ณ กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้
เช้าที่หิมะตก อุณภูมิเพียงแค่ 4 องศา เอาจริงๆ มันคงอากาศดีของคนที่นี่แต่ไม่ใช่ฉัน ~*~ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความเร่งรีบ และการจราจรลดน้อยลงแต่อย่างใด ผู้คนในเมืองแห่งการแข่งขัน ทุกวินาทีแสนจะมีค่า เมืองที่สาวไทยหลายๆ คนต่างหลงใหล ให้กับวัฒนธรรม ศิลปิน ดารา ซุปเปอร์สตาร์ ผิดกับฉันสิ่งเหล่านั้นไม่ใช่ตัวนำพามาที่นี่ แต่เป็นเงินต่างหาก เงินที่ใครๆ ต่างรู้ดีว่ามันมีอิทธิพลมากขนาดไหน เฮ้อ..นี่ฉันมาทำอะไรที่นี่กันนะ สวัสดี ฉัน โยณิกาล กุลวินิจ อายุ 20 ปี ฉันเรียนที่มหาวิทยาลัย J2 มหาลัยชื่อดังในกรุงเทพ แถมค่าเทอมไม่ต้องพูดถึงอยากจะนั่งร้องไห้ชาตินี้จะมีปัญญาจ่ายไหม ดีนะที่ฉันสวยและฉลาดเลยได้ทุนเรียนดี แต่ก็อย่างว่าแหละ ทุกอย่ามันต้องใช้เงิน ฉันเลยได้มาที่นี่ยังไงหละ สงสัยใช่ไหมว่าฉันมาทำอะไร ฉันมารับงานช่วงปิดเทอม งานเด็กเสริฟในร้านอาหารไทย อะๆฉันไม่ใช่พี่น้อยนะ นี่มันร้านของลูกพี่ลูกน้องฉันนางบุญหล่นทับเลยได้ไปซาจางนิมอยู่ที่เกาหลี พูดแล้วก็อิจฉาทำไมฉันไม่มีโอบป้าดีๆหล่อๆมาสนใจบ้างนะ
“โยกิ ไปเสริฟโต๊ะ VIP2 ให้ทีพี่ปวดท้อง”ระหว่างที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ พี่ลุลาก็ฝากให้ฉันดูแลลูกค้าแทน โซนฉันว่าง ลูกค้าที่นี่เค้าบริการตัวเองจ้า ไม่ต้องไปรินเหล้าเขามีมือมีเท้า “ได้ค่ะพี่ลุลา” ลูกค้าพี่ลุลาท่าจะกระเป๋าหนักแหะ กินแต่ตัวท๊อปของร้านราคาแพงหูฉีก แถมอยู่ในโซนวีไอพีอีกซึ่งฉันไม่เคยได้เข้าไปเหยียบ เคาะประตูก่อนแล้วกัน
“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก อันนยองฮาเซโยซอนนิม ”ขณะที่ฉันกำลังวางของ
“ไง ไม่เจอกันนานสวยขึ้นไหม” สะ..เสียงนี่มัน
“แฟร็ง นี่นาย” พอฉันรู้ว่าใครถึงได้รีบสำรวจในห้อง หวยออกอีโยจนได้ มาครบมาเต็มทั้งแก๊ง แฟร๊ง คริส ยองซ๊อค มีนา โซวา แก๊งคนรวยนี่เอง
“ไงน้องรักโลกกลมจริงๆเลยนะไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่”เจ๊โซวาเป็นคนพูดฉันค่อนข้างที่จะสนิทกับกลุ่มนี้ในระดับหนึ่งมีแค่ไอ้แฟร๊งปากปีจอนั่นแหละที่ไม่อยากรู้จัก
“ไม่คิดว่าคนอยากเธอจะมีค่าเครื่อง ดูจากสภาพแล้ว ยัยป้า”ปากหมาไม่เลิกสินะ ฉันกับแฟร๊งไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไร ไม่คิดญาติดีเลยด้วยซ้ำเพราะแฟร๊งมันปากเสีย
“มันเรื่องของฉันไหม นายมาเกี่ยวอะไรด้วยเป็นพ่อฉันรึไง” “หึ” หึหมายความว่าไงไอ้โรคจิตรังควานแต่ชาวบ้าน วันๆดีแต่เห่า บ้าบอ ถึงฉันไม่อยากยอมรับว่าไม่สวยก็ต้องยอมรับไม่ว่าจะหน้าตา การแต่งตัวไหนจะไอ้เเว่นหนาๆนี่ก็เถอะ เอาซะว่าดีแค่สมองอะนะ แหะๆ
“ไม่เอาน่าแฟร๊งเลิกกัดโยกิบ้างเถอะน่า” มีนา น้องเล็กคนสวยของแก๊ง ไม่สวยอย่างเดียวนิสัยดีด้วย แก๊งนี่รวยหล่อสวย อิจ จอจานล้านตัว
“นี่ถ้าไม่บอกว่าเกลียดกันเฮียจะคิดว่าแกชอบโยกิแล้วนะเนี่ยจริงไหมยองซ๊อค” “จริงกูก็ว่างั้น” ว๊อท เอาอะไรคิดกันเนี่ย ชอบฉันเนี่ยนะ เจอกันมีแต่จะกินหัวอย่างเดียวเหอะ คิดได้ไง ชอบฉันเนี่นนะ
“เอ่อ..โยขอตัวไปทำงานก่อนนะคะพี่มีนา”ฉันเบื่อจะฟังเรื่องบ้าๆเลยขอตัวออกมาทำงานในโซนของตัวเอง เจ๊แกก็ไม่ได้ว่าอะไร เวลาเดินไปเรื่อยๆ เหมือนทุกวัน ถ้าไม่รวมเรื่องกลุ่นนั้นวันนี่ก็ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น
“โยกิ ป่ะแกกลับบ้านกันโอปป้ามันนอนที่นี่”เสียงโมอาเพื่อนฉันเองนางไม่ได้มาทำงานหรอก มาเฝ้าผัว ถึงเวลาเลิกงานนางก็จะเป็นแบบนี้ทุกทีถ้าทะเลาะกัน
“ทะเลาะอะไรกันอีกแกอะ…”ไม่บอกก็รู้หน้ามู่เหมือนตูดลิงโดนขัดใจมาชัวร์ โมอาก็คือโมอาไม่ยอมโตสักทีสินะ
“ก็บอสแกแหละ”เอ้าทีงี้เป็นบอสฉันปกติมันผัวแกป่ะ
”ฉันอยากกลับไปส่งแกที่ไทยแต่แม่งไม่ยอมให้กลับบอกไม่มีเวลา”
“ฉันจะไปคนเดียวไม่คิดจะลากไปด้วยสักหน่อย”โมอาร่ายยาวนั้นสินี่ฉันก็ทำงานมาสองเดือนกว่าแล้วใช่ไหม ใกล้เปิดเทอมแล้วสิ เฮ้อ ชีวิตที่แสนสงบของฉันกำลังจะจบลง
“ไม่เห็นเป็นไรเลยแกฉันกลับเองได้นา ป่ะกลับบ้านกัน”……
2 อาทิตย์ต่อมา
วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะอยู่เกาหลี ตอนนี้บอสกำลังขับรถพาฉันมาส่งที่อิงชองโกงฮัง งงอะสิ ก็สนามบินอินชอนไงหละ ฮ่าาา โมอาส่งฉันเสร็จก็ขอกลับเพราะมีธุระด่วน แต่ก็นะตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่เจอไอ้พวกพี่แฟร๊งอีกเลย ช่างเถอะนี่ก็ใกล้เวลาแล้ว ต้องรีบไป ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินสวยๆ ก็เกิดอาการมีอะไรมาฟาดหัวอย่างแรง ปั๊ก ตามมาด้วยอาการเจ็บ
Guest
