World tree ผจญภัยสุดขอบต้นไม้โลก

World tree ผจญถัยสุดขอบต้นไม้โลก

'ในถนนย่านตัวเมืองอันแสนวุ่นวาย

ในขณะนั้น ชายหนุ่มคนนึงผู้ที่เหนื่อยล้าดับการทำงานตลอดทั้งปี เขาได้ผ่านวงล้อมของมลพิษ รอบตัวเพื่อที่จะได้กลับบ้านและพักผ่อนเสียที

นี่คิโระ ! เสียงเพื่อนรวมงานคนนึงดังขึ้น

แกได้พัก ฤดูร้อนตั้ง1เดือนแกจะไปเที่ยวที่ไหนวะ

:เอ๋อฉันว่าจะกลับไปบ้านเกิดก่อนน่ะ

กลับไปหาพ่อแม่หรอคิโระ หรือว่า

คุณภรรยาแสนสวย ที่รออยู่ล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า

:จะบ้าหรอ ผมน่ะยังไม่ได้แต่งงานเลยแฟนเองเรื่ก็ไม่มีด้วย

ฉันล้อเล่นน่า แต่ฉันว่านายก็ควรจะหาแฟนใว้ได้แล้วนะ เดียวก็ไม่ลูกไม่ทันใช้หรอก

:ฮ่าฺฮ่าฺฮ่า ขอบคุณที่แนะนำครับ

งั้นแยกกันแค่แหละอย่าลืมเอาของฝากมาฝากล่ะ

:คร้าบผม

:อ่า~ถึงบ้านสักที แต่เมื่อกี้ตอนกลับบ้าน จู่ๆก็มีภาพผู้หญิงแวป ขึ้นมาในหัวแฮะ

ว่าแต่ผู้คนนั่นคุ้นๆนะ

แต่ตอนนี้ของีบสักหน่อย

ตื่นซักประมาณ18.00นะ

ละกัน >∆<

''ช่วยโลกใบนี้ทีเถอะ เสียงของผู้หญิงคนนึงได้ดังขึ้นในหูของผม!

ในห้องที่มีต้นกล้าของต้นไม้สว่างไสว อยู่ใจกลางห้อง

:นี่เสียงใครน่ะ! ช่วยโลกอะไรอย่างงั้นหรอ!

เสียงผู้หญิงคนนั่นดังขึ้นอีกรอบว่า

ฉันจะรออยู่ที่ต้นไม้โลกนะ

ตื้ด ตื้ด ตื้ด!!! เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น

อ่า~6โมงแล้วหรอเนี้ย แล้วไอความฝันเมื้อกี้มันอะไรกันนะ ชั่งมันเถอะไปอาบน้ำทำกับข้าวกิน เตรียมของเดินทางดีกว่า

(จะว่าไปไม่โทรบอกแม่ดีกว่า ถ้าไปเซอร์ไพร้สพร้อมเงินเดือนท่านคงจะดีใจละมั่ง ที่คนไม่เอาไหนแบบเราก็มีงานมีการแบบคนอื่นน่ะ)

สดชื่นสุดๆเลย~∆~หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ไปทำกับข้าวและเตรียมพวกของในการเดินทางต่างๆ กล้องถ่ายรูปและเสื้อผ้า

หลังจากนั้นก็นั่งดูข่าวอีกนิดหน่อยและเข้านอน

จะว่าไปชีวิตของผมมันน่าเบื่อแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ)

ชาร์จแบตมือถือ กับพาวเวอร์แบงค์โซล่าเซลล์

แล้วก็หลับไป!

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมออกจากบ้านตั้งแต่ตี5

โดยขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อออกจากตัวเมือง และต่อ

รถประจำทางจนกว่าจะถึง จุดหมาย

แต่ ในขณะที่ผมนั่งรถคันสุดท้าย

เอ๋?เส้นทางมันแปลกๆไหมนะถึงเราจะไม่ได้กลับบ้านมานานแต้เส้นทางน่าจะไม่ใช่แบบนี้นะ คนอื่นๆก็ลงกันหมดจนเหลือเราคนเดียวด้วย อย่าบอกนะว่าปล้นชิงเงินกัน ไม่จริงน่า!

ถึงสถานีสุดท้ายแล้วค่ะ กรุณาลงจากรถด้วยเสียงพนักงานของรถดังขึ้น

ผมทำได้แต่ลงไปแบบงงๆ นี่มันใช่ทางบ้านเราแน่หรอฟะ เวลาแค่3ปีจะเปลี่ยนแปลงขนาดนี้เลยหรอ

แต่พอผมหายไปรถ คันนั้นก็หายไปแล้ว

มะ!ไม่จริงน่า

เอาเถอะลองเดินไปหน่อยละกัน

"แก็กๆเสียงดังแปลกๆขึ้นในพุ่มไม่"

:ฮะเดะ!งูหรือตัวไปรึเปล่าฟะ

แต่ในขณะที่ผมกลัวว่าจะเป็นสัตว์อัตราย

ก็ได้มีร่างของเด็กผู้หญิงที่ ที่เนื้อตัว เปื้อนและผอม ออกมาจากพุ่มไม้และสลบลงไปต่อหน้าของผม ผมรีบวิ่งเข้าไปช่วย เด็กคนนั้นร้องขอน้ำดื่ม

ผมรีบนำน้ำที่อยู่ข้างกระเป๋าเดินทางให้เธอกิน พร้อมกับ ขนมปังอีก 1ชิ้น

เด็กคนนั้นกินมันอย่างหิวกระหาย พร้อมบอกน้ำที่สะอาดขนาดนี้และขนมปังที่นุ่มแบบนี้เข้าไม่เคยกินมาก่อนเลย

ขอบคุณท่านนักเดินทางจริงๆถ้าไม่มีท่านข้าคงตายไปแล้ว

ห้ะ!อะไรกันฟะเนี้ย แล้วไอ ข้า กับนักเดินทางนี่มันอย่างกะ นิยายแฟนตาซีเลยไม่ใช่หรอฟะ(เสียงในหัวของคิโระ)

:แล้วนี่เธอมาจากไหนหรอแล้วพ่อแม่ของเธอล่ะ

ข้ามาจากหมู่บ้าน "เอมพาย"ส่วนพ่อแม่ของข้าท่านทั้งสอง เสียชีวิตจากโรคคะ

:แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่หละ

มาหาอาหารคะแต่เหมือนจะหลงอยู่ในป่าและไม่มีอาหารและน้้ำเลยค่ะ

:แล้วหมู่บ้านของเจ้าอยู่ทิศไหนกันหรอ

ตะวันตกคะ

เข็มทิศยังใช้ได้ปกติสินะ แต่พวกมือถือก็ไม่มีสัญญาน

งั้นตามฉันมา แต่ตอนนี้คงต้องพักก่อน

หลับไปสักพักนะ

ระหว่างนั้นผมก็ได้สำรวจรอบและก็พบกับสมุนไพรที่ชื่อ ว่า ก้นบึงน้อย

ถ้าตามหลักการเงินของฉันอาจใชเหมาได้ที่นี่ล่ะนะอย่างน้อยเก็บมันไว้เผื่อจะมีประโยชน์

ผ่านไป2ชั่วโมงผมก็ได้ปลุกเด็กคนนั่น นี่เป็นเวลาบ่าย15:00น.

นี่ท่านนักเดินทางไม่ทราบว่าท่านชื่ออะไรหรอ

ข้ามีชื่อว่า มาช่าค่ะ

ฉันมีชื่อว่าคิดโระ ยินดีที่ได้รู้จักเอาล่ะกินน้ำละไปทางใต้กันเถอะ

.............หลังจากการเดินทาง2ชั่วโมง

และแล้วก็ถึงหมู่บ้านเอมพาย มาช่าวิ่งอย่างดีใจที่ได้กลับสู่หมู่บ้าน

หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านเล็กน่าจะมีชาวบ้านไม่เกิน500คนนะเนี้ย

และแล้วก็มีลุงแก่คนนึงเดินมาพร้อมมาช่า

ต้องขอบคุณท่านนักเดิงทางจริงๆที่ช่วยมาช่าใว้

หากเป็นไปได้กระผมก็อย่างจะทดแทนบุญคุณท่านแต่หมู่แห่งนี้แม้แต่อาหารในแต่ละมื้อยังยากลำบากเลย

:ทำไมถึงเป็นแบบนั่นละ

คือว่าท่านนักเดินทางหมู่บ้านของเราเป็นสุดขอบสุดของอาณาจักรแห่งนี้ เลยเป็นสถานที่ไปถูกลืม

แถมเมื่อ2ปีก่อนได้มีขุนนางคนนึงมาเยือนที่นี่และทำให้พื้นดินแทบนี้ไม่สามารถปลูกพืชผลขึ้นอีกเลย

ขุนนางคนนั้นทำอย่างไรหรอ คุณลุง?

เป็นเวทย์มนต์น่ะครับเป็นฝนสีดำ พอมันตกลงมาพื้นผลก็เน่าและตายหลังจากนั้นก็ปลูกอะไรไม่ขึ้นอีกเลยครับและพื้นดินตรงนั้นก็แตกร้าวและเป็นสีดำครับ

แบบนี้นี่เองน่าจะความเป็นกรด-ด่างของดินเป็นคุณสมบัติทางเคมีประการหนึ่งของดินสินะ

แต่ทำไมในป่าถึงมีต้นไม้ขึ้นละ

นี่คุณลุงทำไมไม่ไปหาอาหารในป่าหรอครับ?

มันเป็นคำสาปน่ะที่คนในหมู่บ้านไม่สามารถเข้าไปในป่าได้ แต่มาช่าน่ะเป็นลูกขอกพ่อค่าเร่ที่เดินทางมาที่นี่ภายหลังเลยไม่โดนคำสาปไปด้วยครับ

ยิ้มอ่อน.... ผมจะช่วยหมู่บ้านนี้เองแต่ต้องมีที่พักให้ผมนะ

โปรดติดตามตอนต่อไป