สูตรรัก เสิร์ฟใจ

เรื่องราวความรัก ของหนุ่มนิเทศฯสุดฮอต ลูกครึ่ง ไทย-ญี่ปุ่น-อเมริกัน ที่ตกหลุมรักกับหนุ่มน้อยหน้าใสจากวิทยาลัยการประกอบอาหารนานาชาติ อย่างจัง มันคือพรหมลิขิต หรือ อะไรกันแน่ที่ทำให้เขาสองคนได้โคจรมาพบ และต้องเจอกับเหตุการ์มากมายที่คาดไม่ถึง 

ออร์เดิร์ฟ 

"พี่พัฟ เร็วๆหน่อยได้ไหม พายสายละเนี่ย มีเรียนเช้าด้วย"สาวน้อยหน้าใสหน้าตาสวมแว่นบ่นให้พี่ชาย ด้วยความเซ็ง เพราะนั่งรอที่โต๊ะอาหารเช้านานแล้ว 

" รีบอยู่เนี่ย เร่งอะไรนักหนา รีบขนาดนี้ทำไมไม่ไปตั้งแต่เมื่อวานล่ะ" 

"อย่ามาเฉไฉนะพี่พัฟ ตัวเองตื่นสายนะ พ่อกับแม่ไปร้านตั้งแต่เช้าแล้ว เนี่ยขนมปังเย็นหมดละ" 

"เสร็จแล้วคร้าบบ แม่ครับ ไปได้แล้วยายแว่น เอาขนมปังไปกินในรถกับนมไปเผื่อพี่ด้วย" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับติดกระดุมเสื้อนักศึกษาไปด้วย จากนั้นทั้งสองก็ขึ้นรถโดยคนพี่เป็นคนขับ 

"พัฟ พิรชัช แกรนท์" หนุ่มนักศึกษานิเทศฯ ปี 3 สุดฮอต มาดกวน ลูกครึ่ง 

ไทย-ญี่ปุ่น-อเมริกัน พร้อมด้วยน้องสาว "พาย พริมา 

แกรนท์" 

วิทยาลัยการประกอบอาหารนานาชาติ ชั้นปีที่ 1 ครอบครัวของทั้งสองทำกิจการร้านอาหารสไตล์ตะวันตก เนื่องจากบิดาของทั้งสองเคยเป็นเชฟฝีมือเยี่ยม ชาวอเมริกัน และได้พบรักแต่งงานกับมารดาซึ่งเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น จึงตั้งรกรากอยู่ที่ไทยเป็นเวลากว่า 20 ปีแล้ว 

เมื่อรถมาถึงหน้าอาคารเรียนของพาย พัฟก็รีบขับรถออกไปโดยไม่ทันได้สังเกตว่า มีคนกำลังวิ่งข้ามถนนมาที่ตึกเรียนพอดี 

แต่พัฟ เบรกรถได้ทัน จึงไม่ได้ชนเข้ากับหนุ่มน้อยร่างบอบบางที่กำลังวิ่งมาพอดี แต่ด้วยความตกใจ หนุ่มน้อยจึงล้มลงตรงบริเวณหน้ารถ พัฟ พอดี 

"ไอ้พัฟ แกจะรีบไปไหนของแกฮึ ยิ่งรับยิ่งขาดสติ  นี่เขาเป็นยังไงบ้างนะ" พูดจบ พัฟ ก็ลงไปดูชายหนุ่มที่วิ่งตัดหน้ารถเมื่อสักครู่ 

สภาพที่พบคือ ชายหนุ่มหน้าหวานร่างบอบบาง นอนสลบอยู่ พัฟ จึงตัดสินใจเข้าไปตรวจสอบดูว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่ 

"นี่ นายๆ เป็นไงมั่ง ตายหรือยัง อยู่ๆก็วิ่งตัดหน้ารถเนี่ย นายๆ" พัฟ เขย่าตัว อยู่ 2-3 นาที ก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น พัฟจึงลอพลิกตัวเด็กหนุ่มมาอีกด้านเพื่อดูหน้าว่าเป็นใคร มันจึงทำให้พัฟ มองเห็นหน้าเด็กคนนั้นอย่างเต็มตา พัฟ ตกอยู่ในภวังค์ เพราะใบหน้าขาวใสของหนุ่มน้อยคนนี้ ร่างที่บอบบางน่าทะนุถนอม ทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าร้อนผ่าว "หน้าหวานยังกะผู้หญิง ผู้ชายอะไร" จนกระทั่งได้ยินเสียงเด็กหนุ่ม พูดอะไรสักอย่าง จึงทำให้พัฟ ออกจากภวังค์และ เห็นเด็กหนุ่มคนนั้น เปล่งเสียงออกมา ฝ่ายเด็กหนุ่ม พอได้สติก็ค่อยๆลืมตาขึ้น แต่มองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ต่อหน้าไม่ชัดเท่าใดนัก เห็นแค่เพียงแสงที่ตกกระทบกับผมสีน้ำตาลอ่อน และเห็นเป็นรางๆว่าอยู่ในชุดนักศึกษา ด้วยความรู้สึกผิดในการกระทำของตัวเอง จึงรีบลุกขึ้นนั่ง และได้แต่กล่าวขอโทษ "ขอโทษนะครับ ผมรีบไปเรียนน่ะครับ แล้ววันนี้ไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์ แถมก็ลืมแว่นด้วย ขอโทษจริงๆนะครับ" 

"ทีหลังนายต้องระวังกว่านี้นะ รู้ไหม นี่มีบาดแผลไหม ไหนดูซิ " เสียงพัฟอ่อนลงตั้งแต่เห็นใบหน้า และคำกล่าวขอโทษของเด็กหนุ่มคนนั้น 

"ไม่เป็นไรเลยครับ ผมแค่ตกใจ แล้วก็ล้ม และที่สลบเพราะช็อค คิดว่าตัวเองถูกชนอ่ะครับ ผมไปเรียนนะครับ ไม่ต้องพาผมไปหาหมอก็ได้ครับ " 

พัฟ สังเกตเห็นแผลถลอกที่แขนมีเลือดซึมออกมา เลอะเสื้อเชิ้ตสีขาว พร้อมกับดึงแขนมาดู 

" ไม่เป็นไรได้ไง ดูนี่ ถึงจะไม่มาก ฉันก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันทำ มาไปห้องพยาบาล ไปทำแผล ไปทางไหนบอกมา" 

" เอ่อ ผม จะรีบไป ................. " 

"ไม่ต้องพูด ขึ้นรถ ถ้านายไม่ขึ้นรถฉันจะอุ้มนายไปเองนะ ตัวกะเปี๊ยกแบบนี้ฉันอุ้มไหว" 

"ไปแล้วๆ ครับ ไม่ต้องอุ้ม เดี๋ยวเค้กขึ้นรถเอง" 

"นี่นาย หน้าหวานแล้วยังชื่อขนมหวานอีก ชื่อเค้กเหรอ ลุกไหวไหมเนี่ย นี่ถ้าลมพัดมาก็ปลิวแล้วนะ" 

ทั้งสองจึงขึ้นรถไปที่ห้องพยาบาลของวิทยาลัย จากนั้นพัฟก็มาส่งเค้กตรงจุดเกิดเหตุ ก็คือหน้าอาคารเรียนนั้นเอง 

"ขอบคุณนะครับ พี่ เอ่อ 

" 

"พัฟ นายคงอยู่ปี 1 สินะ ท่าทางเด๋อๆด๋าๆ หน้ายังเด็กอยู่" 

"ใช่ครั้บ ปี 1 แหนะว่าแต่ผม ชื่อพี่ก็ขนมไม่ใช่เหรอ" 

"มันก็คงไม่หวานเท่านายหรอกน่า ไปได้แล้ว รีบไปเรียน ฉันก็จะรีบไปเรียนเหมือนกัน ทีหลังก็เดินระวังๆเข้าใจไหม " 

เค้ก เดินเข้าห้องเรียนด้วยใจที่พองโต พลางคิดอะไรเพลินๆเกี่ยวกับ ชายหนุ่มที่เพิ่งช่วยเขาเมื่อสักครู่ ช่างเหมือนกับใครบางคนที่เค้กเคยเจอมาก่อน แต่ก็จำไม่ได้ว่าที่ไหน 

"นี่นาย มาสายได้อีก ฉันทำเอาขนมเข้าเตาอบไปแล้วนะ เพิ่งจะมา" 

"โธ่ พาย" แล้วเค้กก็โชว์แผลที่เพิ่งได้มาเมื่อสักครู่ให้เพื่อนสนิทดู 

"เฮ้ยยย เป็นไรมากรึเปล่า ไปโดยหมาฟัดมาเหรอ" 

"หมาฟัดที่ไหนเล่า โดยรถเฉี่ยวต่างหาก ไม่ปลอบเพื่อสุดรักคนนี้เลยนะ" 

"โอ๋ๆ นี่แหนะ ไปเดินเด๋อๆด๋าๆอีกแล้วใช่ไหม บอกแล้วให้ระวัง แล้วนี่เป็นแบบนี้คือลืมแว่นใช่ไหม" 

" ถูกเผงงง ก็เรารีบหนิ เลยต้องมีสภาพแบบนี้ แถมวันนี้พี่ครีมก็ไม่ได้มาส่ง ต้องขึ้นรถเมล์มาเองอีกรีบสุดๆ" 

"พี่ชายตัวดีฉันก็เหมือนกัน ตื่นสายแล้วยัง เฮ้อๆๆๆ ไม่ต้องสนใจหรอก ป่ะ ไปดูขนมว่าได้ที่หรือยัง" 

พาย กับ เค้ก เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ ม.ปลาย ทั้งคู่เป็นคนชอบทำอาหารจึงเลือกที่จะมาเรียนที่นี่ พายอยากเจริญรอยตามบิดาที่เป็นเชฟ ส่วนเค้ก ก็อยากเป็นเชฟ และไม่ชอบเรียนสายวิชาการเหมือนพี่สาว ที่กำลังเรียนแพทย์ปีสุดท้ายแล้ว แต่หน้าแปลกใจที่ เค้ก ไม่เคยได้ทำความรู้จัก พี่ชายของพาย ส่วนพายก็ไม่เคยได้ทำความรู้จักกับพี่สาว เค้ก เช่นกัน