สมรสซ่อนร้าย

เขาทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอเจ็บเจียนตาย

แต่สุดท้าย..

คนที่เจ็บแทบขาดใจกลับเป็นเขาเอง

"อย่าทิ้งผมกับลูกไปเลยนะน้ำมนต์ คุณไม่รักลูกของเราแล้วเหรอ" กับตัวเขา หญิงสาวคงไม่หลงเหลือเยื่อใยแล้ว เวลานี้มีเพียงมิลิน ลูกสาวของเราสองคนที่จะฉุดรั้งมนพัทธ์ให้อยู่ข้างกายเขาต่อไป "อยู่กับผมนะ อย่าทิ้งผมกับลูกไปเลย"

แทนคำตอบ มนพัทธ์สะบัดมือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีและพ่อของลูกที่รั้งข้อแขนเรียวเล็กของเธอไว้ให้หลุดออก เธอมองเธียรด้วยสายตาว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก ไม่รัก ไม่เกลียด ไม่อาวรณ์ ยามนี้มีแค่สิ่งเดียวที่เจ้าหล่อนต้องการ นั่นคือสะบั้นความเป็นสามีภรรยาให้ขาดสิ้น

"สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะให้คุณได้ก็คือลูกของเรา ฝากดูแลมิลินด้วยนะคะ รักแกให้มาก อย่าทำกับลูกเหมือนที่ทำกับฉัน" ถึงเธียรจะเกลียดเธอ แต่อย่างไรมิลินก็เป็นสายเลือดของเขา เขาคงไม่ใจร้ายมากถึงขนาดเอาความเกลียดที่มีต่อแม่ไปลงที่ลูกหรอกกระมัง "ลาก่อนนะคะเธียร"

"ไม่ ไม่นะน้ำมนต์ อย่าทิ้งผมไปปป" เธียรวิ่งไปหาภรรยาที่เดินจากไป หวังกอดรั้งเธอไว้ แต่เขาไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนั้น เพราะถูกบอดี้การ์ดที่มนพันธ์จ้างมาขว้างไว้

"น้ำมนต์ อย่าทิ้งผมไป ไม่ๆ ไม่นะ น้ำมนต์!!"

จบสิ้นแล้วทุกอย่าง มนพัทธ์ขับรถยนต์ซิตี้คาร์คันเล็กของเธอออกจากเรือนหอที่เคยอยู่อาศัยกับเธียร โดยไม่คิดจะหันมองกระจกหลัง ไม่มีแม้กระทั่งเศษเสี้ยวของความลังเลกับการตัดสินใจครั้งนี้

"มิลิน แม่ขอโทษนะลูก แม่อยู่กับพ่อของหนูต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ"