าลืมเตรียมสตรอเบอร์รี่โยเกิร์ตให้พี่ด้วยล่ะ วันนี้พี่ยังไม่ได้กินเลยอ่ะ” พี่เจโฮปมองจ้องมาที่ตัวฉันพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และจบท้ายด้วยยักคิ้วกวนฉันทีนึงก่อนจะเดินกลับไปจริงๆ
“หึ้ยยย ไอพี่บ้า! บ้าที่สุดเลย!” ฉันจงใจตะโกนไปให้คนที่เพิ่งเดินออกไปได้ยิน
เฮ้อออ มันจริงสินะที่บอกว่าพวกคนเนิร์ดๆเนี่ยชอบเก็บกด นี่หรอวันแรกของการติวของฉัน ไม่อยากคิดถึงวันพรุ่งนี้เลย ฉันจะรอดใช่มั้ย แง ใช่สิ ฉันต้องรอด นึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้แล้วเขินเป็นบ้า เกือบไปแล้วนะยัยกงจู
#END .
WRITER ; สวัสดีรีทที่หลงเข้ามาอ่านทุกคนค่า 55555555 (จะมีมั้ยนะ T^T) SF เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเราเลยค่ะ เราคิดว่ามันคงไม่ได้ดีอะไรมากมาย เพราะอยู่ดีๆนึกออกก็พิมพ์เลย เอาง่ายๆคือแต่งมั่วมาก จริงๆเรื่องนี้จะว่าเป็น NC ก็ไม่เชิงเพราะมันก็ยัง NC ไม่สุด 55555 ภาษาคงไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ขออภัยด้วยนะคะ ยังไงแวะเข้าไปทักทายกันได้ที twitter : @qqueenvv หรืออยากติดแท็ก SF เรื่องนี้ในทวิตเราก็ยินดีมากๆเลยค่ะ #SFสตรอเบอร์รี่โยเกิร์ต จะติจะชมยังไงได้หมดเลยค่า จะด่าก็ได้แต่อย่าด่าแรงเลยนะคะ น้องใจบางเหลือเกินค่ะคุณพี่ 555555 ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ รักทุกคนเลย <3
Ps.เราไม่แน่ใจว่าจะมีตอนต่อๆไปดีมั้ย ถ้ามีคนสนใจเราก็อยากจะลองแต่งดู ทุกไลค์&ทุกคอมเม้นจะช่วยเป็นกลจให้เรานะคะ รักกก
Guest
